Ο Καραμανλής δεν μπορεί να γνώριζε τι κάνει κάποιος πίσω από την πόρτα της κρεβατοκάμαράς του» λένε τώρα τα παπαγαλάκια του Μαξίμου για να αντιμετωπίσουν, όπως όπως, τις επιπτώσεις από την υπόθεση Ζαχόπουλου. Κατανοητό. Είναι πολύ ανθρώπινο να μην τα ήξερε όλα αυτά ο πρωθυπουργός. Πολύ περισσότερο επειδή, όπως είναι ευρέως γνωστό πλέον, αποφεύγει να συχνάζει στο Μαξίμου (με αυτά που γίνονται εκεί) και προτιμά να μένει σπίτι του στη Ραφήνα.
Το πρόβλημά μου είναι όμως ότι μαζεύονται πολλά εκείνα που «δεν ήξερε», ούτε πήρε χαμπάρι, όλα αυτά τα χρόνια, ο πρωθυπουργός. Από πού ν’ αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς. Από τους κουμπάρους που πιάστηκαν σαν τις μύγες μες το γάλα; Τους υπουργούς, που ενώ ήταν υπεύθυνοι για τη δημόσια ασφάλεια, άφησαν να καλωδιώσουν τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας; Τους άλλους συναδέλφους τους που έχτιζαν βίλες και αυθαίρετα στη σειρά, ενώ υποκλίνονταν βαθιά υποχρεωμένοι στη διαπλοκή που τους επέτρεψε να κυβερνήσουν; Και όταν καταδέχονταν να πάνε στα υπουργεία τους, ούτε δυο γαϊδάρων άχυρα δεν μπορούσαν να χωρίσουν, και θύμιζαν νεοσύλλεκτους που τους κάνουν καψόνια οι παλιοσειρές του ΠΑΣΟΚ; Την αστείρευτη δεξαμενή ρευστού χρήματος των ταμείων, που άφησε να λεηλατηθεί η επίλεκτη οικονομική ηγεσία της κυβέρνησης από μια παρέα γαλάζιων χρηματιστών του Λονδίνου, που προηγουμένως ήταν καταπράσινοι; Είμαι όμως και γι’ αυτά τα ζητήματα καλοπροαίρετος. Κυρίως επειδή θέλω να συμμετάσχω κι εγώ, μετά του υπολοίπου κυρίαρχου λαού, στο παγκόσμιο ρεκόρ που αποτελεί για τις πολιτισμένες χώρες η επανεκλογή ενός πρωθυπουργού που «δεν είδε» τίποτα από όλα αυτά και μας έπεισε ότι έγιναν όλα ερήμην του, από κάποιους που τον «πρόδωσαν» ή αποδείχθηκαν «ανάξιοι της εμπιστοσύνης» του.
Τώρα όμως «ο βόρβορος με τους ιδανικούς αυτόχειρες» (πολύ επιτυχημένος τίτλος της «Ε») άρχισε να πλημμυρίζει και το Μαξίμου. Επειδή άνθρωποι του Μαξίμου τα έκαναν όλα αυτά με τους «αποχαρακτηρισμούς» και τους «χαρακτηρισμούς», καταπώς τους βόλευε. Ο ίδιος ο Καραμανλής τους εγκατέστησε εκεί όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού (ας μην το ξεχνάμε αυτό). Από το μακρινό παρελθόν του έρχεται εκείνος ο απίθανος τύπος που πήδηξε από το μπαλκόνι. Την ίδια τη σύζυγο του πρωθυπουργού καλούσε ως μάρτυρα σε αγωγές που του έκαναν. Οι τραγουδιστές που αυτή προτιμούσε έπαιρναν χοντρές επιδοτήσεις. Άνθρωποι του πολύ στενού περιβάλλοντος πλαισίωναν τον «Χρηστάρα», όπως τον αποκαλούσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Και του έκαναν όλα τα χατίρια. Φρόντιζαν ακόμα και τις «γκομενοδουλειές» του. Επειδή περί αυτού δεν πρόκειται;
Όλα αυτά συνέβησαν επειδή ο κ. Καραμανλής απέφυγε να κυβερνήσει τη χώρα. Τα εμπιστεύτηκε όλα στο περίφημο «περιβάλλον» του και σ’ εκείνους τους αλαζονικούς και αμετροεπείς τύπους, που κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια «αντ’ αυτού» και τον οδηγούσαν, βήμα προς βήμα, στην καταστροφή. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός προτιμούσε να χειρίζεται από τη Ραφήνα τη «γενικότερη» δήθεν εικόνα, τη συνολικότερη τάχα στρατηγική, που όμως εξαντλούνταν σε ένα και μόνο πράγμα: Πώς θα είναι μπροστά στις δημοσκοπήσεις από έναν υποδεέστερο κατά τα άλλα αντίπαλο με διαλυμένο κόμμα. Το μόνο όμως που χρειαζόταν γι’ αυτό ήταν μερικά καλά επικοινωνιακά κόλπα. Και μια καλή τηλεοπτική «εικόνα» από τα κανάλια των μεγαλοεκδοτών κυρίως. Επειδή όμως οι εικόνες λένε όσα χίλιες λέξεις, η εικόνα του στενού πρωθυπουργικού συμβούλου να ερωτοτροπεί με μια συμβασιούχο που ήθελε να διοριστεί αρκεί τώρα για να μας πει και τα υπόλοιπα.
