ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ακολουθεί μικρό σεντόνι, οπότε ευχαριστώ όσους μπουν στον κόπο.Κοπέλα εδώ, ετών 25. Μεταξύ άλλων εργάστηκα για 1.5 χρόνο σε κατάστημα του αεροδρομίου, ώντας παράλληλα φοιτήτρια. Σημειωτέον ότι μένω πολύ μακριά (σε περιοχή του Πειραιά), και η δουλειά εκεί ήταν τόσο εξουθενωτική που κάθε μέρα που σχόλαγα ένιωθα ότι δε θα καταφέρω να φτάσω σπίτι, αλλά θα λιποθυμήσω κάπου στη διαδρομή. Επίσης χρόνο για μένα δεν είχα ούτε κατα διάνοια. Επειδή όμως είχα ανάγκη τα λεφτά, έκανα υπομονή. Με τα πολλά όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, παραιτήθηκα για να αφοσιωθώ στις σπουδές μου. Μου πήρε αρκετούς μήνες να ξεκουραστώ, κι έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα. Τα κατάφερα, και τώρα περιμένω να ορκιστώ. :) Ήρθε και η στιγμή να ψάξω πάλι για δουλειά. Βρίσκω παρτ-τάιμ σε μια μεγάλη εταιρεία με αρκετά καλό μισθό, αντικείμενο όμως άσχετο με τις σπουδές μου. Είμαι εκεί 1.5 μήνα, κοντά στο σπίτι μου, και αρκετά ικανοποιημένη. Και πάνω που αρχίζω να ηρεμώ και να βάζω τα πράγματα σε μια σειρά, οργανώνοντας παράλληλα αυτά που θέλω να κάνω το χειμώνα (ξένες γλώσσες κλπ), εχθές μου λένε "Είμαστε πάρα πολυ ικανοποιημένοι από την απόδοσή σου, και γι αυτό σε κάνουμε φουλ-ταιμ (6ημερο 6ωρο) και σε στέλνουμε στο αεροδρόμιο)Έχασα τη γη κάτω απ τα πόδια μου. Έπαθα μίνι κρίση πανικού, κλαίω απαρηγόρητα 2 μέρες τώρα,δε μπορώ να κοιμηθώ απ τις ταχυκαρδίες και τον κόμπ στο στομάχι, και απορώ. Τι κάνω?(σημειωτέον ότι θα παίρνω 800ε καθαρά.)Από τη μία τα λεφτά είναι καλά και σκέφτομαι ότι δύσκολα θα βρώ αλλού τέτοιο μισθό, από την άλλη φοβάμαι ότι θα περάσω πάλι αυτό το μαρτύριο, και θα απομακρυνθώ από τους στόχους μου για άλλη μια φορά.Επίσης, δεν έχω την επιλογή να πω δε θέλω, είναι μονόδρομος το αεροδρόμιο.Και μαζί με όλα τα υπόλοιπα, ο σύντροφός μου έχει αποφασίσει να μου κάνει κογξες, μου βγάζει το λάδι από τη μύτη, και μου φέρεται απαράδεκτα, νομίζω γιατί προσπαθεί να με κάνει να τον χωρίσω. νιώθω ότι εγκλωβίζομαι στον εργασιακό μας μεσαίωνα, έχω πολλά μέτωπα ανοιχτά, τα οποία αποτυγχάνω να αντιμετωπίσω παράλληλα.