Ό, τι κι αν λέμε, ειδικά όσοι κουτσά-στραβά ασχολούμαστε με τον γραπτό λόγο, δεν συγκρίνεται η δύναμη της εικόνας με εκείνη των λέξεων. Είναι να μη σε πετύχει ευάλωτο - χωρίς μάλιστα να το έχεις συνειδητοποιήσει – μια φωτογραφία, ένα στιγμιότυπο ή ένα σύντομο βίντεο όπως αυτό με τον τυφλό οπαδό της Λίβερπουλ χθες στο Άνφιλντ την ώρα που πετυχαίνει το κρίσιμο γκολ ο Σαλάχ.
Ο νεαρός οπαδός βρίσκεται στην «κάτω όχθη» του Kop, της κερκίδας των φανατικών της ομάδας, όταν ο Αιγύπτιος σταρ σκοράρει το λυτρωτικό γκολ εις βάρος της Νάπολης που θα χαρίσει τελικά την πρόκριση στους «Κόκκινους». Το κοινό δίπλα του παραληρεί κι ο φίλος που τον συνοδεύει του περιγράφει εν συντομία τη φάση του γκολ ενώ ο ίδιος φαίνεται να βουρκώνει πανευτυχής.
Αυτό είναι όλο. Ούτε δεκαπέντε δευτερόλεπτα δεν διαρκεί κι όμως με έκανε κι εμένα να βουρκώσω και όχι ακριβώς με δάκρυα ανάτασης, αλλά μάλλον ματαιότητας ή κάποιας συναισθηματικής φόρτισης που έψαχνε απεγνωσμένα τρόπο να αποδράσει.
Αυτό είναι όλο. Ούτε δεκαπέντε δευτερόλεπτα δεν διαρκεί κι όμως με έκανε κι εμένα να βουρκώσω και όχι ακριβώς με δάκρυα ανάτασης
Γιατί; Αφού δεν πρόκειται για κάποια τραγωδία αλλά για «θρίαμβο της ζωής» (και του ποδοσφαίρου ως πανίσχυρο και υπερβατικό παιχνίδι και μαζικό θέαμα). Εν προκειμένω, δεν υπάρχουν θύματα, μόνο ήρωες. Δεν ξέρω, ήταν εντελώς αντανακλαστικό μάλλον και μάζεψε και ζουμιά που δεν του αναλογούσαν.
Ίσως επειδή ήταν μόνο μια στιγμή. Όσο πιο φευγαλέα, τόσο πιο δυνατή η εικόνα καμιά φορά και ανοιχτή σε συναισθηματικούς συνειρμούς. Σίγουρα έχει να κάνει και το απλανές και ανεστίαστο βλέμμα των τυφλών που είναι πάντα οι αριστοκράτες ανάμεσα στους διά βίου «ανάπηρους». Και δεν είμαι καν Λίβερπουλ – είμαι (παιδιόθεν) με τον ιστορικό αντίπαλο, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά αυτές είναι εσωτερικές των Άγγλων διαμάχες, εμείς (εγώ τέλος πάντων) αγαπάμε την κουλτούρα του αγγλικού ποδοσφαίρου εν γένει. Αντίστοιχες εικόνες μπορεί να δει φυσικά κανείς σε όλα τα γήπεδα του πλανήτη, αυτή όμως σήμερα με «σκουπίδιασε».
σχόλια