ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βγαίνω με ενα παιδί ένα μηνα.Το πρόβλημα μου; Που δεν είναι καν προβλημα...Δεν μπορώ να απολαύσω αυτό που έχουμε .Αγχώνομαι και δεν θέλω να γκρινιάζω γιατι δεν θέλω να ξενερωσει. Από τη μια αισθάνομαι ότι εγώ γουστάρω περισσότερο , από την άλλη τον βλέπω να ενδιαφέρεται πολύ για εμενα. Το να βλεπομαστε δεν είναι εύκολο. Μένουμε μια ώρα μακριά και τα λεωφορεία είναι δύσκολα, έχουμε και λίγο αντίθετα πρόγραμματα, αυτός μπορεί να βγει μετα τις 8 αν πάρει το αμάξι από τους δικούς του. Εγώ δεν οδηγώ και δεν μπορεί να μείνει σε εμένα το βράδυ γιατί μενουμε με τις οικογένειές μας. Άρα, τον βλέπω αραιά.Από την μια λέω , έρχεται για σχολή ας βρεθούμε και πρωί η νωρίς μεσημεράκι, αν γίνεται. Από την άλλη λέω οποίος θέλει βρίσκει τρόπο. Αλλά αν του πω αυτές τις σκέψεις μου νομίζω ότι θα τον πιέσω και ίσως να έχω παραλογες απαιτήσεις. Από την άλλη ( και ναι ξέρω πως θα ακουστω σαν 15χρονο ,αλλά καψουρευτηκα γαμωτο) πιο συχνά στέλνω εγώ , θα με γράψει για ώρες , μετά θα ξαναστείλει. Και μετά από κοντά είναι πιο ένθερμος. Μου είπε ότι θέλει να κοιμόμαστε μαζί, να βγω και με την παρέα του να τους γνωρίσω, να πάμε εκδρομή. Αλλά δεν ξέρω αν λέει αερολογιες. Επίσης , δεν ξέρω αν υπάρχει αποκλειστικοτητα και μήπως είμαι υπερβολικη αν ρωτήσω από τώρα. Δεν ξέρω , πείτε μου...