Ήταν η χειρότερη φουρτούνα του καλοκαιριού. Δεν ήταν ένα απλό δυνατό μελτέμι, αλλά θυελλώδης βοριάς. Το προηγούμενο βράδυ ένα δυο επιβατικά είχαν προλάβει να αποπλεύσουν πριν το απαγορευτικό, το οποίο την επόμενη το μεσημέρι συνεχιζόταν ακόμα και ήταν άγνωστο πότε θα έληγε. «Θα κρατήσει τουλάχιστον ένα εικοσιτετράωρο ακόμα», έλεγε ο καπετάνιος που δούλευε τη λάντζα στο Πάνω Κουφονήσι και πολλοί είχαν τρέξει σε αυτόν για να τους περάσει από πίσω στη Νάξο.
Εκείνο το καλοκαίρι το περνούσα στον Φοίνικα. Είχα κατέβει στο λιμάνι και καθόμουν να πιω τον καφέ του στο μπαρ του Νικήτα, που είχε θέα προς την Αμοργό και την άκρη της Κέρου. Η θάλασσα έβγαζε αφρούς.
Την προσοχή μου τράβηξε ένα περίεργο ναυαγοσωστικό σκάφος του Λιμενικού που ήρθε και έδεσε στο λιμάνι. Έμοιαζε σαν να είχε βγει μέσα από τα κύματα λες και ήταν υποβρύχιο. Πλησίασα στην προβλήτα. «Είναι αβύθιστο», σχολίαζε κάποιος μαζί με τον καπετάνιο το σκαρί του ναυαγοσωστικού. «Σε λίγο θα αποπλεύσει πάλι».
«Τι έγινε ρε παιδιά;» ρώτησε ένας παραθεριστής. «Κάποιος έπεσε στη θάλασσα χθες βράδυ από την Παναγία Εκατονταπυλιανή, όταν έφυγε από τη Δονούσα. Η φουρτούνα είχε ήδη ξεσπάσει. Επτά μποφόρ γεμάτα, ίσως και οκτώ», είπε ο καπετάνιος.
«Μιλάνε για αυτοκτονία», πετάχτηκε κάποιος.
«Ψάχνουν το πτώμα», συμπλήρωσε ο καπετάνιος, βέβαιος ότι αυτός που έπεσε στη θάλασσα θα είχε πνίγει. «Αλλά είναι μάταιο, στο πέρασμα μεταξύ Δονούσας και Αμοργού το ρεύμα δεν θα ξεβράσει το πτώμα στο στενό εδώ μέσα της Κέρου, θα το πάρει στο πέλαγος, δεν έχουν καμία τύχη».
Γύρισα το βλέμμα μου στη θάλασσα, στο πέρασμα της Κέρου. Έβλεπες ένα ελάχιστο μπλε, τα κύματα που άφριζαν ενώνονταν το ένα με το άλλο και το στενό είχε γίνει άσπρο και ασημί, όπως ήλιος άστραφτε πάνω τους.
Ο νους μου πήγε στις φουρτούνες που περιέγραφε ο Κόνραντ και ειδικά στον Τυφώνα* πάντα τα καλοκαίρια είχα μαζί μου κάποιο βιβλίο του.
To βράδυ, πριν κοιμηθώ στον Φοίνικα, κι ενώ ο αέρας σφύριζε δαιμονισμένα έξω από το παράθυρό μου διάβασα λίγο από το βιβλίο στ' αγγλικά και το μετέφρασα νοερά. Ο τυφώνας μου θύμιζε μια εσωτερική κατάσταση όπως κι όλος ο Κόνραντ .
Εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ερχόταν τυφώνας στην προσωπική μου ζωή, το ήξερα και συνδυαζόταν μέσα μου με το περίεργο περιστατικό της Δονούσας.
Ειδήσεις στο ραδιόφωνο:
Τραγωδία ανοιχτά της Αμοργού.
Νεαρός από τη Θεσσαλονίκη πήδηξε ξαφνικά στην αφρισμένη θάλασσα. Έκτοτε αγνοείται η τύχη του. Το Λιμενικό διεξάγει συνεχώς έρευνες, αλλά κανένα ίχνος του άτυχου νεαρού δεν έχει εντοπιστεί μέχρι τώρα. Από το εισιτήριο με καμπίνα που είχε βγάλει ο νεαρός από εκδοτήριο του Πειραιά συνάγεται το συμπέρασμα ότι πρόκειται για τον Μίλτο Σεχιάδη.
Την επομένη το απόγευμα στο καφενείο του Νικήτα. Το ναυαγοσωστικό είχε επιστρέψει πάλι στο μικρό λιμάνι. Οι περίεργοι γύρω από το κόκκινο σκάφος είχαν λιγοστέψει.
«Τι νέα;» ρώτησα τον ιδιοκτήτη του καφενείου, δηλαδή τον ίδιο τον Νικήτα.
«Τίποτα, δεν βρήκαν τίποτα. Μιλάνε για αυτοκτονία μάλλον, αλλά δεν αποκλείουν το ατύχημα, ακόμα και τον φόνο».