Έτσι, μ’ αυτά και με τα άλλα, φτάσαμε ως έθνος και ως λαός σε μια πληκτική επανάληψη των «φαινομένων διαφθοράς» του «βρόμικου 1989», εν έτει 2008. Λες και δεν πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε που και ένας άλλος «πανίσχυρος πρωθυπουργός» έφτανε στα πρόθυρα της απολύτου καταστροφής, εξαιτίας του περιβάλλοντός του και της τότε συζύγου του. Τι άλλαξε από τότε, εκτός από το ευρώ και την οικονομική κατάσταση της τσέπης μας προς το χειρότερο; Το ίδιο διαλυμένο κράτος, η ίδια διαφθορά, οι ίδιοι κωμικοί τύποι στα υπουργεία και τις διοικήσεις δημόσιων οργανισμών, η ίδια διαπλοκή που συνεχίζει να λυμαίνεται τον πλούτο αυτού του τόπου.
Μια αέναη διαπλοκή το διαρκές συμβάν της ύπαρξής μας. Το σύνδρομο των Ιμίων ως εθνικό ιδανικό και σταθερή συνισταμένη της εσωτερικής και εξωτερικής μας πολιτικής. Παιδιά αποτυχημένων πρωθυπουργών, ως υποψήφιοι σωτήρες του Έθνους. Αποτυχημένοι «επαναστάτες» ως διαχειριστές του συστήματος. Άτολμοι πολιτικοί, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, ανεγκέφαλοι διανοούμενοι, ατάλαντοι καλλιτέχνες, άφωνοι τραγουδιστές, χαλιναγωγημένοι δημοσιογράφοι. Ακόμα και οι επαγγελματίες κατασκευαστές ελπίδων, οι πολιτικοί, έπαψαν να προσφέρουν όνειρα, έχοντας συνειδητοποιήσει προφανώς τη χρεοκοπία της πολιτικής. Αυτό δεν είναι το αποτέλεσμα της συνεχούς διακυβέρνησης του τόπου από το ίδιο πολιτικό σύστημα, από το 1974 και εντεύθεν;
Αυτή λοιπόν η κυβέρνηση κι αυτό το σύστημα διακυβέρνησης κάνουν τώρα πρόβες αυτοκτονίας στο μπαλκόνι. Αλλά δεν θα πέσει, ούτε η κυβέρνηση ούτε το σύστημα, παρά τις ελπίδες που τρέφουν η Αλέκα του Περισσού και ο Αλέκος της Κουμουνδούρου. Η κυβέρνηση θα ισορροπεί στο κάγκελο, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μάλλον για αρκετό καιρό ακόμα. Και μαζί της και η χώρα. Στο μεταξύ το σύστημα θα αναζητά έναν ηγέτη της προκοπής για να μας σώσει. Και όσο δεν τον βρίσκει θα διερευνά νέα κυβερνητικά σχήματα (συγκυβερνήσεις και παρόμοια) παίζοντας μεταξύ των άλλων και με την Αριστερά. Που νομίζει κι αυτή ότι έγινε δύναμη εξουσίας και ως εκ τούτου πρέπει να ανανεωθεί, για να βγαίνει καλύτερα στην τηλεόραση με τον κ. Τσίπρα.
σχόλια