ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βιώνω σχετικά έντονα το αίσθημα της μοναξιάς. Παλαιότερα αισθανόμουν μοναξιά αλλά τουλάχιστον έλεγα και μια κουβέντα όταν έμενα με τους δικούς μου. Πλέον ούτε αυτό κάνω. Δεν έχω έναν άνθρωπο να μιλήσω. Ξέρεις τι είναι να μην μιλάς, να μην ακούς την φωνή σου και απλά το στόμα σου να το έχεις κλειστό για πολλές ώρες την ημέρα; Να βυθίζεσαι σε σκέψεις ανούσιες ή σκέψεις αποριών, αν έκανες σωστά τι θα κάνεις παρακάτω και πως θα εξελιχθείς. Σκέψεις για το πως να γνωρίσεις κόσμο στα 30 σου πλέον, από το μηδέν και επιτέλους να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που θα σου κρατάει συντροφιά και αντίστοιχα και θα περνάτε ευχάριστες στιγμές. Μα πώς θα γίνει αυτό όταν το ωράριο δεν συμβαδίζει με τα "φυσιολογικά" ωράρια και λείπεις 10 ώρες και επιστρέφεις σπίτι σου στις 12 και μία τη νύχτα. Και αυτό είναι ακόμα η αρχή. Δεν προλαβαίνω ούτε στην τουαλέτα να πάω και πόσο μάλλον να κάνω διάλειμμα. Επίτηδες δεν κάνω διαλείμματα, γιατί αν κάνω θα φύγω από το γραφείο μία τη νύχτα ενώ χωρίς διαλείμματα φεύγω γύρω στις δώδεκα. Στο τσακ προλαβαίνω και το μετρό δηλαδή. Έτσι είναι δηλαδή οι "καριέρες"; Μου αρέσει η δουλειά μου δε λέω, και έψαχνα κάτι παρόμοιο αλλά θα ήθελα να είχα ένα σταθερό πρωινό φυσιολογικό ωράριο και να φεύγω στην ώρα μου και όχι κυλιόμενο με βάρδιες, σ/κ και αργίες. Ποιος άνθρωπος άραγε θα άντεχε να είχε δίπλα του ένα τέτοιο άτομο με αυτά τα ωράρια και χωρίς κοινωνική ζωή;