Συνήθως οι φωτογραφίες από τα παλιά προκαλούν ένα αίσθημα νοσταλγίας. Ειδικά φωτογραφίες του Κέντρου της Αθήνας. Και είναι φυσικό. Όλα ήταν καλύτερα, πιο όμορφα και πιο καθαρά, πριν τα εξαθλιώσει η Κρίση. Αναδίδεται μια αύρα κομψότητας και ευμάρειας, που δύσκολα διακρίνεις αν είναι εξωραϊσμός της μνήμης ή πραγματικότητα.
Μια φωτογραφία της Ομόνοιας που βρέθηκε μπροστά μας, ψάχνοντας στο αρχείο μας, επί δημαρχίας Καμίνη, προξένησε μεγάλη έκπληξη. Είχαμε ξεχάσει πόσο άθλια ήταν. Όχι μόνο αρχιτεκτονικά (πρόκειται για ένα δυσλειτουργικό ανοσιούργημα που αποτρέπει τον κόσμο να την επισκεφθεί και αποπροσανατολίζει τον πεζό με την κακοφωνία των όγκων της), αλλά και με την κατάντια στην οποία είναι παρατημένη: Άπλυτη, καταπώς φαίνεται για μήνες, με πλαστικές γλάστρες και ασθενικά φυτά, που από κάτω κοιμούνται άστεγοι, ξερό το σιντριβάνι του Ζογγολόπουλου, μια άδεια εξέδρα και ένα αυτοσχέδιο δημόσιο ουρητήριο, καθώς φαίνεται από τα ίχνη του. Ένα σύμβολο της πιο εξαθλιωμένης περιόδου που πέρασε μεταπολεμικά αυτή η πόλη.
Η νοσταλγία δεν είναι πια αυτό που ήταν...
