Στις φωτογραφίες του παππού-πρωταθλητή στο boxing, έβλεπα τον Λαμπράκη, τον Τρομάρα και τον Σουγκλάκο, ανθρώπους «larger than life» και με καρδιά γεμάτη, όπως μου έλεγε.
Για τον Γιώργο Τρομάρα δεν χρειάζονται συστάσεις. Είναι ο βετεράνος της πάλης και της δύναμης στην Ελλάδα. Εδώ και μερικά χρόνια έχει ανοίξει με τον γιο του, Κώστα, ένα γυμναστήριο με στόχο να συνεχιστεί η ελληνική πάλη και να ενεργοποιηθεί το αθλητικό ένστικτο της νέας γενιάς.
Μόλις μπαίνεις στο γυμναστήριο, το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι μια τεράστια αφίσα του Γιώργου Τρομάρα. Κοιτάζω τα χέρια του και σκέφτομαι αν η χειραψία που με περιμένει θα μου σπάσει τα χέρια. Ο κύριος Γιώργος μας περιμένει ήσυχα, μας χαιρετάει και βλέπω μια λάμψη στα μάτια του.
«Κορίτσια είμαι ακόμα στη ενεργό δράση» μας λέει. «Γύρισα πριν από μια εβδομάδα. Έκανα παρουσιάσεις στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Δείχνω τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος με ένα δυναμικό. Τραβάω, σταματάω, σηκώνω αντικείμενα, ελατήρια».
«Ακόμα;» τον ρωτάω απορημένη. «Ακόμα το λέει η καρδιά μου, νιώθω ακμαίος. Δεν είμαι βέβαια αυτός που ήμουν πριν. Ο χρόνος φθείρει τα πάντα. Είμαι όμως εξήντα οκτώ και είμαι ακόμα εδώ. Πάω στα σχολεία και βλέπω διευθυντές και γυμναστές και μου λένε "δάσκαλε, είσαι όπως σε θυμόμαστε". Λέω "αυτά λέτε και με τρελαίνετε".
Έρχονται και θέλουν να γίνουν αμέσως τεράστιοι με μπράτσα για να βγουν στην θάλασσα και να είναι ωραίοι. Πολλοί πλακώνονται στα αναβολικά. Έχει χαθεί η ουσία. Αυτό δεν είναι αθλητισμός. Η άθληση θέλει κόπο και χρόνο. Θέλει συνέχεια προσπάθεια και τριβή. Πρέπει να είναι η ζωή σου.
Είναι τονωτικές ενέσεις αυτά. Αντί να αράξω, κάνω ακόμα πιο πολλά τώρα. Εξακολουθώ να κάνω αγώνα. Βλέπω ανθρώπους στην ηλικία μου που σέρνονται. Πάνε στο καφενείο και κάθονται όλη μέρα.
Εγώ δεν μπορώ, έχω μάθει να γυμνάζομαι, να κάνω φυσική ζωή. Αν κάνω παρέα με συνομήλικους, θα γεράσω νωρίτερα. Κάνω παρέα με νεότερους ανθρώπους. Με τους νέους δεν νεκρώνεις. Θέλω να τους περνάω την αξία της άθλησης.
Η ιδέα της άθλησης μου μπήκε όταν ήμουν μικρό παιδάκι και έβλεπα έναν αθλητή-θεριό που ερχόταν στο χωριό μου. Άρχισα να σηκώνω αντικείμενα, πέτρες, κούτσουρα.
Τότε έβραζε η πάλη με τον Λαμπράκη. Έκοβε 30.000 εισιτήρια. Μετά έφυγαν οι πατεράδες του αθλήματος, δεν υπήρχε βοήθεια από τη γραμματεία αθλητισμού γιατί γίναμε επαγγελματίες και την επαγγελματική πάλη δεν την βοηθούσαν. Οι επιχειρηματίες βοηθούσαν το ποδόσφαιρο. Αντί να μας βοηθήσουν, έρχονταν να μας τα πάρουν.
