Στατέλη της δεκαετίας του '70, όταν ο ΒαγγέληςΒενιζέλος έκανε μεταπτυχιακά στο Παρίσι,πολιτικολογούσε συχνά με τους άλλουςΈλληνες φοιτητές. Λένε ότι έπαιρνε τολόγο και μιλούσε περισσότερο από όλους,με μια απίστευτη αυτοπεποίθηση. Κάποτελοιπόν, αφού τελείωσε τη μίνι αγόρευση,χαιρέτησε κι έφυγε. Ένας από τουςσυμφοιτητές του (εκδότης βιβλίων σήμερα)φώναξε πίσω από την πλάτη του: «Αυτόςμια μέρα θα γίνει πρωθυπουργός». Αυτήη πρώτη προφητεία διατυπώθηκε όταν οΒενιζέλος ήταν μόλις 21 ετών. Τρειςδεκαετίες αργότερα κανείς δεν εκπλήσσεταιαπό τις εξελίξεις. Μπορούμε απλά ναθαυμάσουμε το νικηφόρο σχεδιασμό: Τηνώρα που ο Γιωργάκης Παπανδρέου πνίγεται,του κάνει την πατητή που θα τοναποτελειώσει. Περίμενε υπομονετικά ναπεράσουν τα χρόνια της αλλοφροσύνηςκαι οι βλακείες περί λαϊκής βάσης ενόςεκατομμυρίου οπαδών. Πολύ ήρεμαπαρακολουθούσε τον ανερμάτιστο λόγοτου προέδρου του.
ΟΒενιζέλος έθεσε με ηγετική ψυχραιμίατην υποψηφιότητά του αντί να περιμένεινα τον προτείνουν άλλοι. Αιφνιδίασετους υποδελφίνους και τους εκτόπισε μετη βοήθεια των δημοσκοπήσεων που τοναποθέωσαν αυθημερόν. Όλοι του αναγνωρίζουναρετές: Είναι χαρισματικός, ευφυής,μορφωμένος, αυτοδημιούργητος, έχειστρατηγική. Είναι σχεδόν απίθανο να μηνηγηθεί της παράταξής του. Το ερώτημαείναι τι είδους ΠAΣOΚθέλει. Ο όρος «το όλον ΠAΣOΚ»είναι δική του επινόηση. Πρόκειται γιαένα «όλον» υπερβολικά ευρύ. Μιαχοάνη όπου άπαντες είναι ευπρόσδεκτοι:γιαλαντζί αριστεροί, εκσυγχρονιστές,πασοκικά απολιθώματα κι από κοντά οιχείριστοι λαϊκιστές. Αυτό που θα παραλάβειο Βενιζέλος, αυτό το «όλον», είναιασαφές πολιτικά. Δεν ξέρουμε ποιακοινωνία θέλει. Η τελευταία τετραετίαστο ΠAΣOKήταν σουρεαλιστική. Πού ακούστηκεπρόεδρος σοσιαλιστικού κόμματος ναπροτείνει ανασφάλιστη εργασία για τουςνέους και να μην τον σφαλιαρώνουν οισύντροφοί του;
Απόόπου και να τον πιάσουμε, ο ΓιωργάκηςΠαπανδρέου υπήρξε αληθινά συντηρητικόςστις κοινωνικές προτάσεις του. Δενκατάφερε να σωθεί με τις υποσχέσεις-πυροτεχνήματατης τελευταίας στιγμής - βλέπε σύνταξητης νοικοκυράς.
Ιδέεςανοργάνωτες, θύμιζαν ζύμωση επιπέδουσχολικού δεκαπενταμελούς. Στα σημαντικάο Γιωργάκης ήταν είτε απών είτε στηλάθος όχθη (δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμετις στιγμές). Το πρόβλημα λοιπόν σήμεραδεν είναι ότι το κίνημα καταποντίστηκεεκλογικά. Το πρόβλημα είναι ότι ακούμεγια ΠΑΣΟΚ και δεν ξέρουμε περί τίνοςπρόκειται. Είναι κεντρώο κόμμα; Αν ναι,πόσες τάσεις μπορεί να έχει;
Δενγίνεται να κοιτάς ταυτόχρονα προς τααριστερά και προς τα δεξιά, εκτός ανείσαι τερατόμορφος.
Ήρθελοιπόν η ώρα του Βενιζέλου. Έχει επαναλάβειότι το ΠΑΣΟΚ απευθύνεται σε όλους,τουλάχιστον προεκλογικά. Είναι έναςπολιτικός άνδρας ικανός να τυλίξει τουςπάντες σε μια κόλλα χαρτί. Μπορεί ναεπιχειρηματολογήσει υπέρ οποιασδήποτετοποθέτησης. Είναι ικανός τη μια μέρανα ομιλεί ως δεξιός και την άλλη ωςαριστερός. Με τη ρητορική του δεινότηταστηρίζει, ανατρέπει ή συμβιβάζει. Όμωςπερισσότερο από ποτέ υπάρχει ανάγκηγια διαυγείς, συγκεκριμένες τοποθετήσεις.Ένα πρόγραμμα χωρίς βερμπαλισμούς,χωρίς ασάφειες και γενικότητες. Καιεπιτέλους ένα πρόγραμμα εντός ελληνικήςπραγματικότητας. Γιατί τα τελευταίαχρόνια το ΠΑΣΟΚ ακουγόταν μεταγλωττισμένοαπό τα αγγλικά. Αποφάσεις μέσα απόαλλοδαπό κέλυφος.
Είναικαλό που ξεκαθαρίζουν τα πράγματα τόσογρήγορα. Τουλάχιστον θα υπάρξειαντιπολίτευση της προκοπής. Στα μεγάλακαι στα μικρά ζητήματα. Όταν για παράδειγμαη Νέα Δημοκρατία απεργάζεται τις αυξήσειςτων αξιωματικών στο στρατό, κάποιοςπρέπει να τους πιάσει από το μαλλί καινα τους πει ότι δέκα και είκοσι ευρώ τομήνα είναι κοροϊδία. Όταν η -τιμωρημένηπλέον- υπουργός Παιδείας κρατούσεομήρους τους δασκάλους, κάποιος έπρεπενα την ταρακουνήσει γιατί η στάση τηςαπαξίωσε τη δημόσια εκπαίδευση. Είναιτόσα πολλά, που δεν ξέρουμε τι ναπρωτοθυμηθούμε...
Στοσυμπέρασμα: Με έναν Βενιζέλο να δηλώνει«παρών», μπορούμε να είμαστεσυγκρατημένα αισιόδοξοι. Εφεξής δεν θαανθολογούμε ασύντακτες προεδρικέςκοτσάνες.
σχόλια