ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 36. Ταυτίζομαι μαζί του. Και εγώ έτσι και χειρότερα ακόμα. Σχέσεις με το άλλο φύλο ανύπαρκτες. Απορρίψεις άπειρες. Εμφάνιση χάλια που δεν βοηθάει. Πάντα άκουγα, λόγια και ψιθύρους που σχετίζονταν με την εμφάνιση μου. Είναι θέματα που βελτιώνονται μόνο με πλαστική επέμβαση και χρήματα δεν έχω. Ψάχνω για δουλειά, για οτιδήποτε όμως, και εκεί απορρίψεις. Ίσως λόγω εμφάνισης και εκεί. Δεν βρίσκω άλλη εξήγηση πια. Ο Κάτοικος τουλάχιστον έχει δουλειά και έχει και ένα σπίτι. Ζω με τους γονείς μου και το σπίτι είναι με ενοίκιο, δεν είναι δικό μας. Σκέφτομαι πώς θα ζήσω αργότερα. Και ακόμα και αν βρω δουλειά, με τους μισθούς που υπάρχουν, θα φτάνουν τα χρήματα και για ενοίκιο; Και δουλειά θα έχω μέχρι να πεθάνω; Προσπαθώ να βρω δουλειά και παντού μου λένε όχι επειδή θέλουν προυπηρεσία. Έτσι λένε δηλαδή. Τον καταλαβαίνω τον Κάτοικο. Έχω ζήσει τοοοοσες απορριψεις, τον καταλαβαίνω πολύ καλά. Εγω προσωπικά, έχω χάσει κάθε ελπίδα για κάποια αλλαγή στη ζωή μου. Ο χαρακτήρας μόνο δεν αρκεί, χρειάζεται και μια φυσιολογική εμφάνιση για να εισαι επιθυμητος, ελκυστικος από τις γυναίκες. Αντικειμενικά είμαι χάλια. Έχω αυτογνωσία. Και όλα αυτά τα σχόλια που έχω ακούσει τυχαία; Ισχύουν. Λόγια που πλήγωσαν, όμως είναι αλήθεια. Και αυτές οι δουλειές...παντού πόρτες κλειστές. Δεν μου δίνεται μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να γίνει η αρχή. Μένω επαρχία, έχω αφήσει βιογραφικά σχεδόν σε όλη την πόλη. Και ξανά πάλι απο την αρχή παντού. Έχω απογοητευτεί. Όσο αυξάνονται οι απορρίψεις, αυξάνεται και η απογοήτευση μου, νιώθω ακόμα πιο χάλια, είναι σαν να μου λένε ότι έχω πρόβλημα, νιώθω ότι έχω πρόβλημα. Πιο παλιά, η ψυχολογια μου ήταν καλύτερη. Με την πάροδο του χρόνου βουλιάζω, έχω πέσει πολύ ψυχολογικά, νιώθω σαν ζωντανός νεκρός. Το θέμα της δουλειάς το προσπαθώ ακόμα, είναι αναγκαίο να βρω κάτι. Και το πρωι ακόμα είχα βγει να δώσω βιογραφικά. Σύνταξη δεν βλέπω να παίρνω ποτέ και με φοβίζει πολύ το μέλλον, και καθώς δεν θα έχω και σπίτι δεν ξέρω τι θα γίνω. Με το άλλο φύλο, το έχω πάρει απόφαση ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Τόσα χρόνια μοναξιά και έτσι θα συνεχιστεί, το έχω συνειδητοποιήσει αυτό. Θα μπορούσα να έχω σχέσεις εδώ και μια εικοσαετία όπως οι συνομήλικοι μου. Μετα από τόσα χρόνια και μετα από άπειρες απορρίψεις που μου εχουν διαλύσει την ψυχολογία και με έχουν κάνει ράκος, πως να συνεχίσω;. Τώρα δεν νιώθω άσχημος πλέον, αλλά τέρας. Έχετε μεν δίκιο που λέτε προσπάθησε, μην απογοητεύσαι, συνέχισε, μην παραιτείσαι, όμως οι απανωτές απορρίψεις είναι μαχαιριές, ειναι σαν να σου λενε τι δεν καταλαβαινείς πια, ακόμα δεν το κατάλαβες ότι...; Τριγυρνώ σαν να να είμαι αλλού, σαν χαμένος, χαμένος στις σκέψεις μου, και τώρα η εικόνα που βγάζω είναι κάπως, ότι δεν είμαι καλά. Αφού τίποτα δεν μου πάει καλά, πως να είμαι καλά;