Το πολιτικό κλίμα που διαμορφώθηκε υπό τις σύγχρονες κοινωνικοοικονομικές περιστάσεις κατέστησε επιτακτική την ανάγκη ανορθόδοξων πολιτικών συγκλίσεων στο βωμό της προσδοκώμενης εκλογής. Η ατομική ανεπάρκεια μπαλώθηκε πρόχειρα με συλλογική αγγαρεία.
Οι πολιτικοί δικαιολόγησαν τις ετερόκλητες συνεργασίες τους, οι οποίες εκ των πραγμάτων αποτελούν ωδές στην ηθική αναδίπλωση και προγραμματική ανακολουθία, με το επιχείρημα της έκτακτης ανάγκης. Πράγματι, η έκτακτη ανάγκη δεν αφήνει περιθώρια για κομματικό συγκεντρωτισμό και μονόπλευρους σχηματισμούς- η συνεργασία είναι επιβεβλημένη από πρακτικής πλευράς- τόσο σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής όσο και σε επίπεδο εξωτερικής προβολής. Οι Ευρωπαίοι εταίροι άλλωστε βλέπουν πάντα με καλύτερο μάτι την ομαδική πολιτική βούληση, ακόμη κι αν αυτή αποτελεί καμουφλάζ πατροπαράδοτων και κούφιων συναινέσεων.
Η αλήθεια όμως είναι πως το δημόσιο συμφέρον, έστω και υπό την σημερινή, εξαθλιωμένη μορφή του δεν μπορεί να συγκίνησε ως δια μαγείας τους πολιτικούς μας. Ας μη γελιόμαστε, η όψιμη ευαισθησία δεν είναι προϊόν ξαφνικής μεταστροφής, αλλά το ηθικό (και καθόλου πειστικό) περίβλημα της ανάγκης μερικών για επιβίωση ή κάποιων νεότερων για αναρρίχηση στους διαβρωμένους πολιτικούς θώκους της χώρας.
Στο πλαίσιο αυτό δεν εκπλήσσει κανέναν, για παράδειγμα, η επαμφοτερίζουσα στάση της Ντόρας Μπακογιάννη και του Αντώνη Σαμαρά, που εν μέσω απρόβλεπτων ποσοστώσεων και πολιτικών σταθμίσεων έχασαν τον ίδιο τους τον ειρμό χωρίζοντας και σμίγοντας χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν. Ποιά ύστατη ανάγκη μπορεί να κάνει δυο πολιτικούς, που κατά τα επανειλημμένως λεγόμενά τους δεν έχουν τίποτα κοινό, να συστρατευτούν στον δεύτερο γύρο μιας εκλογικής αναμέτρησης που δεν ευνόησε κανέναν; Σε έναν ιδανικό κόσμο η συμβιβαστική διάσωση του κόσμου θα ήταν η απάντηση, αλλά το ιστορικό των υπό κρίση πολιτικών αποδεικνύει πως το μοναδικό κίνητρο είναι η μίζερη βουλευτική επιβίωση.
Η δικαιολογία του κατεπείγοντος δίνει ακόμα πιο αστεία χροιά στις καιροσκοπικές αυτές συμμαχίες, δεδομένου ότι τα προεκλογικά μανιφέστα των αλλοτινών αντιπάλων διατύπωναν με σαφήνεια την μεταξύ τους αντίθεση ως προς τους τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης! Οι κινήσεις απελπισίας παραπαίουν ανάμεσα στην αυτοαναίρεση και στην αφελή ελπίδα της λαϊκής αμνησίας-ανοησίας και κατά εξωφρενικό τρόπο έχουν πολύ δυνατές πιθανότητες να επιτύχουν. Μικρό όμως το κόστος του αναμενόμενου πολιτικού εμπαιγμού, ειδικά όταν με αυτόν γαλουχήθηκε σε μεγάλο βαθμό το σύγχρονο εκλογικό σώμα αναπτύσσοντας βέβαια και τα σχετικά αντισώματα. Όλοι ξέρουμε ποιοί απαρτίζουν το εύθραυστο οικοδόμημα της Νέας Δημοκρατίας και δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφωτιστική η σκληρή αλήθεια πως οι δύο κεφαλές της έχουν αποτελέσει μείζονα διασπαστικά στοιχεία της.
