[ΓΝΩΜΕΣ] Στιγμιότυπα μιας συνεδρίασης. Από τον Δημήτρη Τζίνη

Η αλήθεια είναι ότι δε γίναμε καθόλου σοφότεροι από την συζήτηση της περασμένης Τετάρτης στη Βουλή. Όσοι από περιέργεια, διαστροφή ή επαγγελματική υποχρέωση παρακολούθησαν την κοινοβουλευτική διαδικασία για το μεσοπρόθεσμο μάλλον θα εκνευρίστηκαν και θα απόρησαν με το επίπεδο των πολιτικών μας ταγών.

Σταχυολογώ μερικά στιγμιότυπα που μου έκαναν εντύπωση ή τέλος πάντων τα βρήκα ενδιαφέροντα μέσα στην παραδοξότητά τους:

– Τον κυνισμό του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ κ. Παφίλη που συνοψίζεται σε μια φράση, δηλωτική του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζει η αριστερά την «αστική δημοκρατία»: «Εσείς όσο κι αν αποφασίσατε ότι είναι συνταγματικό (σ.σ. το νομοσχέδιο), θα το καταργήσει ο λαός στην πράξη». Με άλλα λόγια, το ΚΚΕ σέβεται τους θεσμούς, αλλά όποτε το βολεύει. Υπέρτατος θεσμός είναι «το δίκιο του...».

– Την άγνοια του κ. Τσίπρα για τα στοιχειώδη: χαρακτήρισε την καταχρεωμένη Αγροτική «υγιή τράπεζα» που παραχωρήθηκε χαριστικά στην «χρεοκοπημένη Πειραιώς».

– Τα άλλα ντ' άλλων του κ. Καμμένου που σπατάλησε τη λίγη ώρα που είχε στη διάθεσή του για να αναπτύξει τις θέσεις του για το μεσοπρόθεσμο, μιλώντας για τη Θράκη και το... Σκοπιανό.

– Την προχειρότητα και τον ερασιτεχνισμό του ΥΠ. ΟΙΚ. που θυμήθηκε να εισάγει στο νομοσχέδιο τη ρύθμιση για τα μισθολογικά των υπαλλήλων της Βουλής την τελευταία στιγμή.

– Τέλος, την κλασσική μάχη της «ατάκας» (ποιος χρησιμοποίησε το πιο καλό ευφυολόγημα για να την «πει» στον άλλον). Κραυγές, νεύματα, απειλές, σημαίες που υψώνονταν. Συμπεριφορές δημοτικού σχολείου.

Επίσης, για μια ακόμα φορά ακούσαμε από την αντιπολίτευση (αλλά και από μερίδα της συμπολίτευσης) για ποιους λόγους είναι «κακό» το μνημόνιο. Πάλι, όμως, δεν ακούσαμε την εναλλακτική. Που θα βρούμε τα λεφτά που (έστω και μέσω αιματηρών περικοπών) μας χορηγούν οι ευρωπαίοι εταίροι μας; Ποιο είναι το «plan b», 2.5 χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, ακόμα δεν έχουμε μάθει.

Ακούω και διαβάζω διάφορα στα κοινωνικά δίκτυα τα τελευταία εικοσιτετράωρα για τους «άχρηστους» βουλευτές μας. Βέβαια μας διαφεύγει μια μικρή λεπτομέρεια: αυτούς εμείς τους εκλέξαμε, ανανεώνοντας τη Βουλή σε ποσοστό 50% σε σχέση με το 2009. Διώξαμε τους «κακούς» και «διεφθαρμένους» και φέραμε στη θέση τους άλλους, οι οποίοι πάλι δε μας κάνουν!

Ας κοιταχτούμε λίγο μεταξύ μας. Σε τελική ανάλυση, η Βουλή είναι μικρογραφία της κοινωνίας μας. Σάμπως τον ιδιότυπο ορισμό του νόμου του κ. Παφίλη δε τον βλέπουμε να παίρνει σάρκα και οστά σε άπειρες εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής; Η άγνοια για τα βασικά του κ. Τσίπρα, ο εκτός θέματος λόγος και η ροπή στη συνομωσιολογία του κ. Καμένου δεν αντανακλούν δικές μας συμπεριφορές; Η προχειρότητα του κ. Στουρνάρα και οι άναρθρες κραυγές των βουλευτών μας δεν χαρακτηρίζουν τον μέσο έλληνα;

Πριν λοιπόν ξαναμουτζώσουμε τη Βουλή από το πάνω μέρος της πλατείας και προτού αρχίσουμε να τραγουδούμε ρυθμικά «να καεί, να καεί το...», ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη.