Όλοιβλέπουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναινεαρός με μέλλον, με προσωπική γοητεία,με καθαρή ανάσα και διάθεση να αφήσειεποχή. Το ζήτημα είναι μήπως θυσιαστείεν ονόματι του μοχθηρούπαρόντος. Οι τελετάρχες βέβαια είναιπολλοί. Περιέργως πώς, η συγκυρία τουπολιτικού αδιεξόδου συμπυκνώνεται στοπρόσωπο αυτού του νεαρού, που πριν κανκινήσει τη φτέρη έγινε «βαρύχαρτί» μεανυπολόγιστες επενδύσεις. Οι πονηρέςδημοσκοπήσεις τον ανέδειξαν ήδη σεδεύτερο καταλληλότερο πρωθυπουργό. Τιακριβώς σημαίνει αυτό; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θακλέψει το τρόπαιο στις εκλογές και θααναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας; Ότιτο ΠΑΣΟΚ θα υπερτερήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ θασυμμαχήσει για το καλό όλων μας; Μπούρδεςόλα αυτά. Η ντόπια πολιτική έχει τοντυχοδιωκτισμό φυλαχτό, ακόμα και τημάνα της μπορεί να καταβροχθίσειπροκειμένου να της βγουν τα χαρτιά. Ηκρίση, όπως γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς,υποκρύπτει το αίτημα μιας «καλύτερηςμεταπολίτευσης». Κάναμε ένα μεγάλολάθος, γιατί να μην το ξανακάνουμε σεμικρότερη κλίμακα; Η «αναπαλαίωσητου Συνασπισμού» προτείνεται σανανανέωση της πολιτικής σκηνής. Με απλάλόγια, ο δικομματισμός βρήκε ένα ακόμαάλλοθι για να γιατροπορευτεί.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
Δεν πεθαίνουν μόνο οι μουριές στην Αθήνα. Tώρα πεθαίνουν και οι συριακοί ιβίσκοι
Είναι το woke, ηλίθιε
Χιόνισε στην έρημο της Σαουδικής Αραβίας για πρώτη φορά στην ιστορία
Καιρός - Τσατραφύλλιας: Πού θα βρέχει από Δευτέρα έως Πέμπτη, τι θα γίνει στην Αττική
Γιατί διχάζει τόσο το «The Substance»;
σχόλια