«Μεγάλωσα σ' ένα προάστιο της Αθήνας και όποτε έκλειναν τα σχολεία πήγαινα στα χωριά από όπου ήταν οι ρίζες μου, στους Μυτιληνιούς της Σάμου και τα Μεστά της Χίου».
«Έκανα μακροβούτια από πάντα και έψαχνα κοχύλια από μικρός. Ψαροντούφεκο δεν με άφηνε ο πατέρας μου μέχρι τα 13- 14 και έτσι έκανα λίγο στην ζούλα. Αλλά, αυτό δεν μου έλεγε τίποτα. Δύσκολα θα με έβγαζε κάποιος από το νερό και πάντα φορούσα μία μάσκα… Έκανα και καταδύσεις από βατήρες στην πισινά του ΟΑΚΑ ως έφηβος αθλητής καταδύσεων».
«Ήθελα να σπουδάσω γεωπονία, φωτογραφία και θαλάσσια βιολογία. Επιπλέον, η ζωή σε μια μικρή πόλη μου φαινόταν δελεαστική έτσι επιλογή μου ήταν το ΤΕΙ Ιχθυοκομίας Αλιείας στο Μεσολόγγι. Η σχολή ήταν εστιασμένη κατά κύριο λόγο στην ιχθυοκαλλιέργεια η οποία αποτελεί σημαντικό τομέα της οικονομίας της χώρας και στην αλιευτική διαχείριση η οποία είναι απαραίτητη για την βιωσιμότητα της αλιευτικής δραστηριότητας».
«Με τις μπουκάλες έμπλεξα το 2002 όταν ένας κολλητός μου που συχνάζαμε στις θάλασσες μαζί, έκανε ένα σχολείο για καταδύσεις στην Αγγλία και ενθουσιάστηκε. Μου κόλλησε το μικρόβιο, πήγα σε μια σχολή στο Χαλάνδρι. Με τα χρόνια άρχισα να αποκτώ πολλές εμπειρίες από την αυτόνομη κατάδυση -έτσι λέμε της βουτιές με μπουκάλες... Όταν δούλευα σ’ έναν ιχθυογεννητικό σταθμό στη Χαλκίδα, γνώρισα μια συνάδελφο ιχθυολόγο που είχε και αυτή πάθος με τις καταδύσεις και τη θάλασσα. Είχε μεγαλύτερη εμπειρία από μένα στην αυτόνομη κατάδυση ενώ εγώ ήμουν περισσότερο της ελεύθερης -δηλαδή χωρίς μπουκάλες. Έτσι έδεσε η υπόθεση… Από τότε παντρεύτηκα την μπουκάλα και μαζί με την Ελίνα κάναμε εκατοντάδες βουτιές. Έχουμε μαζί το μπλογκ www.medi-sea.blogspot.com... Στο μεταξύ, είχα φωτογραφίσει ότι μπορούσα να συναντήσω στα ρηχά νερά και έπρεπε να ξεκινήσω εντατικά να φωτογραφίζω και στα βαθιά»…
«Το αγαπημένο μου πρόγραμμα, όταν ήμουν παιδί, ήταν “Ο κόσμος της σιωπής” (Κουστώ) που έπαιζε, τότε, στην κρατική τηλεόραση. Τα είχα γράψει όλα στο βίντεο»…
«2-3 χειμώνες έχω δούλεψα ως κλόουν στη Θεσσαλονίκη. Είναι καταπληκτική δουλειά αλλά πολύ πιο δύσκολη από όσο φαίνεται. Τουλάχιστον για να γίνει σωστά, θέλει προσοχή, υπευθυνότητα, ταχύτητα και πολύ ζωντάνια. Θα την ξαναέκανα εύκολα».
«Κατενθουσιάζομαι κάθε φορά που συναντώ κάποιο ζώο που δεν έχω ξανασυναντήσει στη θάλασσα. Μου αρέσει να τα παρατηρώ, να βρίσκω το είδος τους, να μαθαίνω τα πάντα γι’ αυτά. Ψάχνω να βρω περιοχές που έχουν έντονη ζωή -μπορώ να κάτσω εκεί και να παρατηρώ χωρίς να κάνω τίποτα άλλο. Επίσης, μου αρέσει να ανακαλύπτω ανθρώπους που έχουν την ίδια τρέλα και μπορούν να μοιραστούν την δική μου. Το πιο περίεργο πράγμα ήταν ένα παιδάκι το οποίο του έκανα μαθήματα και μετά από 5 λεπτά κατάδυσης έμοιαζε να βουτάει από πάντα. Μου άνοιγε κουβέντα από το ρυθμιστή -αυτό που μας δίνει αέρα υποβρυχίως και αναπνέουμε- για τους κοκωβιούς που έβλεπε. Όταν έχεις στο στόμα σου τον ρυθμιστή δεν είναι καθόλου εύκολο ακόμα και για αρκετά έμπειρους δύτες να μιλάς».
