Σήμερα έχω θετική διάθεση. Φυλλομετρώ τις μετεκλογικέςδηλώσεις (σκοντάφτω πάλι στη διατήρηση του Γιώργου Σουφλιά και του σκανδαλωδώς διπλούυπουργείου του) και καταλήγω ότι η λύση μόνο από μας μπορεί να έρθει. Από τιςδιάφορες κοινότητες πολιτών, δηλαδή, οργανωμένες και μη, που όλο και αυξάνονται.Ειδικά στα ξένα, όπου η πρώτου επιπέδου συζήτηση για το «τι είναι δάσος» έχειπεράσει εδώ και καιρό στη διεθνή λίστα με τα πιο ξεκαρδιστικά ανέκδοτα.
Διαβάζω λοιπόν και εντυπωσιάζομαι:Με τις διάφορες πρωτοβουλίες ιδιωτών που παλεύουν για τη βελτίωση της ποιότηταςζωής στην πόλη τους. Ξεκινώντας από τους φίλους του High Line της Νέας Υόρκης -της προπολλού ξεχασμένης γραμμής του τρένου που ξαφνικά ζωντάνεψε και πρασίνισε-, οδηγούμαιστο site των Guerilla Gardeners. Πρόκειταιγια το blog που έστησεο Βρετανός Ρίτσαρντ Ρέινολντς, με σκοπό να καταγράψει τις «παράνομες» φυτεύσειςπου έκανε σε εγκαταλειμμένα δημόσια παρτέρια στο Λονδίνο. Ο κάτοικος τηςσύγχρονης πόλης, υποστηρίζει ο Ρίτσαρντ, ζει σε μια εμπόλεμη ζώνη. Οφείλει λοιπόν«να πολεμήσει την ασχήμια με όπλα δικράνια και λουλούδια».
Μια ενδιαφέρουσα και εν πολλοίς υλοποιήσιμη-ακόμα και στην Αθήνα, θέλω να πιστεύω (έχωαρχίσει άλλωστε να λιμπίζομαι το ξεφτισμένο δασάκι στην άκρη του δρόμου μου)- δράση,που δεν είναι ωστόσο και τόσο καινούργια: «Αντάρτικες» φυτεύσεις δημόσιων χώρωνέχουν καταγραφεί ήδη από το 1649 (όπως τουλάχιστον αναφέρει ο Lewis H. Berens στοβιβλίο του Gerrard Winstanley and The Diggers, που δημοσιεύτηκε το1906), ενώ η πιο σύγχρονη βερσιόν τους ξεκίνησε το 1973 στα πέριξ της ΝέαςΥόρκης, όταν η καλλιτέχνις Λιζ Κρίστι κάλεσε φίλους και γνωστούς να καθαρίσουνμαζί ένα άδειο οικόπεδο κοντά στο σπίτι της. Η οργάνωση που γεννήθηκε ονομάστηκε«Πράσινοι Αντάρτες» (Green Guerillas) κι αυτή τη στιγμή αποτελείμια ενεργή, μοντέρνα ΜΚΟ που έχει «υπό την προστασία της» 600 δημοτικούς κήπουςτης ευρύτερης Νέας Υόρκης. Όσο για την πιο πρόσφατη πρωτοβουλία του Ρίτσαρντ, έχειπλέον ξεπεράσει τα σύνορα της Γηραιάς Αλβιώνας και έχει υιοθετηθεί από «διμοιρίεςσκαψίματος» (dig troops)σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Οι συμμετέχοντεςακολουθούν τις αυστηρές προδιαγραφές/οδηγίες/συμβουλές σκαψίματος και φύτευσηςτου Ρίτσαρντ και ποστάρουν τα αποτελέσματά τους στο blog του, συνοδείαφωτογραφιών (www.guerillagardening.org).
Συνεχίζω να διαβάζω και ζηλεύω: Τονέο μοντέλο συμβιωτικής κηπουρικής που εφαρμόζεται σε 120 κήπους της Γερμανίας.Έλληνες, Τούρκοι, Σέρβοι, Ισπανοί, Πολωνοί, Βόσνιοι, Κροάτες (στο πρόγραμμασυμμετέχουν 10.000 οικονομικοί μετανάστες και πρόσφυγες) αλλά και Γερμανοί έχουναναλάβει την καλλιέργεια 10 τ.μ. κήπου ανά ομάδα, με τα ζαρζαβατικά, τα φρούτα καιτα λουλούδια της αρεσκείας τους. Στόχος αυτών των «διαπολιτιστικών κήπων», πέρα από το φυσιολατρικό της υπόθεσης,είναι η αρμονική συνύπαρξη όλων των εθνοτήτων, αλλά και η όσο το δυνατόνκαλύτερη προσαρμογή τους στη χώρα. Στο Βερολίνο μάλιστα υπάρχει και ο αντίστοιχοςελληνικός κήπος, το «Περιβόλι», όπου απασχολούνται 27 κηπουροί.
