Όποτε ακούς μια ιστορία, βλέπεις ένα ρεπορτάζ ή βιώνεις ο ίδιος μια περιπέτεια με την υγεία σου, παρατηρείς το εξής τρομερό: οι περισσότεροι αγανακτούν με τα νοσοκομεία, με τα ταμεία τους, με το υπουργείο και με την κακή τους τύχη. Σπάνια θα ακούσεις κάτι κακό για το προσωπικό. «... Αλλά οι γιατροί ήταν εξαιρετικοί» τελειώνουν στο τέλος. Ένας από αυτούς είναι ο Κωνσταντίνος Κοπανάκης. Αυτό τον καιρό παίρνει, όπως λένε, την ειδικότητά του ως γενικός χειρουργός στο Αττικό Νοσοκομείο. «Είκοσι μέρες θέλω ακόμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εργαζόμουν μέχρι τώρα. Απλά δεν είχα ακόμα την ειδικότητα».
Ο χειρουργός μαζί με τον παθολόγο είναι τα βασικά μέλη που πρέπει να βρίσκονται σε ένα γενικό νοσοκομείο που εφημερεύει. Όταν λέμε εφημερία εννοούμε μια 24ωρη βάρδια, συν την κανονική βάρδια της επόμενης ημέρας! Πράγμα που συμβαίνει 8-10 φορές το μήνα. «Είναι στιγμές που χάνεις οριστικά την αίσθηση του χρόνου. Μέρες, εβδομάδες, τα πάντα. Φεύγω μερικές φορές από το νοσοκομείο και έχω ξεχάσει πού έχω αφήσει το αυτοκίνητό μου. Δεν πρέπει όμως να αφήσεις να σε πάρει από κάτω η ροή. Σε παίρνει βέβαια. Σε παρασύρει και πολλές φορές δεν είσαι αυτός που πρέπει να είσαι με τις άλλες κοινωνικές υποχρεώσεις. Με παίρνουν τηλέφωνο και με ρωτάνε "πού χάθηκες;". Δεν το καταλαβαίνουν. Με ψάχνω και εγώ μερικές φορές». Να σημειωθεί εδώ πως ο 35χρονος Κωνσταντίνος είναι παντρεμένος και έχει ένα κοριτσάκι.
Κατά τη διάρκεια της εφημερίας μπορεί να σου τύχουν από 20 έως 80 περιστατικά. «Από ένα σπάσιμο νυχιού μέχρι βαριά τροχαία». Εκτός από τα πραγματικά σοβαρά ατυχήματα, υπάρχουν και πολύ απλές περιπτώσεις. «Αυτό σε επιβαρύνει. Δεν υπάρχει φιλτράρισμα από πριν. Κάποιον απλά τον πονάει η κοιλιά του και αποφάσισε να έρθει εκείνη τη μέρα, επειδή το νοσοκομείο είναι κοντά και εφημερεύει. Πρέπει να είσαι αντικειμενικός και ψύχραιμος στη δουλειά. Το δύσκολο είναι να αντικειμενικοποιήσεις κάτι πολύ υποκειμενικό, δηλαδή τον πόνο». Τα πιο δύσκολα περιστατικά είναι τα τροχαία και αυτά που δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα σύμπτωμα. «Πολλές φορές πρέπει να κυνηγάς τη διάγνωση γιατί δεν γνωρίζεις πόσος χρόνος σου απομένει ακόμα».
Λίγο πολύ φανταζόμαστε ότι η ζωή στο νοσοκομείο μοιάζει με όσα βλέπουμε σε διάφορες τηλεοπτικές ιατρικές σειρές. Ο κ. Κοπανάκης μας διαβεβαιώνει, όμως, πως δεν υπάρχει καμία σχέση. «Εκεί είναι όλα όμορφα σκηνοθετημένα και πάνω απ' όλα υπάρχει προσωπικό. Σε μια εφημερία υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα κάνεις σαν γιατρός. Όχι γιατί υποβαθμίζει τη θέση σου. Απλά γιατί χάνεις πολύτιμο χρόνο και ενέργεια. Δεν υπάρχουν τραυματιοφορείς και έτσι αναγκάζεσαι πολλές φορές να κουβαλήσεις τον άρρωστο και να τον βγάλεις ή να τον βάλεις στο χειρουργείο. Όλα αυτά δυσκολεύουν μετά το έργο σου. Πάντως, κατά τη διάρκεια της επέμβασης δεν έχω χάσει ποτέ ασθενή. Είναι φορές, όμως, που είναι στο τελευταίο στάδιο. Εκεί που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα».
«Είναι λίγα τα δυσάρεστα περιστατικά που μου έχουν μείνει. Θυμάμαι μια κοπέλα 25 χρόνων που έπασχε από καρκίνο στο στομάχι. Τη χειρουργήσαμε και μετά από 5-6 μέρες έκανε υποτροπή και τελικά ξεψύχησε σ' εμάς. Αυτό ήταν ό,τι χειρότερο έχω ζήσει. Είχαμε δεθεί μαζί της γιατί ήταν και νέος άνθρωπος. Είναι τρομερό να βλέπεις μια νέα κοπέλα να πεθαίνει και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα». Ευτυχώς, όμως, τα ευχάριστα είναι περισσότερα από τα δυσάρεστα, ή, όπως λέει ο κ. Κοπανάκης: «Τα καλά είναι που χαροποιούν τα άσχημα, είναι που σε σημαδεύουν.» Πώς όμως μπλέκει κανείς σε ένα τέτοιο επάγγελμα που σχετίζεται τόσο άμεσα με κάτι τόσο πολύτιμο (που λένε και τα κλισέ) όπως η ανθρώπινη ζωή; «Είναι μεράκι. Να σου αρέσει. Αν αντισταθμίσεις τα συν και τα πλην, στα συν είναι μόνο η ηθική ικανοποίηση, τίποτα άλλο. Όλα τ' άλλα είναι πλην. Κούραση, άγχος, στενοχώριες. Συνεχίζεις όμως για να πεις ότι μια δυο φορές έχεις κάνει και κάτι καλό. Μπορεί να σου συμβεί και περισσότερες, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Αν σου δοθεί η ευκαιρία να πεις στον εαυτό σου μια φορά "τον έκανα καλά" είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Όπως άλλοι ήθελαν να γίνουν αστροναύτες, εγώ ήθελα από μικρός να γίνω χειρουργός. Δεν το μετάνιωσα. Αν με γυρνούσες πίσω στο παρελθόν, πάλι τις ίδιες επιλογές θα έκανα».
σχόλια