ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι 21/2/18 είχα κάνει μια εξομολογηση στην οποία έγραφα τα εξης : Και τελικά τι; Τι έμεινε; Γιατί εσύ πάντως δεν είσαι εδώ. Χιλιάδες φορές είχες πει ότι θα μείνεις. Ότι δε θα φύγεις. Έκανες πράξεις. Δεν έμεινες στα λόγια. Ήσουν εδώ. Αλήθεια το εκτιμώ,δεν το περίμενα. Συνήθως οι περισσότεροι μένουν στα λόγια. Όμως εσύ ήσουν διαφορετικός. Ίσως για αυτο να πονάω τόσο. Ότι έλεγες το έκανες πράξη. Μου έδειχνες με χιλιάδες τρόπους πως μ'αγαπάς. Πώς στον κόσμο έξω υπάρχει αγάπη. Πώς η κάθε στιγμή όταν μέσα σου,ψυχολογικά δηλαδή είσαι καλά είναι αλλιώς. Με έκανες να βλέπω αλλιώς τη ζωή και αλλιώς τον κόσμο. Ήμουν καλά. Ήμουν γεμάτη. Με ολοκληρωνες. Με συμπληρωνες. Τα μόνα δάκρυα που μου πρόσφερες ήταν εκείνα του ατελειωτου γέλιου που έριχνα όταν δεν ήμουν καλά και προσπαθούσες να μου φτιάξεις τη διάθεση. Βέβαια μου ήταν αρκετό που σε είχα κοντά μου. Δίπλα μου. Μια αγκαλιά σου,ένα φιλί σου,και να μου κρατάς το χέρι μου αρκούσαν. Δεν μπορώ να καταλάβω τι πήγε λάθος. Τι στράβωσε. Οι φίλοι σου έλεγαν πως ήσουν στην καλύτερη φάση της ζωής σου. Πώς πρώτη φορά σε βλέπουν τόσο καλά. Τόσο χαρούμενο. Τόσο ερωτευμένο. Και εσύ ο ίδιος το είχες πει. Θυμάμαι κατά γράμμα το μεγάλο κείμενο που μου είχες γράψει και μου έλεγες ότι με ευχαριστείς για όλα όσα έχω κάνει για εσένα τον καιρό που είμαι στη ζωή σου. Γιατί έφυγες; Πες μου Γιατί έφυγες. Δεν έδωσες καμία εξηγηση. Σηκώθηκες και έφυγες έτσι απλά. Σαν να μην υπήρχα ποτέ στη ζωή σου. Αστείο δεν είναι; Από την μια,αν δε με έβλεπες ή αν δεν είχες νέα μου για ένα λεπτό φοβοσουν πως θα με χάσεις. Και από την άλλη έφυγες σαν να μην με γνώρισες ποτέ. Σαν όλα αυτά που έλεγες ήταν ένα παιχνίδι στον υπολογιστή που με ένα απλό κουμπί τα διέγραψες. Δείξε μου πως το κανες αυτό. Πώς βρήκες το θάρρος να πατήσεις το κουμπί αυτό μου λες; Πώς; Πώς τα ξέχασες όλα μέσα σε μια στιγμή; Πώς από την μια στιγμή στην άλλη σταματησες να "νιώθεις" όπως είπες;. Πώς το γέλιο μου πλέον δεν σε έκανε ευτυχισμένο; Πώς μια αγκαλιά μου δεν αρκεί για να γίνεις καλά πλέον; Πώς προχώρησες τόσο εύκολα. Δείξε μου τον τρόπο σε παρακαλώ παρά πολύ. Γιατί εγώ,χωρίς εσένα φοβάμαι να κάνω ένα βήμα πέρα από τη σκιά μου. Ότι ακούσω,ότι δω,ότι σκεφτώ,ότι μυρίσω θα το συνδέσω μαζί σου. Όπου κοιτάξω,όπου βρεθώ και όπου σταθώ βλέπω μόνο εσένα. Αναμνήσεις παντού. Το πρώτο μας ραντεβού,οι στιγμές μας και η μέρα που σου είπα αντίο. Στιγμές χαράς,ζήλειας,αγάπης. Αγάπης ναι. Ένιωσα αγάπη. