Πάει και ο Ισπανός ανθρωπάκος που –φερέοικος, ετερόχθων, χωρίς λέξη ελληνική– ήρθε να καινοτομήσει στο ντόπιο πρωτάθλημα και να φέρει τα πάνω κάτω. Όπως εξομολογήθηκε, κάποια Ελληνίδα, παντρεμένη με βασιλικό ευγενή της χώρας του, τον παρακίνησε να αναλάβει την τολμηρή επιχείρηση. Ήλθε, είδε, απήλθε. Και το συμπέρασμα; Η γοητεία του Φερέρ οφειλόταν κυρίως στο σουλούπι του. Κοντούλης, αδύναμος, διοπτροφόρος, κατσαντράκος, έδινε την εντύπωση ότι όσα του λείπουν θα μπορούσε να τα προσφέρει στην ΑΕΚ. Η προσπάθεια ήταν σεβαστή. Το έμψυχο υλικό που του έδωσαν δεν ήταν βέβαια πρώτης γραμμής· τα οικονομικά της ομάδας μόνο αξιοζήλευτα δεν ήταν. Εντούτοις, κατάφερε να κρατήσει την ομάδα στην πρώτη θέση και να δικαιούται κάποιας υπεροψίας. Αν έχασε τελικά, έχασε από τον εαυτό του και μόνο. Παρακολουθώντας τη συμπεριφορά του στον πάγκο, διαπίστωνε κανείς κάποια μίζερη αυταρχικότητα που τον απομόνωνε αντί να τον ενσωματώνει στην ομάδα. Οι «ήττες» του τελέστηκαν στα αποδυτήρια. Οι παίκτες ένιωσαν ότι άλλη είναι η ομάδα του προπονητή και άλλη αυτή στην οποία μετέχουν. Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε νίκη ήταν πατέρας, αλλά σε κάθε αποτυχία κοπανατζής. Όλα τα δράματα παίζονται στα αποδυτήρια, εκεί κρίνεται ο κόουτς.
σχόλια