»Ανυπομονώ να δω την έκθεση «Urban Forest» που ξεκινάει στο Booze Cooperativa στις 30 Μαΐου. Τέσσερις καλλιτέχνες έχουν κληθεί να δημιουργήσουν έργα βασισμένοι στον όρο «αστικό δάσος». H Σταματίνα Πάλμου, καλλιτέχνης γνωστή για τον οικολογικό της ακτιβισμό, που μας εκπροσώπησε και στην Μπιενάλε της Τύνιδας, τονίζει την αναγκαιότητα του πράσινου στο αστικό τοπίο. Ο Χρήστος Ευσταθίου,με έργα μεικτής τεχνικής, τοποθετεί ανθρώπινες φιγούρες σε ένα αβέβαιοφυσικό τοπίο, δηλώνοντας την ανθρώπινη ελπίδα ή απελπισία για το μέλλονσε ένα διαταραγμένο ήδη περιβάλλον. Τέλος, η Όλγα Αλεξοπούλου, καλλιτέχνις με εκθέσεις από το Βερολίνο έως το Πεκίνο, συμβάλλει προβάλλοντας μια πιο αλχημιστική πλευρά του αστικού δάσους.
Δέσποινα Τριβόλη
»Περιμένω τον Καπράνο, όπως η μαμά πατρίδα τα τέκνα της. Franz Ferdinand στη Μαλακάσα, το βράδυ της 3ης Ιουνίου. Το γνωρίζαμε πως θα συμβεί εδώ και καιρό, αλλά μετά την ιστορία του Gahan και των Depeche Mode, φτάσαμε απλώς να το ελπίζουμε. Το καινούργιο τους άλμπουμ «Tonight» έχει διχάσει τους κριτικούς. Ορισμένοι το θεωρούν αριστούργημα και άλλοι μιλάνε για μετριότητα. Το πρώτο single «Ulysses» έχει ήδη μπει στον αυτόματο πιλότο στο χειλάκι μας. Τα δικά μας τα παιδιά δεν μας επισκέπτονται για πρώτη φορά. Είχαν έρθει να εξασκήσουν τα ελληνικά τους στο Rockwave του 2006. Τότε που το κόκκινο πουκάμισο του Alex αλάλιασε γέρους, νέους και παιδιά. Δεν θα μείνουν στην ιστορία κυρίως για τον post-post punk ήχο που προσέφεραν αλλά για την επιρροή τους ως μπάντας σε όλα τα παρακλάδια της μόδας. Στενά πουκάμισα, μυτερά δερμάτινα παπούτσια, φθαρμένα σακάκια και λεπτές γραβάτες θα συνωστιστούν στο Terra Vibe περιμένοντας το καλύτερο «γύρισμα» στην ιστορία του σύγχρονου rock στο θρυλικό πια «Take Me Out» του 2004. Και όχι μόνο…
Σταύρος Διοσκουρίδης
» Στις 26 Μαΐου, στο Θέατρο Βράχων, έρχεται η Lila Downs, η διάσημη Μεξικανή τραγουδίστρια, της οποίας η τέχνη είναι τόσο «ανοιχτή» όσο ποικίλες είναι και οι ρίζες της, που εμπεριέχουν το αμερικανικό, το σκωτσέζικο και ινδιάνικο στοιχείο. Το πρώτο της άλμπουμ βγήκε το 1997 και έκτοτε κερδίζει συνεχώς έδαφος. Έφτασε μέχρι και στον κινηματογράφο, συμμετέχοντας στην ταινία Φρίντα, μέσα από το σάουντρακ της οποίας έγινε ευρέως γνωστή. Στα τραγούδια της εμπνέεται από την πλούσια παράδοση του Μεξικού και τη ζωή των ανθρώπων εκεί, σε μια προσπάθεια να υπερασπιστεί όσα πρεσβεύει η γενέτειρά της έναντι των κατακριτών της. Η ίδια αντιμετωπίζει τη μουσική της με αρκετά απλό τρόπο, λέγοντας ότι μέσα από τα τραγούδια της προσπαθεί να κάνει πιο ενδιαφέρουσα όχι μόνο τη δική της ζωή αλλά και όλων των αγαπημένων της προσώπων.
Μαρία Δρουκοπούλου
σχόλια