.jpg)
«Σαν πιτσιρικάς, πάντως, έχω φοβηθεί στη θάλασσα πάρα πολύ. Πάντα συμβαίνει το ίδιο: υποεκτίμηση των περιστάσεων και υπερεκτίμηση των ικανοτήτων που σε οδηγούν σε ένα κρίσιμο σημείο. Στη θάλασσα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί… Πάντως στις καταδύσεις με μπουκάλες, τηρείς 4-5 κανόνες και δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Αυτό κάνω και δεν έχω νιώσει να κινδυνεύω».
«Το μεταπτυχιακό που κάνω στη Μυτιλήνη λέγεται “Διαχείριση παράκτιων περιοχών”… Έχω μάθει πολλά και το απολαμβάνω διότι το τμήμα “Επιστημών της θάλασσας” του Πανεπιστήμιου Αιγαίου -που εντάσσεται το μεταπτυχιακο- συγκεντρώνει πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους και ικανούς επιστήμονες».
«Στην Αϊτή πήγα ως μέλος της ελληνικής ομάδας διάσωσης (ΕΟΔ). Κάτσαμε περίπου δέκα μέρες και με το που φτάσαμε καταφέραμε και απεγκλωβίσαμε έναν νεαρό Αϊτινό από τα συντρίμμια. Ήταν ο τελευταίος απεγκλωβισμός που σημειώθηκε και ο πλέον αναπάντεχος αφού είχαν περάσει 12-13 μέρες από τον σεισμό και κανείς δεν πίστευε ότι υπήρχαν ακόμα πια επιζώντες… Ζούσαμε στο camp του ΟΗΕ, στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας. Εκεί, συγκατοικούσαμε με χιλιάδες ανθρώπους μεταξύ των οποίων διασώστες, στρατιώτες, αστυνομικοί, γιατροί, μέλη ανθρωπιστικών ΜΚΟ, υπάλληλοι του ΟΗΕ και δημοσιογράφοι. Ήταν ένα απίστευτο πράγμα αυτό που συνέβαινε μέσα σε αυτό το camp αφού υπήρχαν όλες οι φυλές του κόσμου. Εμείς ζούσαμε στο χειρότερο σημείο! Ακριβώς εκεί που προσγειώνονται τα αεροπλάνα κάνοντας απίστευτο θόρυβο, με δυο βρύσες για καμιά χιλιάρα ανθρώπους και γενικά ένα χάος! Τα συναισθήματα που γεννιούνται από μια τέτοια εμπειρία είναι ανάμικτα, σίγουρα κυρίαρχη είναι η θλίψη και η οργή.. Κάθε δεκάλεπτο είχε μια δική του ιστορία, απλή, ανθρώπινη και συνήθως θλιβερή. Το Πορτ-o-Πρενς ήταν μια πόλη σε μέγεθος σαν την Θεσσαλονίκη, ο σεισμός προκάλεσε περίπου 200.000 θύματα στην πόλη αυτή».
«Έχω ζήσει σε Μεσολόγγι, Αθήνα, Χαλκίδα, Πάρο, Θεσσαλονίκη, Μυτιλήνη και τώρα στα Μεστά της Χίου και νομίζω ότι εδώ θα μείνω… Το καλό με τις μετακινήσεις είναι ότι αλλάζεις παραστάσεις»…
«Η απόφαση να μείνω στα Μεστά ήταν πολύ εύκολη διότι το χωριό μας είναι το πιο όμορφο στον κόσμο. Φαντάζομαι ότι και άλλοι θα λένε το ίδιο για το χωριό τους… αλλά εμείς έχουμε δίκιο! Είμαστε καμιά 350αριά κάτοικοι και υπάρχει αρκετή νεολαία. Πρέπει να είμαστε καμιά 10αριά που μεγαλώσαμε στην Αθήνα και κάμποσοι ακόμα που μεγάλωσαν σε άλλες χώρες και όλοι αποφασίσαμε να μείνουμε εδώ μόνιμα».
