ΦΕΤΟΣ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ δεν ήταν η ίδια. Πολλοί άνθρωποι αναγκάστηκαν να μη γυρίσουν στα σπίτια τους. Εκείνοι που βρέθηκαν δίπλα τους τις τελευταίες στιγμές του 2020 ήταν λίγοι. Φέτος αγαπημένα πρόσωπα συναντήθηκαν πίσω από μια οθόνη. Από τη Γερμανία μέχρι την Αθήνα και από την Ελβετία μέχρι το σπίτι εκείνο που για πρώτη φορά υποδέχθηκε τον καινούριο χρόνο χωρίς παιδικές φωνές, αυτή η αλλαγή ήταν διαφορετική.
Κώστας, 67
Χωρίς τα εγγόνια
Το 2020 μας έχει φέρει πάρα πολλές εκπλήξεις. Μια από αυτές που δεν περίμενα ποτέ στη ζωή μου είναι να κάνω μοναχικά Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Παρότι είμαι άτομο που μπορεί να ζήσει μόνο του, αρκετούς μήνες, χωρίς να βλέπω κανέναν, τώρα που ζω την κατάσταση αυτή, είναι πάρα πολύ δύσκολο να μη βλέπω αγαπημένα μου πρόσωπα. Έχω δύο παιδιά και τρία εγγόνια. Είμαι εξήντα επτά. Όλες τις χρονιές τις έχω περάσει μαζί τους. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω χρονιά καλύτερη από την άλλη.
Κάθε Πρωτοχρονιά μαζευόμαστε στο σπίτι μου και κάνουμε το τραπέζι. Η καλύτερη Πρωτοχρονιά ήταν όταν είχε γεννηθεί το πρώτο μου εγγόνι, πριν από πέντε χρόνια, στις 28 του μήνα. Φέτος δεν θα τα δω. Και αυτό είναι βαρύ για έναν παππού, να μην έχει τέτοιες μέρες, που είναι κλειστά τα σχολεία, τα εγγόνια του, για να τα χαρεί παραπάνω. Αναμφισβήτητα γέμιζαν το σπίτι. Όποτε άκουγα σε συζητήσεις τι εστί να είσαι παππούς, δεν το καταλάβαινα. Όταν έγινα το συνειδητοποίησα απόλυτα. Εάν δεν γίνεις παππούς, δεν θα μπορέσεις να το καταλάβεις.
Με τα εγγόνια μου μπορεί να είμαι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ξεχνάω τα πάντα. Αρκεί να τα έχω. Είμαι χαζοπαππούς, το ομολογώ. Μιλάμε τουλάχιστον τέσσερις, πέντε φορές τη μέρα. Με ή χωρίς Covid.
Με τα εγγόνια μου μπορεί να είμαι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ξεχνάω τα πάντα. Αρκεί να τα έχω. Είμαι χαζοπαππούς, το ομολογώ. Μιλάμε τουλάχιστον τέσσερις, πέντε φορές τη μέρα. Με ή χωρίς Covid. Μόλις κλείσει ο χρόνος θα πάρω κατευθείαν στο κινητό το νούμερο των παιδιών και των εγγονών. Προσπαθώ να προσέχω τους άλλους. Δεν θέλω να δημιουργήσω κανένα πρόβλημα, κι ας είμαι μεγάλος, θέλω οι άλλοι να είναι πάντα καλύτερα από εμένα και τους προσέχω περισσότερο εγώ. Φυσικά όσο και να πονάω που δεν βλέπω τα εγγόνια μου, τα αποτρέπω εγώ ο ίδιος από το να έρθουν. Να φυλάγονται, γιατί δεν ξέρουμε τι γίνεται. Είναι ένας αόρατος εχθρός. Αυτό είναι κάτι που με βαραίνει γιατί δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω. Σε όλους τους παππούδες, στα εγγόνια εύχομαι καλή χρονιά, πάνω από όλα υγεία και αγάπη. Όλα τα άλλα περιττεύουν.
Χρήστος, 32
Με την καινούργια πρόταση από τον αλγόριθμο του Netflix
Θυμάμαι τις Πρωτοχρονιές των παιδικών μου χρόνων, που πάσχιζα να μείνω ξύπνιος επειδή η μαμά έλεγε ότι όπως σε βρει η αλλαγή, έτσι θα είσαι όλη τη διάρκεια του χρόνου. Αν με έβρισκε να κοιμάμαι λοιπόν, θα κοιμόμουν, ή τουλάχιστον θα χασμουριόμουν συνέχεια μες στην τάξη, κάτι που για έναν μυστήριο λόγο δεν το επιθυμούσα. Θυμάμαι τις Πρωτοχρονιές των φοιτητικών χρόνων, που προσπαθούσα να κοιμηθώ τις 2-3 πρώτες ώρες του καινούργιου χρόνου αλλά δεν με άφηνε η ανυπομονησία για τα όσα έρχονταν. Τώρα, η Πρωτοχρονιά κατά την οποία θα αφήσουμε πίσω τον Βόλντεμορτ των ετών προσδοκώντας κάτι καλύτερο, διαγράφεται άγνωστη, αδιάφορη, με ελάχιστες βλέψεις: μόνο να περάσει.
