Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, κλείνω 43 ημέρες εγκλεισμού.
Ίσως όταν το διαβάσεις εσύ να είναι παραπάνω.
Εγκλεισμός. Ιδιαίτερη λέξη. Νιώθω κάπως σαν κρατούμενη. Αν και δεν είμαι.
Είναι περίεργες οι εποχές που ζούμε, αυτό πια είναι αδιαμφισβήτητο. Δεν νομίζω πως έχω βιώσει στην μικρή μου ζωή τόση αβεβαιότητα μαζεμένη. Είναι από τις μοναδικές φορές που η φράση «δεν ξέρω τι μου ξημερώνει» μοιάζει πιο αληθινή παρά ποτέ. Είναι πολύ δύσκολο να μην έχεις τον έλεγχο μιας κατάστασης. Προκαλεί σχεδόν δυσφορία, ειδικά στις σύγχρονες εποχές της ταχύτητας που φτιάξαμε και μάθαμε να ζούμε, όταν όλα θέλουμε να έχουν γίνει εχθές. Μπορούμε ειλικρινά να ξεσυνηθίσουμε;
Νιώθω πως κάποιος προσπαθεί να μας δώσει ένα μάθημα. Και αυτό το συναίσθημα ταιριάζει αβίαστα με μια συγκεκριμένη πεποίθηση που έχω στη ζωή μου, μια φράση που επαναλαμβάνω συχνά πυκνά στον εαυτό μου, κάτι σαν mantra προσωπικό: «η ζωή δεν σου φέρνει αυτό που θέλεις μα αυτό που έχεις ανάγκη». Τι μάθημα λοιπόν θέλει να περάσει αυτή η καραντίνα; Είναι κάτι προσωπικό και εξατομικευμένο για τον καθένα μας, ή κάτι που θα πρέπει να αναλογιστούμε πιο συλλογικά;
Μεταξύ μας, εμένα με μαθαίνει να εκτιμάω. Ξέρω, ακούγεται κλισέ, το είπαν και άλλοι. Μα ναι, δεν πίστευα ποτέ πως κατά βάθος η καθημερινότητα θα μου έλειπε τόσο. Με μαθαίνει, για άλλη μια φορά, πως τίποτα από όσα έχω δεν είναι δεδομένο, πως όλα αλλάζουν και εγώ ενδεχομένως να μην έχω αντιληφθεί τι συντελείται ενόσω σφυρίζω ανέμελα. Με μαθαίνει ποιοι άνθρωποι όντως θέλουν να βρίσκονται στη ζωή μου, συνεχίζοντας να επενδύουν σε όσα μας ενώνουν. Ω ναι, σε αυτό η καραντίνα αποδεικνύεται πράγματι πολύ καλή. Ποιος σε θυμάται πραγματικά; Ποιος θέλει να ακούσει όσα σε αγχώνουν και σε προβληματίζουν; Μπορεί εν μέσω καραντίνας κάποιος να «χαθεί» τω οντι; Μήπως τελικά η καραντίνα είναι ένα υπέροχο ξεσκαρτάρισμα αχρήστων;
Ίσως ακούγομαι αυστηρή και απόλυτη, μα αν το καλοσκεφτείς αυτή είναι η στιγμή που έχουμε ανάγκη την επικοινωνία όσο ποτέ άλλοτε. Μία επικοινωνία παραγωγική, γεμάτη. Όσο δυνατοί και αν είμαστε από μόνοι μας, ποτέ δεν θα είναι το ίδιο όπως όταν έχουμε ο ένας τον άλλο, όταν είμαστε μια ομάδα. Αν αυτή η δύσκολη κατάσταση δεν σταθεί αφορμή για πραγματικό στήριγμα και αληθινό δέσιμο, ποια άλλη είναι ικανή;
Και αυτή η σκέψη με φέρνει πολύ φυσικά στο δυσκολότερο μάθημα που παίρνω, ίσως σε καθημερινή βάση. Να μπορώ να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, να συμβιώσω μαζί του. Να τον μάθω καλύτερα, να κάνουμε κουβέντα. Να δω όσα με πλήγωσαν, όσα με έκαναν να χαμογελάω υπέρμετρα και όσα με έκαναν να κλάψω. Όλες τις σωστές μου επιλογές. Όλες μου τις λάθος. Όσους ανθρώπους έχασα και πλήγωσα. Όσους ανθρώπους κέρδισα. Δεν είναι εύκολο να βάζεις κάτω τη ζωή σου και να την αναλογίζεσαι. Να πρέπει να σου κουνήσεις το δάχτυλο. Κάποιες φορές είναι ανυπόφορο. Χάνεσαι. Και ίσως εκεί είναι η μοναδική στιγμή που έχεις ανάγκη κάποιον να σου δώσει το χέρι του.
43 ημέρες μοναξιάς λοιπόν εαυτέ μου. Χαίρομαι που λίγο λίγο τα βρίσκουμε και αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλο. Και εσένα που μου έπιασες το χέρι και ηρέμησες τις κακές μου σκέψεις, σε ευχαριστώ πολύ. Γιατί, βλέπεις, είναι ωραίο να μπορείς και μόνος να τα βγάζεις πέρα. Και εγώ μπορώ. Μα να, είναι που στ'αλήθεια, δεν μου ταιριάζει. Βρίσκω άλλη γλύκα στο μαζί. Έστω και από μια οθόνη.
σχόλια