Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι τα «εξωτερικά θέματα»σπάνια κερδίζουν ψήφους. Αντίθετα, όσες φορές αυτά, τα «εξωτερικά θέματα», «έπαιξαν»ψηλά στην ατζέντα της προεκλογικής αναμέτρησης, η πλευρά που τα χρεώθηκεηττήθηκε εύκολα.
Ο Τόνι Μπλερ είναι κλασικό θύμα της... εξωτερικής πολιτικής.Στο εσωτερικό μέτωπο, αυτό που μεταφράζεται και σε «καθημερινότητα του πολίτη»,ήταν ίσως ο καλύτερος πρωθυπουργός όλων των εποχών στη Βρετανία. Μάλιστα, ακόμα και με τη σκιά του Ιράκ να καλύπτει τομεγαλύτερο μέρος των εντυπώσεων από τη 10ετή θητεία του, δημοσκόπηση, που έγινεμια εβδομάδα πριν από την τυπική αυτό-απόσυρσή του, έδειξε ότι αν έμενε στην«10 Ντάουνιγκ Στρίτ» και ξανάβαζε υποψηφιότητα για 4η φορά, θαέβγαινε πανηγυρικά!
Στη χώρα μας, που είναι ασφαλώς πολύ πιο εσωστρεφής από τηΒρετανία, αλλά και τις περισσότερες άλλες της Ευρώπης, ακόμα και η «εξωτερικήπολιτική», όπως εμείς την εννοούμε, αφορά μόνο εκείνα τα ζητήματα που έχουν άμεση σχέση με μας. Θέματα της γειτονιάς μας, δηλαδή. Όπως είναι το κυπριακό. Ταελληνοτουρκικά. Το σκοπιανό. Άντε λίγο και τα «υπόλοιπα βαλκανικά». Άντε λίγοκαι τα «ευρωπαϊκά», εκείνα δηλαδή που αφορούν επιδοτήσεις και «πακέτα» προς τηνΕλλάδα.
Κανένας Έλληνας πολιτικός, ίσως εκτός από τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο,τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, την Άννα Διαμαντοπούλου, τον Γιώργο Μαρίνο, τονΔημήτρη Παπαδημούλη και λίγους ακόμα, δεν έχει καταλάβει ότι το τι συμβαίνεισήμερα στους δρόμους του Νέου Δελχί ή του Καράτσι, μπορεί να επηρεάσει άμεσαπια και την καθημερινή μας ζωή στην Ελλάδα.
Η οικονομία σήμερα, μας αρέσει ή όχι, διαμορφώνεται από τιςδυνάμεις της παγκοσμιοποίησης. Η παγκόσμια τάξη μεταβάλλεται διαρκώς. Η πολιτική ισχύς τηςΚίνας ενδυναμώνεται αναλόγως της οικονομικής της έκρηξης. Η Ινδία, ήδηθεωρείται «ισχυρός παίκτης». Η Ιαπωνία διώχνει το κακό παρελθόν της. Και ηΡωσία γίνεται, μέρα με τη μέρα, όλο και πιο αποφασιστική.
Όπως γράφει και ο Τόνι Μπλερ σε ένα εξαιρετικό άρθρο του στοπροηγούμενο τεύχος του περιοδικού Economist:
«Στη σημερινή εποχή, η εξωτερική πολιτική δεν είναι πια μιαενδιαφέρουσα υποσημείωση στο κεφάλαιο των σκληρών, εσωτερικών μεταρρυθμίσεων.Είναι το στοιχείο εκείνο που περιγράφει το πρόσωπο του έθνους σε όλο τον κόσμο,καθορίζει τις αντιλήψεις των άλλων γι' αυτό, και εν μέρει καθορίζει και τιςαντιλήψεις του ίδιου για τον εαυτό του.»
Η Ελλάδα, σε όλες τις αλλαγές που έχουν γίνει στον κόσμο,στην Ευρώπη, αλλά και στην ίδια μας την γειτονιά, έχει καταφέρει ένα μόνοπράγμα: να γίνει θεατής - όχι πρωταγωνιστής.
Αν εξαιρέσεις τον «exofficio» ρόλο μας στην Ε.Ε., που και αυτόν απλώς τονδιεκπαιρεώνουμε ή τον περιορίζουμε μόνο στη διεκδίκηση των αιτημάτων «που μαςαφορούν», η συμμετοχή μας σε «κέντρα» όπου διεξάγουμε συζητήσεις ουσίας, ηανάμειξή μας σε πρωτοβουλίες που βλέπουν τον κόσμο πιο φιλικά και πιο σφαιρικά,είναι από ελάχιστες έως μηδαμινές.
Θυμάμαι πριν από λίγα χρόνια, όταν έκανα μια τηλεοπτικήέρευνα για το κυκλοφοριακό για την, επί Τσοτσορού τηλεόραση του «Alpha» (έρευνα που δενπροβλήθηκε ποτέ), μάθαμε ότι όλοι οι δήμαρχοι όλων των μεγάλων ευρωπαϊκώνπόλεων συμμετείχαν σε «συνόδους εργασίας» στο Τορίνο, για τη συζήτηση τουκαυτού αυτού προβλήματος και για την ανεύρεση συγκεκριμένων τρόπων για τηναντιμετώπισή του.
Πολλά από τα ευρήματα εκείνων των «Torino sessions», όπως λέγονταν, ήδηεφαρμόζονται σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις (Βρυξέλλες, Ρώμη, Ντίσελντορφ, Μόναχο,Στοκχόλμη, Μαδρίτη, Λισσαβόνα, κ.α.) μεεξαιρετική επιτυχία.
«Εκείνο που μας έκανε εντύπωση» μας είπε, θυμάμαι, ο δήμαρχοςτων Βρυξελλών «είναι ότι, ενώ οι σύνοδοι αυτοί θεωρητικώς υποστηρίχτηκανένθερμα στην αρχή από τον δικό σας δήμαρχο, δυστυχώς όχι μόνο δεν ήρθε σε καμιάαπό αυτές όταν αρχίσαμε, αλλά δεν θεώρησε σκόπιμο ούτε αντιπρόσωπό του να μαςστείλει. Γιατί, δεν ξέρω».
Γιατί το μόνο που μας νοιάζει εδώ είναι το φαίνεσθαι,αγαπητέ μου, δήμαρχε των Βρυξελλών. Τα ψηφουλάκια μας. Το χωριό μας.
σχόλια