Σταμάτησα να παλεύω το 1996. Μετά έκανα δεύτερη καριέρα σαν μασίστας. Αμέτρητες φορές έχω έρθει αντιμέτωπος με τον θάνατο. Πριν από τέσσερα χρόνια παραλίγο να μείνω παράλυτος.
Έκανα μια παράσταση στη Μακεδονία και περνούσε ένα φορτηγό πάνω από το κορμί μου. Σβήνει η μηχανή και ήμουν από κάτω. Το γεγονός ότι επέζησα είναι θαύμα. Υπάρχουν ακόμα θαύματα. Να το πιστεύετε αυτό» μας λέει και μας ξεναγεί στο γυμναστήριο.
Τριγύρω έχει εκατοντάδες φωτογραφίες του Τρομάρα με πυγμάχους, πρόσωπα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, τραγουδιστές, εικόνες των παλαιστών που δόξασαν την Ελλάδα σε όλο τον πλανήτη και διάφορα βραβεία.
Στα όργανα, βλέπω ανθρώπους όλων των ηλικιών. Γυμνασμένους μεσήλικες, ντούκια πιτσιρικάδες, όμορφα κορίτσια, αδύνατους έφηβους.
«Υπάρχουν παιδιά που ασχολούνται σοβαρά, που αγαπάνε αυτό που κάνουν. Ελπίδα υπάρχει. Εγώ είμαι υπέρ των νέων όμως στις μέρες μας, οι πιο πολλοί έχουν μάθει να γίνονται αθλητές στο γρήγορο, να φτάνουν γρήγορα στην πρωτιά.
Έρχονται και θέλουν να γίνουν αμέσως τεράστιοι με μπράτσα για να βγουν στην θάλασσα και να είναι ωραίοι. Πολλοί πλακώνονται στα αναβολικά. Έχει χαθεί η ουσία.
Αυτό δεν είναι αθλητισμός. Η άθληση θέλει κόπο και χρόνο. Θέλει συνέχεια προσπάθεια και τριβή. Πρέπει να είναι η ζωή σου.
Στα χρόνια τα δικά μου δεν υπήρχαν λεφτά. Οι πλούσιοι δεν γυμνάζονταν ποτέ. Ήταν πάντα παιδιά μη μου άπτου. Από την μεσαία τάξη και κάτω, γυμνάζονται οι άνθρωποι.
Εμείς τρώγαμε φασόλια, μακαρόνια, λίγο γιουβέτσι να πάρει τη μυρωδιά του κρέατος και προπονούμασταν συνέχεια. Τώρα δεν βγαίνουν τέτοιοι αθληταράδες. Είμαι ο τελευταίος εναπομείναντας και δεν μου πάει να βγαίνει από το στόμα μου αυτό το πράγμα.
Ο αθλητισμός έχει πέσει. Τα ελληνόπουλα πάνε στα φροντιστήρια, δεν έχουν χρόνο, γυμνάζονται παροδικά. Οι γονείς τους βέβαια τα φέρνουν, τα περιμένουν, δεν είναι όπως παλιά που φοβούνταν.
Παλιά έβγαζα παλαιστές. Τώρα δεν βγάζω αλλά θέλω να ετοιμάσω μια ομάδα. Έχουν σταματήσει, βλέπεις, τα όνειρα των νέων και αν σταματήσουν τα όνειρα, σταματάει και η ζωή.
Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να κάνουμε όνειρα και να ελπίζουμε. Ελπίζω να ξεπεραστεί το θέμα της κρίσης –αν και το βλέπω δύσκολο– και να έρθουν καλύτερες μέρες. Είμαι αισιόδοξος από τη φύση μου».
Έρχεται κοντά μας ο Κώστας. Μοιάζει πολύ με τον μπαμπά του, στο λίγο πιο ντροπαλό και γλυκό όμως. «Παντρεύτηκα μεγάλος και έχω έναν μοναχογιό. Ήμουν όπου γης και πατρίς. Είμαι τυχερός που έχω τον Κώστα.
