[Aπό τον Θανάση Χαραμή]
Τον Πάνο Κωστούρο τον θυμάμαι πολλά χρόνια πριν, χωρίς ποτέ να έχουμε κάνει παρέα, αλλά έχοντας μεγαλώσει στα ίδια μέρη. Από μικρός ξεχώριζε και ήταν παγερά αδιάφορος για όλα εκείνα που οι εμείς βρίσκαμε γοητευτικά. Μετά έχασα τα ίχνη του. Λίγες μέρες πριν, σε ένα post του ΓΚΡΕΚΑ, διάβασα το όνομά του. Κατάλαβα ότι βρίσκομαι μπροστά σε ένα ενδιαφέροντα, ολοκληρωμένο νέο καλλιτέχνη. Με αφορμή την "Κόρη Περσεφόνη", ένα αθηναϊκό οngoing video project του, τον συνάντησα και απεδείχθη πως εκτός από ταλαντούχος κινηματογραφιστής είναι και ένας ενδιαφέρων συζητητής.
Εικόνες: η πρώτη έλξη, η ματιά και τα ερεθίσματα
-Αν και 'εισαγμένος' σε ΤΕΙ Λογιστικής, η επιλογή να σπουδάσω Φωτογραφία δεν ήταν καθόλου δύσκολη υπόθεση από την πρώτη εβδομάδα στην 'Focus' το '96. Ήταν μια σειρά εκπομπών του Ριβέλη με τον Βέλτσο στα λυκειακά μου χρόνια που μου έδωσε την (μάλλον εσφαλμένη) εντύπωση πως φιλοσοφώντας 'you can earn a living'. H φωτογραφία ήρθε δια της επαγωγικής μεθόδου, η σκηνοθεσία ακουγόταν πολύ ψωνίστικη εκείνη την εποχή, στο σχέδιο ήμουν πάντα πολύ κακός-ως τυφλός- και με την μουσική είχα πάντα σχέση φιλική αλλά μακρινή. Άρα τι έμενε κοντά στην φιλοσοφία και τις Τέχνες...η φωτογραφία. Το γεγονός βέβαια πως ο πατέρας μου είναι από τους πιο σημαντικούς φωτογράφους που έχω μελετήσει είναι απόρροια μεταγενέστερη.
Η εξέλιξη και η εικόνα ως επάγγελμα (;)
- Πριν τελειώσω τον πρώτο κύκλο σπουδών είχα την τύχη να δουλέψω σε ένα από τα μεγαλύτερα studio των 90s της Αθήνας. Εκεί μετά από πολλά χιλιόμετρα, πάνω σε ένα παπί, είδα τον κόσμο της διαφήμισης, έστω και από την reception, είδα όλα τα celebrities της εποχής χωρίς make up, αλλά με χαμόγελο και ταπεινοφροσύνη.
Η εμμονή μου με την Μόδα και η συμβουλή του τότε μέντορα μου, με οδήγησαν λίγα χρόνια μετά στο Λονδίνο. Θες η επιμονή μου ή και το Ελληνικό δαιμόνιο, με τοποθέτησαν μέσω clearance στο London College of Fashion και στο τότε ολοκαίνουργιο Course με τον τίτλο 'Fashion Photography'.
