1. Ο Ανδρέας Κασάπης ξεκίνησε και αυτός ως street artist, εικονογραφώντας, κυρίως στα στενάκια του Ψυρρή, ήρωες με κάπως κωμικά παραμορφωμένα σώματα και θλιμμένα πρόσωπα. Χαρακτήρες με ρομαντική ιδιοσυγκρασία, που απέπνεαν όμως ζωντάνια. Τότε υπέγραφε ακόμα ως Ark κι έπλαθε μια ολόκληρη παράλληλη πόλη μέσα στην πόλη, κάνοντας σήμα κατατεθέν του το συναίσθημα και την ατμόσφαιρα. Αν και αργότερα συνέχισε, εκθέτοντας έργα του σε πιο συμβατικούς χώρους, όπως η γκαλερί, κατόρθωσε, παρ’ όλα αυτά, να κρατήσει την αυθεντικότητά του. Στην τελευταία του έκθεση στην γκαλερί Loraini Alimantiri Gazonrouge παρουσίασε μια σειρά από ζωγραφιές, κυρίως πορτρέτα κοριτσιών από κινηματογραφικά stills, καθώς και μια σειρά από επιζωγραφισμένες φωτογραφίες από περιοδικά. Εναύσματα ταύτισης σ’ ένα ιδιαίτερα μελαγχολικό περιβάλλον πρότεινε ο Ανδρέας Κασάπης στην έκθεσή του «Πώς μπορεί κανείς να θυμηθεί τη δίψα;», μέσα από μια σειρά πορτρέτων. Άλλοτε λείπει το βλέμμα, άλλοτε το στόμα σ’ ένα παγωμένο χαμόγελο, τα οποία χάνονται μέσα σε μια δίνη σκούρων χρωμάτων λαδιού: η χειρονομία του καλλιτέχνη ν’ ακυρώσει στοιχεία τα οποία ίσως και να είναι πλασματικά σε μια καίρια μονταρισμένη πραγματικότητα. Με στοιχεία εικονογράφησης ή ακόμα μιας πιο κλασικής ζωγραφικής, το ιδιαίτερο σε αυτή την τελευταία ενότητα δουλειάς του καλλιτέχνη είναι ότι επιχείρησε ν’ αναπαραστήσει αυτό που δεν φαίνεται και σπάνια μπορεί να μεταφραστεί σε κώδικα φόρμας. Και τα καταφέρε. Η έκθεση μας έφερε αντιμέτωπους με αυτό που δεν υπάρχει στα υποσχόμενα σενάρια ζωής. Με τον εαυτό μας και τους άλλους ως έχουν», λέει η επιμελήτρια και κριτικός τέχνης Μαρίνα Φωκίδη.
flickr.com/photos/andreaskasapis
hope-epoh.tumblr.com
σχόλια