Υπάρχουν κάποια «ευχαριστώ» που δεν τα ξεστομίσαμε ποτέ. Όχι γιατί δεν τα σκεφτήκαμε ή δεν τα νιώσαμε, αλλά γιατί αργήσαμε να τα καταλάβουμε. Αργήσαμε να καταλάβουμε πως όσα παίρναμε εκείνη τη στιγμή από αυτόν που είχαμε απέναντί μας άξιζαν πολύ για το τότε και το μετά μας.
Τους χρωστάς λοιπόν ένα «ευχαριστώ».
Για όλες εκείνες τις στιγμές που σε έκαναν να νιώθεις ζωντανός, στιγμές που πίστευες πως η καρδιά σου θα σπάσει (μα πόσους παλμούς πιάνει το μαραφέτι;!), στιγμές που οι ανάσες σου ήταν τόσο βαθιές που νόμιζες πως ξαναγεννιέσαι.
Για όλες εκείνες τις ευκαιρίες που σου έδωσαν να ανακαλύψετε μαζί τον κόσμο. Να γνωρίσετε μέρη εκτός και εντός συνόρων, να περιπλανηθείτε, να δοκιμάσετε τις αισθήσεις σας παρέα, να μπορέσετε να μοιραστείτε αυτό το ανείπωτο συναίσθημα των γνώριμων ματιών σε ένα καθόλα άγνωστο μέρος.
Για όλες εκείνες τις φορές που σου απέδειξαν πως η σοβαρότητα, η καλοσύνη, η ειλικρίνεια, η ευγένεια δεν είναι έννοιες ξεχασμένες και πασέ. Σου κράτησαν το χέρι, σε άκουσαν όταν είχες τα διαόλια σου, σε κράτησαν όταν δεν μπορούσες να σταθείς, σε αγκάλιασαν όταν δεν το άξιζες καθόλου, όταν δεν τους άξιζες καθόλου.
Μα και για όλες εκείνες τις στιγμές που σε έκαναν να νιώσεις ένα τίποτα, ένα κενό απέραντο, που σε αμφισβήτησαν, που σε κορόιδεψαν, που θέλησαν να σε κάνουν ένα με το χώμα. Ναι, ίσως για αυτές τις στιγμές αξίζει να τους πεις ένα «ευχαριστώ» παραπάνω. Αρκούσε αυτό για να καταλάβεις πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα αλλάζουν συνεχώς. Πως στο απόλυτο τίποτα είναι δυνατόν να ανακαλύψεις τα πάντα.
Γιατί βλέπεις, οι άνθρωποι δεν είναι δεδομένοι. Ούτε στα καθημερινά ούτε στα πιο περίπλοκα. Ο έρωτας δεν είναι δεδομένος στην αγάπη ούτε τα «σ´αγαπώ» στον έρωτα. Ο χρόνος δεν είναι δεδομένος με τις στιγμές του, ούτε η Συγνώμη, το ευχαριστώ και η «καύλα» στο μαζί.
Για όλα τα παραπάνω και για πολλά άλλα που θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες, τους χρωστάς ένα «ευχαριστώ» μεγάλο.
Σε όσους μπούκαραν στη ζωή μας από το πουθενά και έκαναν θρύψαλα τις αντιδράσεις μας.
Σε όσους προτίμησαν την ασφάλειά τους και μας άφησαν στη μοίρα μας.
Σε όσους άντεξαν τα κενά μας, τους έδωσαν σημασία και μας έκαναν, ανεξήγητα, να τα αγαπήσουμε.
Σε όσους μας έκαναν δύσκολη τη ζωή, να βγούμε από τα κουτάκια και τις ταμπέλες μας και να ανοίξουμε τα μάτια.
Σε όσους δεν θεώρησαν τίποτα δεδομένο και έγιναν ο λόγος να μας καταλάβουμε και εμείς καλύτερα.
Μεταξύ μας, ευχαριστώ.
