ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρω ότι τίποτα δεν είναι ίδιο πια... Ξέρω ότι μαζί με εσένα πληγώθηκα κι εγώ... Ξέρω ότι η πληγή δεν έχει γιατρευτεί και δεν πρόκειται απλά θα μάθω να πονώ... Εχω ένα προαίσθημα ότι είσαι εσύ που έγραψες την εξομολόγηση, τουλάχιστον θα ήθελα να είσαι εσύ! Κάθε φορά που σκέφτομαι τις στιγμές μας, κι ας ήταν λίγες χαρισμένες από τον χρόνο πονώ...κάθε φορά που μου λείπει η αγκαλιά σου και το άγγιγμά σου, η ανάσα σου και τα λόγια σου, τα δάκρυα που ξέφυγαν από τα μάτια σου όσο σε είχα αγκαλιά... Κάθε φορά που θα ξέρω ότι βρίσκεσαι κάπου και σκέφτεσαι πόσο άδικα σε έδιωξα από μακριά μου και πόσο πολύ πικραμένος είσαι μαζί μου...πονώ και δεν το αντέχω! Αν ήξερες πόσο πολύ σε σκέφτομαι...τα πράγματά σου τα έχω ακόμα, ήθελα να έχω κάτι από εσένα να θυμάμαι... Κάθε ποτό, κάθε τσιγάρο, κάθε τραγούδι μου είναι αβάσταχτα...πίνω πολύ και ναι, καπνίζω τα τσιγάρα σου, το μόνο πράγμα που μου θυμίζει εσένα συνεχώς...Και όταν με ρωτούν το γιατί προσπαθώ να χαμογελάσω, να πω μια δικαιολογία, να κρύψω την αλήθεια...και η αλήθεια είναι ότι φταίω εγώ για ό΄τι έγινε και τίποτα δεν γυρίζει το χρόνο πίσω... Ναι έπρεπε να ήμουν ειλικρινής από την αρχή, έπρεπε να μην σου δώσω ελπίδες, να μην με ερωτευθείς, να μην σε ερωτευθώ...αλλά σε ερωτεύτηκα...και δεν σε έχω ξεπεράσει, έχεις αφήσει το σημάδι σου μέσα μου, το όνομά σου εμφανίζεται κάθε φορά που μπαίνω στα μέηλ μου, βλέπω μια μηχανή που μοιάζει με τη δική σου, για εσένα μιλώ στις πιο καλές μου φίλες... Δεν ζυγώνω τη θάλασσα, σκέφτομαι πόσο καιρό είσαι πάνω της και νιώθω ένοχη, ξέρω ότι κατέφυγες σε αυτήν για να ξεχάσεις αλλά δεν θέλω να ξεχάσεις...δεν θέλω να με ξεχάσεις...δεν θέλω να ανεβαίνεις σε καράβι με σκέψεις σκοτεινές, φοβάμαι...φοβόμουν πολύ τότε που μου είπες πως τέλος του μήνα έφευγες, φοβόμουν μην κάνεις τίποτα κακό στον εαυτό σου.. Δεν είμαι άκαρδη, μην με κακολογείς που δεν σε έψαξα... Μα ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι μήπως δεν με συγχωρέσεις ποτέ... Ερωτά μου...