Υπάρχει ένα θέμα το οποίο το ονομάζω το παράδοξο του έρωτα ή ο πόνος της ασυμφωνίας. Το πραγματικό ζευγάρι δε μπορεί ν' αποφύγει τον πόνο. Όταν κάποιος το συνειδητοποιεί μένει μόνος του μέχρι να εμφανιστεί «ο ιδανικός σύντροφος». Οπότε , ο πόνος όχι μόνο δεν εξαφανίζεται, αλλά είναι διαρκώς παρών!
Κάθε στενή διαπροσωπική σχέση στην οποία μπορούμε να ανοιχτούμε και να πετύχουμε την επαφή και την παράδοσή μας, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες πηγές ικανοποίησης στη ζωή. Σε αυτήν ψάχνουμε επαφή, αγάπη και οικειότητα γιατί αυτές είναι οι καταστάσεις που μας πλουτίζουν περισσότερο, μας κάνουν να αισθανόμαστε ζωντανοί, μας γεμίζουν με δύναμη και διάθεση για ζωή.
Το παράδοξο αρχίζει όταν συνειδητοποιούμε πως ταυτόχρονα, αυτού του είδους οι σχέσεις είναι που μας προκαλούν τα περισσότερα βάσανα και τον μεγαλύτερο πόνο, πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όταν ανοιγόμαστε στην οικειότητα, στον έρωτα , στην επαφή βρισκόμαστε εκτεθειμένοι και στον πόνο και στα βάσανα.
Όλοι έχουμε μια προσωπικότητα, μια πανοπλία που δε θέλει να διακινδυνεύσει να πληγωθεί και γι' αυτό «κλείνεται». Η προσωπικότητα όμως που δημιουργούμε μας χρησιμεύει για να πετύχουμε την Αγάπη των άλλων.
Η δύναμη που μας ωθεί από τη φύση στο να αφεθούμε στα συναισθήματά μας και επιδιώξουμε την Ένωση, έρχεται αντιμέτωπη με τη φυσική μας τάση να φροντίσουμε να μην υποφέρουμε, γιατί διαισθανόμαστε πως, το δίχως άλλο, αν ανοιχτούμε σε άλλον άνθρωπο, αυτός μπορεί να μας πληγώσει!
Όλοι έχουμε μια προσωπικότητα, μια πανοπλία που δε θέλει να διακινδυνεύσει να πληγωθεί και γι' αυτό «κλείνεται». Η προσωπικότητα όμως που δημιουργούμε μας χρησιμεύει για να πετύχουμε την Αγάπη των άλλων. Δημιουργούμε ένα προσωπείο και ταυτιζόμαστε μ' αυτό. Σιγά- σιγά , ξεχνάμε ποιοι είμαστε και τι πραγματικά θέλουμε!
ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΟΘΟΥΝ, ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΝΟΙΧΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΟΝΤΑΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ. ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΑΝ ΦΟΡΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΟΠΛΙΑ, ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΜΑΣ Ή ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΚΑΒΟΥΚΙ ΜΑΣ!!!
