ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φέτος βρέθηκα σε άλλη πόλη για σπουδές. Ήμουν πρώτο έτος, πέρασα στη σχολή που ήθελα και η πόλη ήταν φανταστική. Με τους φίλους μου από την περιοχή που εμένα κάναμε λόγο για διατήρηση επικοινωνίας και τους περίμενα πώς και πώς να έρθουν να τους φιλοξενήσω, να τους ξεναγήσω και να κάνουμε χαβαλέ. Εκείνοι έδειχναν να χαίρονται που πέτυχα αυτό που ήθελα να φαίνονταν να ενθουσιάζονται που θα έρχονταν να με βρουν. Τελικά, όμως, τα πράγματα δεν ήταν έτσι ακριβώς. Έφυγα Οκτώβρη από την πόλη μου και μέχρι τα Χριστούγεννα είχα χάσει επαφές με τους περισσότερους. Έστελνα σε ομαδικές αλλά μόνο οι 2, άντε 3 μου απαντούσαν. Σχεδόν ποτέ δε μου έστελναν να δουν τι κάνω. Τα Χριστούγεννα (που ήξεραν ότι θα επεστρεφα) είχαν κανονίσει τραπέζι. Εμένα δε μου είχαν πει τίποτα και το έμαθα από σποντα από έναν άλλο φίλο που ήταν επίσης καλεσμένος και μας είπε να πάμε. Όταν πήγα εκεί, κάποια από τα παιδιά της παρέας με κοιτούσαν λες και είδαν φάντασμα. Δεν έδωσα σήμερα και άφησα την ημέρα να κυλησει ευχάριστα. Οι μέρες περνούσαν, οι διακοπές των Χριστουγέννων τελείωσαν κι εγώ έπρεπε να επιστρέψω στην πόλη σπουδών μου. Στο ενδιάμεσο είχαμε βρεθεί πολύ λίγες φορές. Κατά βάση κανόνιζαν εξόδους χωρίς να μου λένε κάτι. Λίγο καιρό αργότερα έμαθα πως στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι σκόπιμα δεν ήμασταν καλεσμένοι εγώ και άλλα δύο παιδιά (όπου με 1 εκ των οποίων βρισκόμασταν σε σχέση). Δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη ταπείνωση. Οι ίδιοι μου οι φίλοι που περίμενα να δω πώς και πώς δεν ήθελαν να βρίσκομαι μαζί τους όχι μόνο εκείνη την ημέρα αλλά γενικά. Θα μου πείτε "Τόσο αμυαλη είσαι και δεν το κατάλαβες;" Όχι, η αλήθεια είναι ότι το είχα καταλάβει αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Έβρισκα συνεχώς δικαιολογίες να λέω στον εαυτό μου για εκείνους. Δεν πίστευα ότι τους ήταν τόσο εύκολο να με ξεγράψουν και συνέχισα να σκέφτομαι πώς μπορεί να μη μου είπαν κάτι επειδή ξεχάστηκαν. Πέρα από εκείνο το τραπέζι όπου το έμαθα από ένα φίλο που μας είπε ότι μας περίμενε, δεν ξαναβγήκα μαζί τους χωρίς να με έχουν καλέσει, ακόμα και αν έτυχε να περνάω από δίπλα και ένιωθαν την υποχρέωση να μου πουν να καθισω. Αισθανόμουν τόσο άσχημα, ότι δεν ήμουν παρά ένα βάρος σε αυτή την παρέα. Όσο περνούσε ο καιρός, ένιωθα να με απωθουν όλο και περισσότερο. Φτάσαμε απλά να λέμε ένα "Γεια, τι κάνεις;" όταν συναντιομασταν τυχαία στο δρόμο. Αποφάσισα, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει μέλλον. Κράτησα κάποια επαφή με μερικούς από την παρέα που υπήρξαμε φίλοι από παλιότερα και επικεντρωθηκα στη νέα μου παρέα από τη σχολή. Δεν ξέρω αν έκανα καλά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχω αναμεικτα συναισθήματα. Από τη μία, χαίρομαι γιατί όλα στη σχολή μου και με τους καινούριους μου φίλους βαίνουν καλώς αλλά, από την άλλη, έχει μείνει μέσα μου μια στεναχωρια γιατί δεν έχω επαφή τόση όση θα ήθελα με κάποια άτομα από την παρέα καθώς και μια πίκρα γιατί ποτέ δεν κατάλαβα το λόγο που τους ώθησε στο να με διώξουν από κοντά τους. Κάποιοι μου είπαν ότι ήταν θέμα ζηλειας, μιας και μόνο εγω από την παρέα πέτυχα στις πανελλήνιες κι έκανα αυτό που πραγματικά ήθελα. Άλλοι μου είπαν ότι παίζει ρόλο η απόσταση. Δεν ξέρω, πραγματικά. Τελείωσα αισίως το πρώτο έτος μου στο πανεπιστήμιο και αυτό είναι ένα θέμα που ακόμη δεν έχω καταφέρει να λύσω...