Ο Bob Dylan πρόσφατα έβαλε στο στόχαστρο τους κριτικούς με την κατηγορία ότι η «διχαστική» μουσική του πάντοτε δεχόταν τα πυρά της κριτικής.
«Οι κριτικοί μου κάνουν την ζωή δύσκολη από την πρώτη μέρα», είπε.
«Οι κριτικοί λένε ότι δεν μπορώ να τραγουδήσω, ότι κοάζω. Ακούγομαι σαν βάτραχος. Γιατί δεν λένε το ίδιο για τον Tom Waits; Οι κριτικοί λένε ότι οι φωνή μου είναι πυροβολημένη. Ότι δεν έχω φωνή. Γιατί δεν λένε αυτά τα πράγματα για τον Leonard Cohen; Γιατί δέχομαι πάντα ειδική μεταχείριση; Οι κριτικοί λένε ότι δεν μπορώ να ακολουθήσω τον ρυθμό και ότι μιλάω σε κάθε τραγούδι. Αλήθεια; Δεν έχω ακούσει να το λένε αυτό για τον Lou Reed; Γιατί αυτός την έχει βγάλει καθαρή;»
Αυτά τα σχόλια έγιναν κατά την διάρκεια της 30λεπτης ομιλίας του για την παραλαβή του βραβείου της MusiCares για το πρόσωπο της χρονιάς για το 2015, ένα βραβείο που δίνεται για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Ο Dylan όμως αστειεύτηκε και για μια γνωστή soul τραγουδίστρια που δεν κατονόμασε όταν την άκουσε να τραγουδάει τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ πριν την έναρξη ενός αγώνα μποξ.
«Τραγούδησε την κάθε νότα – που υπάρχει και μερικές που δεν υπάρχουν. Κατακρεούργησε την μελωδία. Πήρε μια συλλαβή και την έκανε να διαρκέσει 15 λεπτά; Έκανε γυμναστική με τα φωνητικά σαν να έκανε ένα νούμερο με ακροβατικά. Αλλά για μένα δεν είναι αστείο. Που ήταν οι κριτικοί; Κατακρεούργησε τους στίχους; Κατακρεούργησε την μελωδία; Κατακρεούργησε ένα αθάνατο τραγούδι; Όχι, πάλι εγώ παίρνω το φταίξιμο. Αλλά δεν νομίζω ότι φταίω. Πιστεύω ότι είναι πρόβλημα των κριτικών».
Στον λόγο του όμως επιτέθηκε και σε άτομα της μουσικής βιομηχανίας που δεν πίστεψαν στην μουσική του. Είπε συγκεκριμένα: «Δεν με ένοιαζε τι σκεφτόντουσαν οι Lieber και Stoller (το ντουέτο που έγραψε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Elvis) για τα τραγούδια μου. Δεν με ένοιαζε που δεν τους άρεσαν επειδή ούτε και μένα άρεσαν τα δικά τους κομμάτια. Καινοτόμα κομμάτια. Δεν έλεγαν τίποτα σοβαρό».
Ο Dylan παρέλαβε το βραβείο από τον πρώην Πρόεδρο των ΗΠΑ Jimmy Carter. Όταν ξεκίνησε την ομιλία του ευχαριστώντας διάφορους συνάδελφους του μουσικούς που έκαναν διασκευές στα κομμάτια του και βοήθησαν ώστε να γίνουν περισσότερο γνωστά όπως η Nina Simone, o Johnny Cash και o Jimmy Hendrix.
Μίλησε επίσης για την εμμονή του με τα φολκ τραγούδια «Για 3-4 χρόνια το μόνο που άκουγα ήταν κλασσικά φολκ ομμάτια. Πήγαινα για ύπνο τραγουδώντας φολκ. Τα τραγουδούσα παντού σε κλαμπ, πάρτι, μπαρ, καφετέριες, χωράφια και φεστιβάλ. Αν είχες τραγουδήσει τόσες φορές κομμάτια του John Henry όπως εγώ, αποκλείεται να μην έγραφες στίχους όπως ‘How many roads must a man walk down?’(από το κομμάτι ‘Blowin in the Wind’). Θα τους γράφατε και σεις. Δεν είναι μυστικό. Απλά το κάνεις υποσυνείδητα και ασυνείδητα επειδή μου αρκούσαν και αυτά τραγουδούσα. Αυτά τα κομμάτια αγαπούσα. Ήταν τα μόνα τραγούδια που είχαν νόημα».
σχόλια