Δύσκολο βέβαια από τη λίστα τωνανταρτών του περιβάλλοντος να λείψουν και οι ακρότητες. Όπως η περίπτωση του 43χρονουΚόλιν Μπίβαν, του Ανθρώπου-Χωρίς-Αντίκτυπο,όπως αυτοαποκαλείται. Ο Κόλιν δεν μένει στη φύτευση ελεύθερων ή εγκαταλειμμένωνδημόσιων χώρων στη γειτονιά του. Εδώ κι ένα χρόνο έχει ξεκινήσει ένα πρωτότυποπείραμα για να μειώσει το «οικολογικό του αποτύπωμα» πάνω στον πλανήτη. Μιαωραία πρωία λοιπόν αποφάσισε να απαρνηθεί τα πλαστικά, να επιλέξει οργανικά, ναοδηγεί μόνο ποδήλατο και να μη χρησιμοποιεί ηλεκτρικό ρεύμα. Στο πλευρό του,μια δημοσιογράφος σύζυγος, ένα τρίχρονο κοριτσάκι και ένας μεγαλόσωμος σκύλος. Ηοικογένεια -που παρ' όλους τους περιορισμούς δείχνει να το απολαμβάνει- ζειστον ένατο όροφο μιας αριστοκρατικής πολυκατοικίας στην 5η Λεωφόρο τουΜανχάταν (με θυρωρό και χαλιά στην είσοδο), δεν χρησιμοποιεί σαπούνι (αλλά μιαμείξη φυτικών ελαίων, σόδας, ξυδιού και βόρακα), ούτε όμως και... χαρτί τουαλέτας,δεν έχει πλυντήριο ρούχων/πιάτων, κομποστοποιεί τα αποφάγια της, και έχειτοποθετήσει φωτοβολταϊκά στο μπαλκόνι της για τη λειτουργία βασικών συσκευών.Στις αρχές του 2009, μάλιστα, η περιπέτεια της οικογένειας Μπίβαν πρόκειται νακυκλοφορήσει σε ταινία και βιβλίο. Ως τότε, μείνετε on-line με τις εξελίξεις μέσω του www.colinbeavan.com.
Σίτι Μπουμ-Μπουμ
» Στα καθ' ημάς, ξεχωρίζει ηδράση των streetpanthers.gr, της ομάδας που «στιγματίζει» τους παράνομαπαρκαρισμένους πολίτες (πάνω σε πεζοδρόμια, διαβάσεις και πεζόδρομους) με τογνωστό πλέον αυτοκόλλητο «Είμαιγάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω».
» Αλλά και η κίνηση «ΠΕΖΗ» που ιδρύθηκε το 2002 με σκοπότην προστασία των δικαιωμάτων των πεζών και τη διάδοση των σύγχρονων απόψεωνσχετικά με τον τρόπο που θα πρέπει να οργανώνονται οι μετακινήσεις - ειδικά σεμια πόλη όπως η Αθήνα, που θεωρείται πλέον η πιο εχθρική για τους πεζούςπρωτεύουσα της Ευρώπης (www.pezh.gr).
» Για του λόγου το αληθές, έκανατο τεστ «νέα μαμά (θεία εν προκειμένω)-σέρνει καροτσάκι-στο κέντρο-της Αθήνας» και,κύριε δήμαρχε, σας προτρέπω να τοδοκιμάσετε. Η διαδρομή Δεξαμενή - Ευαγγελισμός το Σάββατο θέλει πραγματικά πολύγερά νεύρα και ειδικά διαμορφωμένο 4x4 παιδικόόχημα.
» Αν εντυπωσιαστήκατε με την οικογένεια Μπίβαν, πάντως, καιεπιθυμείτε να κάνετε ένα βήμα παραπάνω κομποστοποιώντας τα οργανικά σκουπίδιασας, δεν έχετε παρά να απευθυνθείτε στην ΟικολογικήΕταιρεία Ανακύκλωσης (τηλ.: 210 8224481, www.ecorec.gr),η οποία εκτός από την ενημέρωση θα σας παρέχει και τον ειδικό κάδο.
»Τέλος, για να μετρήσετε το οικολογικό σας αποτύπωμα, επισκεφθείτε το footprint.wwf.org.uk/ ή το www.earthday.net/footprint/index.asp.
σχόλια