«Στον κήπο του σπιτιού μου, καλλιεργώ σχεδόν τα πάντα, πατάτες, ντομάτες, μελιτζάνες, πεπόνια, κρεμμύδια, μαρούλια, φράουλες και με ιδιαίτερη επιτυχία ραπανάκια. Είμαι άμπαλος από περιβόλια άλλα αυτό το χόμπυ έχει την ευχαρίστηση της δημιουργίας και πιστεύω ότι θα γίνω καλύτερος! Προς το παρόν με κατσαδιάζουν οι γιαγιάδες διότι δεν κάνω σωστά τα αυλάκια για το πότισμα».
«Ο φετινός χειμώνας στο νησί είχε πολύ βροχή και συχνές διακοπές ρεύματος. Επίσης, τα εισιτήρια για τα πλοία είναι πολύ ακριβά. Αλλά έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, δε θα μας νοιάζει πολύ γιατί η βενζίνη είναι τόσο ακριβή που θα έχουμε πρόβλημα να φτάσουμε μέχρι το πλοίο».
«Βρίσκουμε συχνά νεκρά ζώα τα οποία ανήκουν σε προστατευόμενα είδη. Με το σύλλογο τον ψαράδων του χωριού μου "Οι φίλοι του Λιμένα", στον οποίο εκλέχτηκα πρόσφατα γραμματέας, συλλέγουμε πληροφορίες και τις στέλνουμε στις οργανώσεις και τους επιστήμονες που ασχολούνται με την βιολογία και την προστασία των ζωών».
«Η ζωή στο χωριό παλεύεται, ευκαιρίες υπάρχουν, όμως ελάχιστες. Στην επαρχία μπορείς να ασχοληθείς πέρα από τις οικοδομές, είτε με την πρωτογενή παραγωγή είτε με το τουρισμό/αναψυχή. Στο τουρισμό υπάρχει μεγάλος κορεσμός ενώ η πρωτογενής παραγωγή έχει σοβαρά προβλήματα. Δεν είναι τα πράγματα ρομαντικά όπως παρουσιάζονται. Το βρήκα πολύ αστείο όταν κάπου διάβασα ότι θα έχουμε ένα εκατομμύριο νέους αγρότες»...
«Προσπαθώ να εκμεταλλευτώ τις γνώσεις που έχω σχετικά με την θάλασσα και να αναπτύξω υπηρεσίες θαλάσσιας αναψυχής. Δεν είναι εύκολο αλλά έχω ξεκινήσει με τις καταδύσεις και είμαι πολύ χαρούμενος που μπορώ να προσφέρω, ήδη, κάποιες υπηρεσίες μιας και συνεργάζομαι με το καταδυτικό κέντρο που υπάρχει στην πόλη της Χίου. Αν υπήρχαν μπόλικα ψάρια θα ήθελα να γίνω επαγγελματίας ψαράς αλλά το επάγγελμα αυτό λόγω της υπεραλίευσης, της υποβάθμισης της θάλασσας και των καταστρεπτικών μεθόδων νόμιμης και παράνομης αλιείας είναι σε κίνδυνο. Τα ψάρια έχουν μειωθεί δραματικά και αν δεν υπάρχουν αρκετά ψάρια, ο ψαράς δεν μπορεί να ζήσει. Η μόνη ελπίδα έρχεται από τη δημιουργία θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών για την ανάκαμψη των ιχθυοπληθυσμών μέσα και έξω από αυτές. Έτσι θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια βιώσιμη αλιεία. Δυστυχώς, πολλούς ψαράδες τους φοβίζει η δημιουργία τέτοιων περιοχών. Συνήθως λόγω της έλλειψης ενημέρωσης και της έλλειψης εμπιστοσύνης ως προς την τήρηση τον κανόνων».
«Πρόσφατα εντοπίσαμε στη Χίο εναν ύφαλο που έχει άπειρα πολύχρωμα ψαράκια νομίζω πως είναι το αγαπημένο μου σημείο για καταδύσεις».
«Δε νιώθω ότι ανήκω σε μια χαμένη γένια. Με τίποτα. Μου αρέσει πολύ η γενιά μου. Έχουμε πολλά να κάνουμε αλλά έχουμε και ένα βασικό πρόβλημα. Είμαστε πολύ φανατισμένοι με ότι κάνουμε και ότι υποστηρίζουμε. Αυτό μας “κόβει” πολύ διότι μας φοράει παρωπίδες».
σχόλια