Αυτό που βρίσκω πιο τρομακτικό είναι η σπεκουλαδόρικη σύνθεση των νέων πολιτικών δυνάμεων, των οποίων τα μικρά ποσοστά καθόλου αμελητέα δεν είναι, αν σκεφτεί κανείς τον καίριο και ρυθμιστικό ρόλο που δύνανται να διαδραματίσουν στις εκλογές. Η φιλόδοξη σύμπραξη της Δράσης με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία κατάφερε αρχικά να πλασάρει τον ασύμβατο συνδυασμό Μάνου και Βαλλιανάτου ως ενδιαφέρουσα, σχεδόν μεταμοντέρνα πρόταση που μπορεί να ενσαρκώσει με αυστηρή σοβαρότητα την posh ευρωπαϊκή επιταγή των καιρών. Παραδέχομαι ότι την πίστεψα. Παρά το γεγονός πως και οι δυο προσωπικότητες στο παρελθόν έχουν δείξει πως αλλάζουν εύκολα στρατόπεδα (γεγονός που σημαίνει είτε αδιαπραγμάτευτα ιδανικά, είτε αδιαπραγμάτευτο αριβισμό), η συμπόρευσή τους είχε θετικό έρεισμα στον κόσμο και έκανε ικανοποιητική εκκίνηση.
Η στιγμή ωστόσο της συνεργασίας των ανωτέρω με την Δημιουργία Ξανά θεωρώ ότι τερμάτισε κάθε αισιόδοξη προσδοκία από και για τη νέα αυτή πολιτική κίνηση. Προσπερνώντας τον ελιτίστικο νεοφιλελευθερισμό του Τζήμερου, που προσεγγίζει την πολιτική με αποστειρωμένη ακαδημαϊκή αριστοκρατικότητα, διαμορφώνοντας ένα προφίλ σνομπ μεγαλοαστού φωστήρα, βρήκα τρομακτική την ξαφνική άνοδο της δημοτικότητάς του, σε ό, τι κι αν αυτή βασίζεται. Η αύξηση της εκλογικής δύναμης ενός ανθρώπου που ευαγγελίζεται την πολιτική χωρίς πολιτικούς ενώ παράλληλα ενώνει ανενδοίαστα τις δυνάμεις του με αυτούς δεν μπορεί να μην προκαλέσει απορία και ανησυχία, ιδίως υπό το φως της ολοένα και πιο απροκάλυπτα αναδεικνυόμενης δεξιόστροφης ρητορικής του.
Τις καχύποπτες σκέψεις περί αδίστακτης κομματικής μηχανορραφίας με στόχο την πάση θυσία εκλογική επιτυχία ενισχύει η ανοχή του Βαλλιανάτου, ο οποίος παρέκαμψε την εχθρική διάθεση του Τζήμερου προς το πρόσωπό του, αλλά και τις πρόσφατες ρατσιστικές του τάσεις με το γνωστό πρόσχημα του αναγκαίου συμβιβασμού. Κανείς ωστόσο δεν έχει μπει στον κόπο να διακρίνει τα βραχυπρόθεσμα από τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα των συμβιβαστικών λύσεων και αυτό είναι ακόμη ένα ενοχοποιητικό στοιχείο. Αν υποθέσουμε πως οι ανομοιογενείς συνδυασμοί, όπως είναι το μόρφωμα Δράση- ΦιΣ- Δημιουργία Ξανά καταφέρουν να εκλεγούν, πως θα επιβιώσουν στη συνέχεια ενωμένοι όταν οι πυρήνες της διαφωνούν σε κρίσιμα θέματα; Δεν πιστεύω πως ο Στέφανος Μάνος συμμερίζεται τις απόψεις του Βαλλιανάτου περί εξωτερικής πολιτικής, ούτε βέβαια και ο Βαλλιανάτος τα σχέδια Τζήμερου περί κοινωνικής πολιτικής. Κάποιος μοιραία θα σταματήσει να εξυπηρετείται και θα αποχωρήσει, ρίχνοντας στο κενό μια ψήφο. Σε τι συνίσταται λοιπόν η συνεργασία; Στην εμπειρία;
Η οικονομική κρίση αποτέλεσε στοιχείο πολιτικής διάσπασης αλλά και πολύ βολική αφορμή για την ανάδειξη νέων δυνάμεων, που απλώς αναζητούν πρόσφορες κατευθύνσεις για να συντηρήσουν την ζωτικότητά τους.
Στο εξής, ας πιστεύουμε τις φαντασμαγορικές εξαγγελίες λιγότερο και ας βγάλουμε το αυταπόδεικτο από το σύνδρομο Στοκχόλμης που περιέπεσε.
σχόλια