Χριστούγεννα στην πόλη και Πάσχα στο χωριό, έτσι δεν λένε; Τολμώ να προχωρήσω στην εικασία, πάντως, ότι η θρυλική αυτή ρήση, ακριβής συνήθως, δεν μπορούσε να προβλέψει τους καιρούς της πανδημίας. Το να βρίσκεσαι στην Αθήνα χριστουγεννιάτικα, με κλειστά μπαρ και εστιατόρια, είναι σαν να έχεις πάει διακοπές Ιούλιο στα Μπόρα Μπόρα και να έχει ξεραθεί η θάλασσα.
Φέτος, λοιπόν, υπό αυτές τις συνθήκες, θα ήθελα για πρώτη φορά να βρίσκομαι στο χωριό μου και να κόψω τη στεγνή και βαρετή βασιλόπιτα με τους δικούς μου: έτσι θα αξιοποιούσα τη δεδομένη ανεμελιά και αποστασιοποίηση από τον ορυμαγδό της πανδημίας, που χαρακτηρίζουν την επαρχία, αλλά επιπλέον θα απολάμβανα και τη θαλπωρή της συγγένειας, μια και στην Αθήνα μένω μόνος μου. Τότε είναι όμως που σηκώνει αργά αργά το κεφάλι του ο φόβος: κι αν μεταδώσω άθελά μου κάτι στους δικούς μου; Δεν είναι κανείς τους σε εξαιρετικά επικίνδυνη ομάδα, όμως και πάλι, μπορώ να ρισκάρω την ανησυχία και την ενδεχόμενη ανεπανόρθωτη ζημιά για ένα ζεστό μαμαδίστικο τραπέζι;
Η τελική απόφαση μού στοιχίζει, αλλά γρήγορα αναγνωρίζω μέσα μου πως έπραξα σωστά. Πολλούς φίλους μου δεν μπορώ να τους δω και κοντινοί συγγενείς για νόμιμη μετάβαση σε ρεβεγιόν και άλλες πρόσφατες μόδες δεν υπάρχουν. Η απόλαυση του ελεύθερου χρόνου έχει χαθεί, ελλείψει διακυμάνσεων περιβάλλοντος και δραστηριοτήτων. Οπότε, ίσως αλλάξω χρονιά με ένα ποτήρι ρούμι στο χέρι και ένα αίσθημα υπομονής στο άλλο. Και πατώντας το play στην καινούργια πρόταση από τον αλγόριθμο του Netflix.
Χρήστος, 29
Από την Ελβετία με αγάπη
Τελευταία φορά που είχα κάνει στην Ελλάδα Πρωτοχρονιά ήταν πριν από τέσσερα χρόνια. Με τους δικούς μου, Θεσσαλονίκη. Φέτος ήταν το αμήν. Λέω φτάνει, ας γυρίσουμε στα πάτρια εδάφη. Οικογένεια. Ζεστά κεφτεδάκια. Γιαγιάδες με σταθερές ιστορίες Χριστουγέννων, που τις έχεις ακούσει αλλά θέλεις να τις ακούσεις ακόμη μια φορά για να γελάσεις εθιμοτυπικά, για να πάει καλά η χρονιά. Με την όλη κατάσταση αναγκάστηκα να το ματαιώσω. Πετούσα παραμονή Χριστουγέννων. Θα ήταν τα δύο τραπέζια. Εορταστικά. Ήταν κυρίως το γεγονός ότι ήθελα να γυρίσω και να δω τις γιαγιάδες γιατί και οι δύο κοντεύουν τα ενενήντα.
Οι δυσκολίες ήταν κυρίως πρακτικές, γιατί υπήρχαν πολλές αλλαγές στα εισιτήρια. Για να καταλήξω να πετάξω είχα κάνει τουλάχιστον τέσσερεις αλλαγές. Συν το γεγονός της δεκαήμερης καραντίνας, μέσα στο σπίτι. Θα έπρεπε να κάνω δέκα μέρες καραντίνα, και θα ήμουν μέσα στο σπίτι σχετικά απομονωμένος με την όλη κατάσταση. Έπρεπε να κάνω και το τεστ. Η οργάνωση της όλης κατάστασης δεν ήταν εύκολη. Το κερασάκι ήταν ότι δεν μπορούσα να κάνω δέκα μέρες απομόνωσης κάπου ατομικά, οπότε θα ήμουν με τους γονείς μου, με άτομα που ανήκουν σε μια ευπαθή ομάδα, είτε είναι η γιαγιά είτε άνθρωποι με πιο ιδιαίτερα νοσήματα. Οπότε όλο αυτό με έκανε να σκεφτώ, και να κάνω μεγαλύτερη υπομονή.
