Επειδή αντέχουμε ακόμα.

Οι Αθηναίοι περάσαμε το 2011 περίπου όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες - κρατώντας την αναπνοή μας πριν από την 4^η, 5^η και 6^η δόση, βομβαρδισμένοι από χιλιάδες τίτλους και κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις που προέβλεπαν κάθε βδομάδα ότι «Αυτή είναι η κρισιμότερη εβδομάδα στην ιστορία της Ελλάδας», αλλά και προσπαθώντας να γίνουμε μικροί οικονομολόγοι για να διαλέξουμε το σενάριο καταστροφής της αρεσκείας μας. Θα πεινάσουμε; Θα έχουμε ευρώ ή δραχμή; Ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός(και κυρίως, θα τον έχουμε ψηφίσει εμείς;). Ήταν μια χρονιά στην οποία κυριάρχησε ο φόβος για το μέλλον. Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, οι Αθηναίοι είχαμε ν’ αντιμετωπίσουμε πολύ περισσότερα προβλήματα απ’ τους υπόλοιπους Έλληνες. Με την ευφορία από την εκλογή Καμίνη να έχει καταλαγιάσει κι ενώ ακόμα περιμένουμε να δούμε ουσιαστικές αλλαγές, είδαμε την Αθήνα να γίνεται ολοένα πιο τρομακτική. Η πόλη μας έγινε πιο τρελή και πιο δύσκολη, με χιλιάδες απεργίες και διαδηλώσεις, αλλά και πιο επικίνδυνη, γεμάτη ενεχυροδανειστήρια και σκοτεινές γειτονιές. Οι άνθρωποί της υπέφεραν πολύ περισσότερο. Ποιος θα φανταζόταν τρία χρόνια πριν ουρές στα συσσίτια των αστέγων και ανθρώπους να τρώνε από τα σκουπίδια της πλατείας Κολωνακίου; Εξαιτίας όλων αυτών, όμως, ανακαλύψαμε αντοχές που δεν ξέραμε καν ότι είχαμε. Φοβηθήκαμε τόσο πολύ, που καταντήσαμε βαρετοί και μίζεροι ακόμα και για τον ίδιο μας τον εαυτό και κάπου εκεί ξεφοβηθήκαμε λίγο. Με λίγα λόγια, φέτος δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, και μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα δεν μας συμφέρει να ζούμε την κάθε μας μέρα μίζερα. Είμαστε, απ’ ό,τι φαίνεται, πολύ πιο ανθεκτικοί και δυνατοί απ’ όσο φανταζόμασταν. Έχουμε πάρει απόφαση πως αυτά θα είναι δύσκολα χρόνια, αλλά τουλάχιστον θα είναι δύσκολα για όλους. Μάθαμε να σκεφτόμαστε λίγο πιο συλλογικά: πολλοί γίναμε εθελοντές, ξεκίνησαμε το ανταλλακτικό εμπόριο, βοηθήσαμε τους γύρω μας, ενδιαφερθήκαμε για ό,τι συμβαίνει και κατεβήκαμε στους δρόμους. Κάποιοι γίναμε περισσότερο συνετοί ή αποκτήσαμε τουλάχιστον καταναλωτική συνείδηση. Δεν πετάμε πια πράγματα, δεν ξοδεύουμε λεφτά άσκοπα και χαζά, έχουμε επιτέλους ξεπεράσει το ελληνικό μικρόβιο της νεοπλουτίστικης επίδειξης και της σπατάλης. Δεν ντρεπόμαστε να κυνηγήσουμε τις ευκαιρίες ή να πούμε πως δεν πάμε κάπου επειδή είμαστε άφραγκοι. Η κρίση δεν είναι ευχάριστη, αλλά κι εμείς δεν θα το βάλουμε κάτω έτσι εύκολα.