Το δικό μου το μυαλό γυρίζει πολλές στροφές κάθε μέρα. Οι σκέψεις μου μοιάζουν ώρες ώρες απέραντο μονοπάτι, που όλο και μακραίνει. Μακραίνει και χάνεται.
Μα να μου πεις, μόνο το δικό μου το μυαλό σκέφτεται; Σάμπως των υπολοίπων δεν έχει την ίδια πολυτέλεια; Ή μήπως θα ήταν καλύτερα να πω, καταδίκη;
Πόσα και πόσα άραγε δεν μένουν ανείπωτα; Πόσα γεμίζουν κάθε μέρα την ψυχή μας, λίγο λίγο.. Α ρε ψυχή. Πόσα ακόμη θα αντέξεις να κουβαλάς; Πόσα αντέχεις να ξέρεις; Παρατηρητήριο κατάντησες, δωμάτιο για τον ατελείωτο προσωπικό μας μονόλογο που μόνο αποδέκτη έχει συνήθως τον εαυτό μας.
Μα σε νιώθω πιο πολύ από όσο πιστεύεις. Δεν είναι εύκολο άνθρωπε να λες πάντα αυτό που νιώθεις και έχεις στο μυαλό σου. Κάποιες σκέψεις είναι σαν φυλαχτά και δεν θες να τα προσφέρεις απλόχερα. Κάποια συναισθήματα είναι μικροί θησαυροί που δεν θες να τους μοιραστείς με τον καθένα.
Μην νομίζεις, από τα σοβαρά μου και όσα νιώθω πως κρύβουν αξία, λίγα τολμώ να πω και εγώ. Μεγάλη φουρτούνα συναντάω στο δρόμο μεταξύ σκέψης και έκφρασής της. Γιατί βλέπεις, η απάντηση είναι απλή. Φοβάμαι.
Α ρε φόβε, κρατάς καλά τα ηνία της ψυχής. Δεν φοβάμαι όμως εμένα, αλλά τους άλλους, τους «λάθος» ακροατές των όσων έχεις να πεις. Είμαι και εγώ σαν εσένα άνθρωπε, που φοβάσαι με τη σειρά σου. Που κάηκε η γούνα σου πολλάκις. Που σε πλήγωσαν και σε πάτησαν κάτω. Που δεν άντεξαν όσα έκρυβε η καρδιά σου και σε χλεύασαν, σε απομάκρυναν, σε κορόιδεψαν. Μετά από όλα αυτά, πες μου αλήθεια, ποιος δεν θα φοβόταν;
Μα εχε κατά νου πως δεν είναι αναγκαίο πάντα να μιλάς. Στα μεγάλα και τα σημαντικά, τα πολλά λόγια, ναι, είναι φτώχεια. Τα λόγια είναι όμορφα, μα συχνά, πανάθεμά τα την κάνουν τη ζημιά τους. Γιατί βλέπεις οι άνθρωποι, ενώ τα αποζητούν, δεν τα εκτιμούν. Τα θεωρούν δεδομένα, και μόλις πάρουν αυτό που θέλουν, τα ξεχνούν. Γι' αυτο λοιπόν, μην τους τα δίνεις έτοιμα.
Μην μιλάς πάντα, άσε τους να σε «ακούσουν».
Και άμα δεν μπορούν δεν πειράζει. Οι σωστοί και όσοι αξίζουν θα ξέρουν πως ναι, η σιωπή είναι πράγματι χρυσός.
