ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοντεύω 39 χρονών, χωρίς δικιά μου οικογένεια, χωρίς μια κοπέλα δίπλα μου, με μια δουλειά κοντά στο αντικείμενο των σπουδών μου αλλά κακοπληρωμένη. Δεν ξέρω, νοιώθω πολύ άσχημα τον τελευταίο καιρό. Ίσως φταίει η απόρριψη από μια κοπέλα που μου άρεσε πραγματικά, οι δύο-τρεις φίλοι που εξαφανίστηκαν κι αυτοί (όχι, δεν τους παραμέρισα εγώ). Ίσως ότι σκέφτομαι τις λάθος επιλογές του παρελθόντος ακούγοντας συμβουλές από άτομα που δεν ήταν καλύτερα μου, που πιθανόν ήθελαν να μου κάνουν κακό για να ικανοποιήσουν τον δικό τους εγωισμό. Ίσως να φταίει και η πιθανή κατάθλιψη που ενισχύεται από την καθημερινή επαναλαμβανόμενη ρουτίνα. Ο μόνος λόγος που μένω Ελλάδα είναι οι γονείς μου και η υποστήριξη που χρειάζονται, όχι τόσο η οικονομική όσο η ψυχολογική με την φυσική παρουσία μου. Αν μπορούσα, θα έφευγα μακριά, ίσως στις ΗΠΑ τόσο για να εργαστώ όσο και για να ξεκινήσω σπουδές σε κάποιο διαφορετικό αντικείμενο από αυτό που ασχολούμαι τώρα.