Αν και ήδη στα 25, το Λονδίνο ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Από τις πρώτες μέρες εκεί, συνειδητοποίησα το πόσο μα πόσο λάθος εκτίμηση είχα ο ίδιος για μένα, αλλά και τον στρεβλό τρόπο που είχα μάθει να εκτιμώ τα πράγματα γύρω μου. Η ζωή μου εκεί είχε δουλειά, διάβασμα και άλλη δουλειά και άλλο διάβασμα και περπάτημα, πολύ περπάτημα, πολλά χιλιόμετρα με τα πρώτα all star να λιώνουν, αρκετά ταξίδια στις γύρω χώρες, πάντα με άξονα το street photography και όλες μου τις οικονομίες να αφιερώνονται σε film. Είχα γνωρίσει τους πάντες στο DownTown 'Metro' Lab. To Λονδίνο για την γενιά μου ήταν το πιο κοντινό παράθυρο στον κόσμο της Αθήνας. Όλοι πέρασαν από εκεί γιατί μάλλον 'έπρεπε' να περάσουν. Δούλεψα σαν βοηθός σε λίγες, αλλά πολύ σημαντικές δουλείες, γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους που φυσικά αναγνώριζα εκ των υστέρων (Ed Baker)- μα πως θα μπορούσα να τους γνωρίζω από πριν; Συνεργάστηκα με 20χρονους Professionals που τώρα κάνουν editorials μόνο για το ID και το Dazed, έκανα backstage στο St. Martins και ήμουν σίγουρος πως κάποιος από εδώ μέσα θα γίνει big enough (π.χ Gareth Pugh). Στην σχολή λόγο ενός και μόνου καθηγητή, κάθε εβδομάδα πίναμε καφέ (κυριολεκτικά) με όλη την underground media σκηνή των 80s και 90s. Κάποιοι είναι ακόμη επίκαιροι... (Judy Blame, Mick Rock, Robin Dereck). Στο LCF έμαθα να διαβάζω, να ακούω και να έχω υπομονή.
Highlights της διαδρομής ως το Εdit59:
Η φωτογράφηση με την Βίκυ Καγιά στις 7-7-2005, την μέρα που χτύπησε η Al Queda το Λονδίνο, που από το άγχος μην ακυρώσουν την φωτογράφιση συνειδητοποίησα πολύ αργότερα, πως ακριβώς 20 λεπτά πριν, ήμουν στο τραίνο που ανατινάχθηκε πρώτο. H πρώτη φορά που έγινα μέλος σε agency(Young Photographers United) σαν ο μόνος Έλληνας. Η πρώτη φορά που έβαλα εικόνες σε boutique Image Bank (Millenium Images)
Γυρνάω στην Αθήνα για να δουλέψω στην Διαφήμιση, περνάω ένα χρόνο αρκετά δύσκολο, στον οποίο όμως καταφέρνω να ψηθώ, όπως είχε πει και ένας φίλος, και αφού κάνω ένα πέρασμα από το Περιοδικό Mother σαν fashion editor, φεύγω για Nτουμπάι και αποχαιρετώ για πάντα, αν υπάρχει το πάντα, την Μόδα. Είπα στον εαυτό μου πως αν θέλει ας έρθει αυτή να με βρει...i rest my case.
Εκεί, δουλεύω για την ITP, τον μεγαλύτερο όμιλο publishing στην μέση ανατολή με 500 άτομα προσωπικό και 89 τίτλους. Κάνω interior, life style και ό, τι χωράει ο νου σου και το κάδρο της μηχανής, ξεκινάω παράλληλα το μεγαλύτερο προσωπικό φωτογραφικό project που έχω κάνει μέχρι τώρα, υπάρχει και βιβλίο 'In the middle' που πραγματεύεται με ρεαλιστικό τρόπο την πορεία ενός Δυτικού στην 'μέση' των εξελίξεων και αντιθέσεων, που πίστεψέ με, εκεί, υπάρχουν αρκετές.
Μετά από 17 μήνες παραμονής και μετά από πολύ δουλειά επιστρέφω στην Αθήνα. Κάνω Παραγωγή και Σκηνοθεσία σε δυο ντοκιμαντέρ, καθώς και μια digital εφαρμογή και παίρνω το βάπτισμα Πυρός στην σκηνοθεσία.
Την ίδια περίοδο λαμβάνω ένα newsletter από την Getty με τον τίτλο Getty goes Video και συνειδητοποιώ πως έχω γίνει μάρτυρας στην κηδεία της Φωτογραφίας, σαν μέσο βιοπορισμού πάντα. Μακάρι να ήμουν υπερβολικός αλλά 5 χρόνια μετά δεν με έχει διαψεύσει κάνεις.
