ΗΜαριάννα Κουτσιπετσίδη είναι 17 χρονών και φτιάχνει κόμικς. Για την ακρίβεια, δεν σχεδιάζει απλά κόμικς, είναι αυτή που κέρδισε το βραβείο στον 7o Πανελλήνιο Διαγωνισμό Κόμικς που διοργανώνει το περιοδικό «9» της «Ελευθεροτυπίας», η πρώτη των πρώτων ανάμεσα σε 220 νεαρούς δημιουργούς. «Η Μαριάννα σχεδιάζει από τεσσάρων χρονών» μου λέει η μαμά της που τη συνοδεύει στη φωτογράφηση. «Στην ηλικία που τα άλλα παιδιά ζωγράφιζαν κύκλους και γραμμούλες, η Μαριάννα έκανε σχέδια που μας εξέπλητταν». Μου μιλάει για την αγάπη της για τη ζωγραφική και τα βιβλία, τα σχέδια που είναι προέκταση του εαυτού της. Συναντιόμαστε στον Εθνικό Κήπο, ο φωτογράφος ψάχνει τις πάπιες για να ολοκληρωθεί το ντεκόρ, εκείνες άφαντες. Τις έχουν μαντρώσει επειδή τις έτρωγαν οι φύλακες, μου λένε. H οικογένεια Κουτσιπετσίδη έχει και προσωπική εμπειρία, το παπάκι που άφησαν στο πάρκο για να ζήσει σε καλύτερες συνθήκες εξαφανίστηκε. Προφανώς κατέληξε ψητό (put the blame on the Chinese, αστειεύεται ο φωτογράφος).
«Μαθήματα δεν έχω κάνει» λέει η Μαριάννα -πότε να προλάβει άλλωστε;- «είμαι αυτοδίδακτη, θα ήθελα όμως πάρα πολύ να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό. Θα ήθελα να ασχοληθώ με το κινούμενο σχέδιο, θα τελειώσω τη σχολή στην οποία έχω ήδη μπει, και μετά σκοπεύω να πάω σε μια σχολή του εξωτερικού όπου το κινούμενο σχέδιο είναι πιο οργανωμένο». Η σχολή στην οποία έχει ήδη μπει είναι η ΑΚΤΟ, η οποία της προσέφερε τριετή υποτροφία - ήταν το πρώτο βραβείο του διαγωνισμού.
«Το κόμικς που έφτιαξα είναι μια ιστορία για την Κοκκινοσκουφίτσα. Πηγαίνει στη γιαγιά της όπως στο παραμύθι, μόνο που εδώ συναντάει ένα τζίνι και εύχεται να μη βρεθεί στο δρόμο της ο κακός ο λύκος. Το τζίνι είναι κάπως άσχετο, φέρνει χαρακτήρες από άλλα παραμύθια που μπλέκονται στην ιστορία και γίνεται χαμός. Στο τέλος ξυπνάει κι όλα αυτά ήταν ένα περίεργο όνειρο».
«Γενικά μου αρέσει να διαβάζω. Πολύ. Λογοτεχνία κυρίως. Ο χρόνος που έχω είναι περιορισμένος, αλλά πάντα βρίσκεις χρόνο να κάνεις αυτά που σου αρέσουν. Πότε ζωγραφίζω; Όλη την ώρα. Ακόμα και μέσα στο μάθημα. Δεν έχω άγχος πια, η υποτροφία μού έχει προσφέρει μια θέση σε σχολή ήδη, θα ήθελα να περάσω στο μεταφραστικό, αυτό που ήθελα όμως το κατόρθωσα».
Σχολιάζουμε τα σκίτσα της, σαν εικονογράφηση παιδικών βιβλίων, Γερμανοί στρατιώτες, φιγούρες που θυμίζουν Tim Burton, εικόνες από το Μάγο του Οζ. Μου μιλάει για την εικόνα που είναι στην ουσία αυτοπροσωπογραφία της. Έχει μολύβι και πινέλα για χέρι, δεν έχει μάτια, το στόμα της είναι ραμμένο, δεν ακούει τίποτα. Τη ρωτάω γιατί. «Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο» μου λέει αφοπλιστικά. «Μόνο να ζωγραφίζει...»
M. Hulot
σχόλια