Είχε πάει οκτώμισι η ώρα. Ένα γλυκό φως έπεφτε τότε στο πέρασμα της Κέρου, όμως σήμερα το σκοτείνιασμα έδινε κάτι το ανατριχιαστικό στην αφρισμένη για δεύτερη μέρα θάλασσα.
Μια βδομάδα μετά, με την πρώτη μπουνάτσα, πέρασα στο ακατοίκητο Αντικέρι. Στο καταγάλανο στενό του πάνω, υπάρχει ένα σπίτι χτισμένο από έναν Γάλλο που ζούσε τα καλοκαίρια σαν ερημίτης. Πέθανε πριν μερικά χρόνια, αλλά το σπίτι εξακολουθεί να έχει κάποια μικρή κίνηση τον Αύγουστο. Πιθανά να έρχονται κάποιοι γνωστοί του μακαρίτη από το Παρίσι ή από αλλού, για να περάσουν μερικές μέρες στο «πουθενά» της μεγάλης αυτής ξέρας. Ο Γάλλος είχε μια ωραία συλλογή βιβλίων τσέπης και θυμάμαι μεταξύ άλλων την Πρηνή θέση του σκοπευτή. Ήταν σε μια κόχη παραθύρου στο υπνοδωμάτιο που έβλεπε προς Αμοργό.
Περιφέρθηκα στο σπίτι, όπως συνηθίζω. Αυτήν τη φορά διέκρινα ίχνη μιας πολύ πρόσφατης ερωτικής παρουσίας. Στο καλύτερα διατηρημένο δωμάτιο υπήρχε ένα κρεβάτι στρωμένο με ένα ζευγάρι τσαλακωμένα σεντόνια, ενώ στο κομοδίνο πάνω μια καινούργια μάσκα με αναπνευστήρα.
Άνοιξα το συρταράκι του κομοδίνου. Μέσα υπήρχαν δύο εισιτήρια. Το ένα ήταν ακτοπλοϊκό στο όνομα Μίλτος Σεχιάδης, Πειραιάς - Κατάπολα. Με έκπληξη παρατήρησα πως δεν ήταν βρεμένο κι έμοιαζε απλώς να είχε διπλωθεί μια φορά στη μέση. Και το δεύτερο ήταν ένα αεροπορικό εισιτήριο Αθήνα-Παρίσι στο όνομα Ανν Σραντέρ. Την ήξερα.
Survival Guide
Κάποτε ήταν χίπικα, ύστερα έγινε hipster προορισμός, τώρα λένε ότι πάνε. Σίγουρα ήταν και είναι πανέμορφα. Αποτελούνται από το Πάνω Κουφονήσι και το σχεδόν ακατοίκητο Κάτω Κουφονήσι, που προτιμάται για ελεύθερο κάμπινγκ και γυμνισμό.
Πώς θα πας: Καθημερινά από Πειραιά: Blues Star Ferries, 17:30, Jet Seas: 7:25. Διαμονή: Από ξενοδοχεία: Αίολος (74206), Κέρος (71600, 1), Κουφονήσια (74068), Ποσειδώνιο (71675). Studio και δωμάτια: Άννα (71697), Σπεσιαλιτέ: Ψάρια και κατσικάκι Κέρου. Διασκέδαση: Υπάρχουν μερικά μπαράκια στη Χώρα. Είπαμε, αλλάξανε τα Κουφονήσια, αλλά μην περιμένετε και πάρα πολλά. Must το μπαρ Σχολείο στο λιμανάκι του Κάτω Κουφονησιού. Παραλίες: Υπέροχα, καθαρά νερά με άφθονα ψάρια. Ο δρόμος ανατολικά του λιμανιού καταλήγει στην παραλία του Φοίνικα ή Χαροκόπου. Από εκεί, συνεχίζοντας το περπάτημα, συναντάς τον Φανό, την πολυσύχναστη πλατειά Πούντα ή Ιταλίδα. Πιο πέρα βρίσκονται οι «πισίνες» (μικροί κλειστοί κόλποι και ανοίγματα πάνω στα βράχια όπου μπορείς να κολυμπήσεις άνετα) και η μεγάλη αμμουδιά στο Πορί. Αξιοθέατα: Κυριαρχεί η φυσική ομορφιά (Πισίνα, Γάλα, σπηλιές πίσω από το Πορί, η Εκκλησία της Παναγιά στο Κάτω Κουφονήσι). Lifo Choice: Η γιορτή του Προφήτη Ηλία στις 20 Ιουλίου Χρήσιμα τηλέφωνα: Δημαρχείο 71379, Λιμεναρχείο (Νάξου) 22300, ιατρικό κέντρο 71370. Κωδικός περιοχής: 22850. Web: www.koufonisia.gr/
Ακρογιάλι (71685), Αλκυονίδες (71694), Ανατολή (71731) και ένα οργανωμένο κάμπινγκ (71726).
Φαγητό: Συμπαθέστατα ταβερνάκια και εστιατόρια στη Χώρα. Προτιμήστε για ψάρι τον Καπετάν Νικόλα και καθίστε οπωσδήποτε για φαγητό στη μια και μοναδική ταβέρνα στο Κάτω Κουφονήσι.
σχόλια