Αυτοδίδακτος μοντέρ και σκηνοθέτης, αν και στις σχολές που πήγα κάναμε Βίντεο..το πρώτο μου είναι από το '96.., ακολουθώ την κίνηση του self shooter σε Νεά Υόρκη και Λονδίνο και αντιλαμβάνομαι την νέα τάση που ακολουθούν οι πάντες της γενιάς μου και της πορείας μου. Έτσι γεννιέται σιγά σιγά το edit59. Αυτό νομίζω είναι και το highlight που θες να σου πω.
Μετά από 3 χρόνια λειτουργείας και με έδρα το Άμστερνταμ η edit59 βλέπει, κινείται σε ήπιους τόνους και με σταθερή άνοδο. Με συνεργασίες όπως το TedX, το Future Library, το Eλευθέριος Βενιζέλος, έχει πίστη στην δύναμη του content. 'Content is the King' . Απολαμβάνει την εξέλιξη του Web και το πώς η επικοινωνία βασίζεται σε βίντεο-ιστορίες που κάνει ο καθένας για το οτιδήποτε!
Η Κόρη-Περσεφόνη
Τον περασμένο Μάρτιο ξεκινάει η κύηση της 'Kori'. Είναι σαν μια φόρμουλα που κρατούσα στο πορτοφόλι μου από όταν έφυγα από το Λονδίνο, και μόλις γνώρισα την Μυρτώ, ένιωσα πως μπορώ να την βγάλω στην επιφάνεια, να πάρει αέρα, να μεταβάλει την σύνθεσή της. Φεύγοντας από τον χώρο της μόδας έλεγα πως σαν Έλληνες έχει νόημα να κάνουμε explore την ιστορία μας και την κουλτούρα μας, δηλαδή στην ελληνική Vogue να βλέπουμε a la steven Meisel την αρπαγή της κυρά Φροσύνης και όχι editorial στης Μαλδίβες και το Παρίσι. Αυτοί αυτό κάνουν, άρα καλό θα ήταν να ακολουθούσαμε για μια φορά το παράδειγμα τους. Με την 'Κόρη' ακολουθώ αυτό το παράδειγμα. Είναι μια ιστορία για μια Ελληνίδα, που ζει στην Αθήνα του 2014, δεν έχει ανάγκη να φορέσει 'φορεσιές'. Eίναι επίσης ίσως η πιο φωτογενής πρωταγωνίστρια της ελληνικής μυθολογίας. Διπολική σαν την πόλη που ζούμε. Από το φως στο σκοτάδι. Από τον Κάτω στον Πάνω Κόσμο. Μια Αθηναία που ανεβοκατεβαίνει όντας σε πλήρη σύγχυση, σχεδόν απεγνωσμένη να βιώσει το δράμα της.
Θα δούμε την ιστορία να ξετυλίγεται σε πολλά μικρά επεισόδια. Είναι όσο global όσο είναι όλες οι γυναίκες, πιστεύω πως είναι σημαντικό η δουλεία μας να είναι σε θέση να αναγνωστεί από τον οποιοδήποτε θεατή όσο μακριά και αν έχει μεγαλώσει και δεν βρίσκω τίποτα πιο ωφέλιμο, από το να του προσφέρουμε αυτό που φυτρώνει στον κήπο μας. Δεν κάνω κινηματογράφο, είναι σαφές πως τα πρότυπα της Κόρης δεν είναι οι Κάννες αλλά κάποια digital platforms και γιατί όχι το Staff pick του Vimeo. Η Κόρη θα πρέπει να συνεχίσει τα επεισόδια της με την ελάχιστη οικονομική υποστήριξη, δεν λέω πως δεν θα ήθελα να βγάλω χρήματα από το Project, αλλά δεν με ενδιαφέρουν άμεσα.
Χορόγραφία – Ερμηνεία: Μυρτώ Γράψα
Μουσική: Αλέξης Γράψας
Σενάριο – Σκηνοθεσία – Μοντάζ: Πάνος Κωστούρος
Το πρώτο επεισόδιο θα προβληθεί στο πλαίσιο του 4ου Athens Video Dance Project που θα πραγματοποιηθεί από τις 19-23 Φεβρουαρίου 2014 στο Θέατρο Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256).
Περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://goo.gl/agqQ0v
σχόλια