Τώρα τα νέα παιδιά φεύγουν στο εξωτερικό με τα πτυχία τους. Στη γενιά μας ήμασταν αγράμματοι. Εγώ δεν ξέρω ούτε το κομπιούτερ. Μου το χει δείξει 50.000 ο Κώστας φορές και όλο το ξεχνάω» μου λέει και γελάμε.
Ζητάω από τον κύριο Γιώργο μια τελευταία συμβουλή. «Πιστεύω πως το καλύτερο είναι να γυμνάζεσαι και να κάνεις μια φυσική ζωούλα για τον εαυτό σου. Αν μετά προκύψει κάτι, είναι ό,τι καλύτερο.
Η άθληση ξεκίνησε από την πατρίδα μας και διαδόθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Οπότε πρέπει να την συνεχίσουμε. Όσο για το φαγητό, όλα έχουν σημασία. Μεταξύ μας όμως, εγώ έτρωγα τα πάντα. Είναι και στο σκαρί του κάθε ανθρώπου».
Βλέπω τον Κώστα να σηκώνει δυο κορίτσια στον αέρα. Όλοι γελάνε, έρχονται και τον ρωτάνε πώς να κάνουν την κάθε άσκηση. Δεν λέει σε κανέναν όχι.
Τον πλησιάζω, μας κερνάει παστέλι και μας δείχνει τον μικρό ταριχευμένο κροκόδειλο που στέκεται δίπλα του. «Είναι ο Σήφης. Εμείς τον είχαμε τόσο καιρό» μας λέει και χαμογελάει πλατιά.
Ο Κώστας έχει τελειώσει τη Γυμναστική Ακαδημία στην Αθήνα και φυσικά ασχολήθηκε με τον αθλητισμό γιατί έβλεπε και θαύμαζε τον πατέρα του.
«Όταν ήμουν παιδί, οι εικόνες μου ήταν ο πατέρας μου, οι συναθλητές του, οι επιδείξεις του στην εκπαίδευση. Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου κάτι άλλο.
Ξεκίνησα σε ηλικία εννέα ετών τον αθλητισμό. Με προπονούσε ο ίδιος στην ελληνορωμαϊκή πάλη. Τον έβλεπα και τον θαύμαζα. Παρά τα ταξίδια του, δεν μου λείπει ο πατέρας από τα παιδικά χρόνια.
Όταν ανοίξαμε το γυμναστήριο, στόχος μας ήταν να προσελκύσουμε τον κόσμο και να τον μυήσουμε στον αθλητισμό, να προαγάγουμε αυτή την ιδέα και να βγάλουμε καινούργιους αθλητές στην άρση βαρών, την πάλη, το powerlifting.
Στο γυμναστήριο έρχονται άνθρωποι από 14 έως και 70 ετών. Δεχόμαστε άτομα και από τριών ετών για να μάθουν μέσω του παιχνιδιού να ασκούνται και να μυηθούν στις πολεμικές τέχνες».
Όσο μου μιλάει, σκέφτομαι αν ο Τρομάρας junior είναι το μέλλον της ελληνικής πάλης. «Είσαι μασίστας;». «Συνεχίζω την αθλητική παράδοση του πατέρα με καινούργια εργαλεία αφού έχω τελειώσει την γυμναστική ακαδημία.
Μικρός κάτι είχα κάνει, δεν σ'το κρύβω, αλλά δεν έχω μείνει σε αυτό το κομμάτια. Έχω περάσει στο κομμάτι της προπονητικής. Στοχεύω στο να μυήσω περισσότερα άτομα στον αθλητισμό».
Χαζεύω τα παιδιά που γυμνάζονται εκεί. Λίγο πριν, το ένα παιδί είχε αρνηθεί να μου μιλήσει γιατί έπρεπε να τελειώσει ένα σετ. «Τι τύποι έρχονται πλέον στα γυμναστήρια;» ρωτάω τον Κώστα.
«Οι ατάκες που ακούμε είναι διάφορες. "Θέλω σε έξι μήνες να γίνω ντούκι ή να κάνω γράμμωση και όγκο". Αυτά ζητάνε οι περισσότεροι από ένα γυμναστήριο. Υπάρχουν και άνθρωποι που θέλουν μια ποιοτική και ασφαλή άσκηση. Εμείς έχουμε μόνο ασφαλή άσκηση, προσέχουμε τους ασκούμενους.
