ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι αρκετά ευαίσθητη ως άτομο και πάντα φοβόμουν το θάνατο και την απώλεια δικών μου ανθρώπων. Έχω περάσει αρκετές επίπονες, ψυχοφθόρες καταστάσεις με πολλά δάκρυα και κατάθλιψη. Τώρα μετά τα 30 μου περνάω χωρισμό με τον σύντροφό μου που ήμασταν πολλά χρόνια μαζί και ήταν η πρώτη μου αγάπη. Δεν μπορώ να διαχειριστώ εύκολα το πόνο αυτόν, νιώθω ότι περνώ ξανά κάτι σαν θάνατο και αυτό που με σκοτώνει περισσότερο είναι πως πλέον πια δεν μαθαίνω τίποτα για αυτόν. Δεν είμαστε ούτε από τα ίδια μέρη και ούτε μπορώ να ξέρω αν είναι έστω καλά. Κάνω άσχημες σκέψεις και φυλακίζομαι στη θλίψη. Ο χωρισμός μας ήταν άσχημος και οριστικός. Βγήκαμε και οι δυο πληγωμένοι χωρίς επιστροφή. Απλά μου έμεινε το ανθρώπινο ενδιαφέρον και το ότι δεν μπορώ να ξέρω ότι ζει να το πω ωμά με διαλύει. Εσείς όταν χωρίζατε με κάποιον άνθρωπο που ήταν τα πάντα για σας είχατε αυτές τις σκέψεις που να γίνονται θηλιά και να σας πνίγουν; Είναι φυσιολογικές αυτές οι ανησυχίες μου; ασχέτως την αιτία του χωρισμού. Δηλαδή δεν έχω τύψεις από κάτι κακό που έκανα, αλλά το άγχος αυτό, το ενδιαφέρον που έχω αν είναι καλά πως θα το αποβάλλω για να μην αρρωστήσω; Η ψυχολογία μου είναι άσχημη με πολλά σκαμπανεβάσματα. Μπορεί να κλαίω για πολλή ώρα και να ξαλαφρώνω, άλλοτε να νιώθω πως θα πάθω κάτι από το πόνο.