ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το ξέρω ότι χεστηκατε αλλά κάπου πρέπει να τα πω. Το αγόρι μου που τα έχουμε 1,5 χρόνο (πρωτη σχέση), μου ζητησε πριν λίγο διάλειμμα γιατι δεν αντέχει την απόσταση. Ειναι στεναχωρημενος τωρα τελευταια για αυτο και νιωθει συνεχεια ασχημα. Εγω το δεχτηκα ψυχραιμα, αλλά μέσα μου αυτην την στιγμή γίνεται πανικός. Η καρδιά μου θέλει να σπάσει σε χίλια κόμματια, θέλω απλά να πλανταξω στο κλάμα να βιώσω τον πόνο και να νιωσω επειτα καλύτερα. Θέλω να κουλουριαστω σε εμβρυική σταση και να ακουω απαισιοδοξα τραγουδια και να κανω μαυρες σκεψεις ότι χανω τον αντρα της ζωης μου και οτι δεν θα το ξεπερασω ποτε. Σκεφτομαι οτι δεν θα ξανακανουμε ερωτα και οτι δεν θα με ξανα αγκαλιασει και νιωθω να χανομαι και μπλα μπλα μπλα τα συνηθισμενα. Από την άλλη ο εγκεφαλος μου, μου δινει απανωτες εντολες "διαβαζε για την εξεταστικη" ,"κανε μπανιο", "φτιαξε καφε" ," βγάλε @@" . Εκτός αυτου, δειχνει αρκετα φυγοπονη σταση το μυαλουδακι μου και αρκετα εγωιστικη, αλλα δεν θα κρυφτω πισω απο το δαχτυλο μου και θα μιλησω και για αυτο... Μου λέει "Γιουπιιιι ετσι κι αλλιως ηταν μαλακας και ας σε αγαπησε, σε εβγαλε απο τον κοπο να τον χωρισεις και τωρα μπορεις να βγεις με αυτον τον Γιαννη που σκεφτεσαι που και που και ολως τυχαιως τωρα τελευταια σε κυνηγαει". Μετα σκεφτομαι όλη την ανωριμοτητα που δειχνει ο φιλος μου (μιλησε η ωριμη) και ολες τις φορες που με εχει πληγωσει με ανοησιες και νιωθω οκ με την προοπτικη του χωρια. Στείρα λογικη από την μία, καθαρό συναίσθημα απο την αλλη και εγω στην μεση. Να γραφω στο τετραδιο, "ολα γινονται για καποιον λόγο" και να εχω γεμισει ολη την σελιδα, ενω παραλληλα γελαω με τα χαλια μου και αγχωνομαι γιατι θελω πολυ να γραψω καλα την Δευτερα. Από ότι καταλαβατε είμαι μια υπερευαίσθητη βλαμμενη που προσπαθει να φανει σκληρη ενω νιωθει σαν βουτυρο (ληγμενο). Κραξτε με τωρα... Παω να κλαψω στο ντουζ. Μετα θα δω αστεια βιντεο και θα διαβασω. Μακαρι να ειχα μια αγκαλια να κλαψω λιγακι :( υγ. Ναι οταν νιωθω φοβο ,στεναχωρια και αγχος κανω σαν κλοουν.