ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

6η μερα σημερα που δεν μιλαμε,εμεις που μιλουσαμε καθε μερα.μια ζωη σε θυμομουνα ποσο κακια και στριμενη ησουνα,ποσο κακο μου εκανες κ ποσα τραυματα μου αφησες.μια ζωη απο το δημοτικο ακομα,ολα τα παιδακια χαρουμενα σε κατασκηνωσεις,εγω στο σπιτι.στο γυμνασιο εκδρομες 3ημερες,εγω στο σπιτι.στο λυκειο ολοι διακοπες με φιλους ,εγω στο σπιτι.δεν μου επιτρεποτανε ουτε να βγω για εναν καφε.εφτασε ο καιρος που τελειωσα το σχολειο κ αρχισα να φευγω απο το σπιτι για μερες χωρις να λεω σε κανεναν τιποτα.οσπου απλα εφυγα για μηνες.ξαναγυρισα κ εφυγα να σπουδασω,χρονια γεματα φασαριες,περιορισμους κ ψεματα δικα μου .σημερα 32 χρονων πια,παντρεμενη με 2 παιδια,με καπως "ηρεμη" σχεση με τους γονεις μου την τελευταια 2ετια,ηρθε η ωρα αυτο να αλλαξει.ολα αλλαξαν την στιγμη που τους ειπα οτι απλα θα φυγω 15 μερες στο εξωτερικο για μια ευκαιρια που προεκυψε στην δουλεια μου.ξαφνικα ολα γυρισανε πισω οταν ημουν 17 χρονων.βρισιες,απειλες,ξεφτιλικια,λογια που δεν πρεπει να λεμε σε κανεναν ανθρωπο,απειλες οτι θα παρουν τον αντρα μου τηλεφωνο "και θα δει αυτος" απειλες για τα παιδια μου.32 χρονια,δεν ειχα καταλαβει τι ζημια μου κανανε,ολη η βια που εζησα στα παιδικα κ εφηβικα μου χρονια ακομα κ μεχρι τα 22-23 μου, η ψυχολογικη και η σωματικη βια με ειχανε διαλυσει,με ειχανε γαμησει!ζουσα με φοβο,με μηδεν αυτοεκτιμηση,ενιωθα συνεχεια οτι δεν αξιζω τιποτα!αποφασισα να τους βγαλω απο την ζωη μου.ακομα κ μετα απο ολα αυτα που μου εχουνε κανει,την ψυχολογικη ζημια και ολο αυτο το μαρτυριο,τους αγαπουσα,θεωρουσα πως τα παιδια μου χρειαζονται τους παππουδες τους,αλλα οχι.δεν μπορω να δωσω αλλα χρονια απο την ζωη μου γιατι "εμεις ειμαστε οι γονεις σου και θα κανεις οτι σου πουμε,εμεις σε μεγαλωσαμε κ εμεις θα κανουμε κουμαντο"ολοι κ ολες εκει εξω που ζειτε κατι παρομοιο,μη χανετε αλλο χρονο οπως εγω,σηκωθειτε να φυγετε πριν να ειναι αργα.