Εδώ, στην Ελβετία, παρότι είναι η χειρότερη, επιδημιολογικά, χώρα στην Ευρώπη όλα είναι ανοιχτά, πέρα από εστιατόρια και καφετέριες που έκλεισαν χθες. Χιονοδρομικά κέντρα και σαλέ είναι ανοιχτά. Χθες ήμουν για σκι. Υπάρχει ελευθερία κινήσεων. Υπάρχουν κάποια όρια στις συναθροίσεις αλλά δεν έχω νιώσει σε κανένα βαθμό ότι έχει περιοριστεί η προσωπική μου ελευθερία. Τα μέτρα προστασίας είναι πάρα πολλά σε σούπερ μάρκετ, μαγαζιά. Το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης είναι πάρα πολύ υψηλό. Οι περαστικοί φοράνε μάσκα ακόμη κι αν είναι μόνοι στο πεζοδρόμιο.
Η εικόνα που κρατάω από τις Πρωτοχρονιές είναι το οικογενειακό τραπέζι. «Φέρε αυτό και εκείνο». «Δοκίμασε το ντολμαδάκι της γιαγιάς και τον κεφτέ της άλλης γιαγιάς» και «ποιος είναι πιο νόστιμος». Δεν ήταν τόσο η αλλαγή της χρονιάς που λέγαμε «πάει ο παλιός ο χρόνος, πάει δώδεκα και ένα», όσο η στιγμή που όλα αυτά τα άτομα έμπαιναν στο σπίτι. Για εμένα εκεί άλλαζε ο χρόνος. Και μόνο που μαζεύονταν όλοι στον ίδιο χώρο, αυτό ήταν. Ήταν η διάρκεια, όχι η στιγμή. Κρατάω και τις προηγούμενες μέρες, που μαζευόμασταν, βγαίναμε για ένα ποτό όλοι μαζί. Τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος που όλοι όσοι είναι έξω, ή σε άλλες πόλεις, ανταμώνουν. Ήξερες ότι, βρέξει χιονίσει, κάπως θα τους συναντήσεις.
Από φίλους και άτομα στην ηλικία μου, που μιλάω τηλεφωνικά, θα πω ότι είναι όλοι μπουχτισμένοι γιατί έχουν ενέργεια να βγουν έξω και φτάνουν στο αμήν με όλο αυτό τον εγκλεισμό αλλά κάνουν υπομονή γιατί η πλειοψηφία έχει αντιληφθεί την κατάσταση. Γιατί ξέρουν ότι είναι μονόδρομος αναγκαστικά και είναι για το καλό. Για τους γονείς θα πω ότι ήταν ένα πάρα πολύ καλό μάθημα για να εντρυφήσουν περισσότερο στην τεχνολογία. Η ανάγκη τούς παρακίνησε να τη χρησιμοποιούν περισσότερο. Εγώ από την πλευρά μου το καταλαβαίνω, οπότε ήδη αφιερώνω πολύ περισσότερο χρόνο στην επικοινωνία. Περισσότερες βίντεοκλήσεις. Σίγουρα θα ακούσω τα ίδια και τα ίδια αλλά και πάλι, δεν είναι τόσο για εμένα, όσο για αυτούς. Για τους ανθρώπους που είναι στην άλλη άκρη της γραμμής.
Αδάμ, 23
Στη Γερμανία, στο εργαστήριο, στη βάρδια
Δουλεύω σε μια φαρμακευτική εταιρεία στην οποία διαχειριζόμαστε και αναλύουμε τα αποτελέσματα από τεστ Covid από όλο τον κόσμο. Η συγκεκριμένη αλλαγή του χρόνου θα με βρει στη δουλειά, στη Γερμανία, και συγκεκριμένα στο Μόναχο. Ήρθα να δουλέψω για κάποιο χρονικό διάστημα, εφόσον στην Ελλάδα δεν έβρισκα κάτι αξιόλογο. Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς, μεσημέρι, πήγαινα στο κέντρο με τους φίλους. Είχε μουσικές και πολύ κόσμο. Στη συνέχεια άλλαζα χρόνο με την οικογένειά, βγαίναμε στο μπαλκόνι και τέλος έξω ξανά με τους φίλους μου μετά την αλλαγή.
Περνούσαμε την κλασική ελληνική Πρωτοχρονιά τρώγοντας πολύ, πίνοντας κρασί και κόβοντας τη βασιλόπιτα, μαζί με τη θεία, τη μάνα μου, την αδερφή μου και την πρόσφατα συγχωρεμένη γιαγιά μου, που της είχα μεγάλη αδυναμία. Η καλύτερη ανάμνηση που έχω είναι να είμαστε όλοι μαζί οικογενειακά, ιδίως με αυτούς που δεν είναι πια μαζί μας, και να γλεντάω με τους φίλους μου.
Εδώ είμαστε σε lockdown. Το μόνο που κάνω είναι να πηγαίνω στη δουλειά. Το ότι θα κάνω Πρωτοχρονιά μέσα σε ένα εργαστήριο, στη Γερμανία, μακριά από τους φίλους και την οικογένειά μου με κάνει να δυσανασχετώ. Όμως πιστεύω ότι όλα είναι μια εμπειρία στη ζωή.
σχόλια