Αν έρθει κάποιος, θα εκτιμήσω τη στάση του σώματός του, θα του πάρω ιατρικό ιστορικό, θα δω σε τι φυσική κατάσταση είναι, από πού να τον ξεκινήσω και πού να τον φτάσω. Η διατροφή είναι το άλφα και το ωμέγα» μου λέει και νιώθω τύψεις για το παστέλι που έχω καταβροχθίσει.
«Στα παιδιά που έρχονται λέω πως τους κοιλιακούς θα τους φτιάξουν στην κουζίνα του σπιτιού τους, όχι εδώ».
Αναρωτιέμαι πώς να είναι να παλεύουν πατέρας και γιος. Ο Κώστας γελάει. «Έχουμε να παλέψουμε εδώ και δεκατρία χρόνια, από όταν ήμουν δώδεκα ετών. Ξέρω ότι θες να δεις πάλη. Στον περισσότερο κόσμο αρέσουν αυτά τα θεάματα».
«Βασικά, το φοβάμαι πολύ το MMA» του λέω. «Ίσως να σου αρέσει το πιο light θέαμα. Η πλειοψηφία τα θέλει αυτά τα θεάματα. Υπάρχουν άτομα που ζουν από τον επαγγελματικό αθλητισμό όπως το ΜΜΑ. Παλεύουν σε κλουβιά και φτάνουν σε οριακό σημείο.
Ξαναγεννιέται αυτό το βίαιο που υπήρχε πάντα. Γεμίζουν οι διοργανώσεις, κόβουν πολλά εισιτήρια. Έχω δει και έχω ΜΜΑ. Δεν θεωρώ ότι μας πάει πίσω. Το ΜΜΑ ξεκίνησε από το αρχαίο παγκράτιο άρα τιμάει την Ελλάδα. Και υπάρχει σεβασμός. Ένας δυνατός θα σεβαστεί έναν μη δυνατό. Παραδόξως, υπάρχει ακόμα ευγενής άμιλλα».
Ο Κώστας πάει να μας φέρει νερό και το μάτι μου πέφτει στη Λίνα, μια κοπέλα που κάνει βάρη εκείνη την ώρα. Αφήνει τις ντροπές και μου λέει δυο λόγια. «Ασχολούμαι με το ταε κβον ντο και εστιάζω εκεί για να δυναμώσω. Τώρα δεν έχω απίστευτο χρόνο επειδή σπουδάζω, όμως προσπαθώ να έρχομαι κάθε μέρα».
Η Λίνα μαζί με την Δέσποινα είναι τα μόνα κορίτσια εκείνη την ώρα στο γυμναστήριο. «Εμένα μη με κοιτάς, δεν ασχολήθηκα ποτέ με την πάλη» μου λέει η Δέσποινα και γελάει. «Εγώ πιλάτες διδάσκω και παλιά έκανα καγιάκ».
Σταματάει η βροχή και αρχίζει να γεμίζει το γυμναστήριο. Τελικά είχε δίκιο ο Κώστας. Δεν έρχονται μόνο ντούκια, έρχεται όλος ο κόσμος. Πλησιάζω τον καταϊδρωμένο Σταύρο. «Γυμνάζεσαι για μυϊκή δύναμη ή κάνεις πρωταθλητισμό;». «Για μένα το κάνω, για μυϊκή δύναμη, για να φτιάξω λίγο την εικόνα μου. Λίγο απ' όλα δηλαδή, και υγεία και εικόνα».
Φεύγοντας, σκέφτομαι πως πρέπει να ξεκινήσω γυμναστήριο, να πετάξω τα smartphones και τα tablets από τα ξαδέρφια μου και να τους πάρω μια μπάλα.
Info
Tromaras Sports Club
Αττικής 23, Παιανία
216 7001920
www.facebook.com/tromarassportsclub
© ΓΚΡΕΚΑ / LiFO
σχόλια