Σίγουρα με δυσκολία περιγράφει κανείς την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο νησί. Απεσταλμένος από το Rizopoulospost, έμεινα εκεί περίπου πέντε ημέρες. Από την πρώτη μέρα δεν έβλεπες άλλο τίποτα από δεκάδες βάρκες να φθάνουν και να ξεχύνονται μικρά παιδιά με βουρκωμένα μάτια, ηλικιωμένες γυναίκες, άνθρωποι κάθε ηλικίας βρεγμένοι και τρομοκρατημένοι.
Σύντομα κατάλαβα ότι πολλές εικόνες βρίσκονται στο πίσω μέρος, εκεί που εθελοντές και κάτοικοι έδιναν την ψυχή τους.
Έτσι και η στιγμή της φωτογραφίας. Μια στιγμή μεγαλοψυχίας και ελληνικής λεβεντιάς, από αυτή που μόνο στα χωριά μπορεί να συναντήσει κανείς.
Τρεις γιαγιάδες είχαν καθίσει στο παγκάκι την ώρα που μια γυναίκα μπροστά τους προσπαθούσε να ταΐσει το μωρό της ενώ αυτό έκλαιγε ασταμάτητα. Οι γιαγιάδες μιλώντας της με ελληνική Mυτιλινιά διάλεκτο, της ζήτησαν το μωρό. Από τις κινήσεις τους το κατάλαβε και τους το έδωσε. Εκείνη τη στιγμή γέλασα από ευτυχία, μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Σήκωσα τη μηχανή μου και τράβηξα την εικόνα.
Μία μέρα μετά η φωτογραφία έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου. Το να γίνει viral μου έδωσε χαρά γιατί είναι μία προσέγγιση από την πλευρά των κατοίκων. Δεν έχει να κάνει με εθελοντές, που ούτως ή άλλως ήρθαν για να βοηθήσουν και έχουν δώσει την ψυχή τους, έχει να κάνει με το πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία του νησιού αυτή την ανθρωπιστική κρίση. Εδώ στην πρώτη γραμμή που κανείς θα περίμενε κραυγές αγανάκτησης, αυτοί εδώ οι άνθρωποι που ζουν από τον τουρισμό και την καλλιέργεια της γης, διδάσκουν μαθήματα ανθρωπιάς.
σχόλια