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Αυτό που αισθανόμουν δεν ήταν κάτι απλό. Πίστεψε με. Θα μου είχε φύγει. Ήταν δυνατό. Για μένα προσωπικά ήταν αληθινό. Θα μου περάσει λες Ε; Θα μου περάσει όμως; Το εύχομαι. Από τη μια δεν θέλω να μου περάσει. Μου αρέσει να σε αγαπάω ακόμα και αν εγώ δεν υπάρχω στη ζωή σου πλέον. Μου άρεσει να σε βλέπω από μακριά και να λέω από μέσα μου "το αγόρι μου". Με ένα στυλ περηφάνιας. Αλήθεια ήμουν περήφανη που σε είχα. Που ήξερα πως ήσουν δικός μου. Ναι ναι. Ακούγομαι κτητική και το ένα και το άλλο. Λέω ψέματα όμως; Ήσουν δικός μου και ήμουν δικιά σου. Εγώ ακόμα νιώθω δικιά σου. Πολύ ειρωνικό σωστά; Μου αρέσει να σε θαυμάζω. Να σε βλέπω να χαμογελας και να βάζω το μυαλό μου σε θέση να σκεφτεί χίλιους δυο-τρεις λόγους που θα χαμογελασες. Δεν θέλω να χαθεί αυτό το συναίσθημα. Θέλω πίσω όμως αντάλλαγμα. Αυτό που μου δίνες. Αυτό που εννοούσες. Ξέρω πως ακόμα νιώθεις. Το δείχνεις. Απλά είσαι εγωιστής και φοβάσαι πως αν μας δώσεις μια δδεύτερη προσπάθεια θα χαλάσει η εικόνα του σκληρού αγοριού. Μα στην αγάπη δεν υπάρχει εγωισμός,εικόνα,στυλ..σωστά; Όταν αγαπιούνται δύο άνθρωποι Πώς γίνεται να αφήνουν τέτοιου είδους κενά μεταξύ τους;. Εγώ συνεχίζω να σε αγαπάω. Θα είμαι πάντα πρόθυμη για δεύτερη ευκαιρία. Και για τρίτη. Θα είμαι έτοιμη για πολλές ευκαιρίες ακόμα. Γιατί μετά από σένα το χάος. Το λέω και το πιστεύω. Σε αγαπάω. Αλήθεια το κάνω. Παρά πολύ. Κάθε μέρα ακόμα περισσότερο. Νοιάζομαι,ενδιαφέρομαι,πονάω,μου λείπεις. Όσο χαρούμενη και αν δείχνω άλλο τόσο πονάω. Για δες,εγώ είμαι αυτή που κάθομαι και βασανιζω το μυαλό μου ενώ θα έπρεπε να απολαμβάνω τον ύπνο μου. Εγώ είμαι αυτή που κάθομαι και κλαίω ενώ θα έπρεπε να αποδεχτώ πως έφυγες και να πάω παρακάτω. Ότι έκανες εσύ με λίγα λόγια δηλαδή. Φαίνεται πως σε μια σχέση ο ένας θα αγαπάει πάντα λίγο παραπάνω,σωστά; Δεν πειράζει αγάπη μου. Αλήθεια σου λέω Δεν πειράζει. Ας είμαι αυτή που αγαπάει παραπάνω,ας είμαι αυτή που πονάει που κλαει που κάνει την ψυχή της κομμάτια. Δως μου μια αφορμή να Στα δώσω όλα. Γιατί σ'αγαπάω. Γιατί σε θέλω. Γιατί μου λείπεις. Γιατί είσαι εσύ. Γιατί είχες πει πως θα μείνεις. Ειχες πει πως θα ήσουν εδώ. Μα κοίτα τώρα,μόνη μου κλαίω πάλι. Να σαι καλά ότι και αν κάνεις. Και να ξέρεις ,πώς αν κάποιος δεν σε αποδεχτεί για αυτό που είσαι. Για τις ηλίθιες παραξενιές σου δηλαδή. Για τους ηλίθιους λόγους που θυμώνεις. Να ξέρεις πως εγώ θα είμαι εδώ. Πώς θα σε αγαπάω. Ακόμα. Γιατί υπάρχει χάος στη ζωή μου και το όνομα σου και το πρόσωπο σου είναι ο ορισμός της λέξης αυτής για εμένα πλέον. Βγάλε με όμως από το χάος. Σου το ζητάω σαν χάρη. Χάνομαι. Δώσε μου το χέρι σου,σώσε με,αγάπησε με.Αυτά. Καληνύχτα,να προσέχεις. Σε αγαπάω παρά πολύ."3 μήνες μετά και τα αισθήματα μου είναι τα ίδια. Όσα είπα εκείνο το βράδυ τα εννοώ ακόμα και τώρα. Εκείνος δεν υπάρχει πλέον. Είναι αλλου, είναι καλά. Δεν θα γυρίσει σωστά; Εγώ ακόμα εδώ,ελπίζοντας,και κάθε μέρα να τον αγαπάω πιο πολύ. Τι άδικη η ζωή. Αγαπάμε ανθρώπους που δεν μπορούμε να έχουμε.