Αναγνωρίζω τον φόρτο εργασίας που έχει πέσει εσχάτως στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και κυρίως αναγνωρίζω το γεγονός πως δεν επαρκούν οι υπάλληλοί τους, παρ' όλη την ενοικίαση προσωπικού τους καλοκαιρινούς μήνες. Έτσι, στα ταχυδρομεία δημιουργούνται συχνά επεισόδια ανάμεσα σε πελάτες που θέλουν ν' αγοράσουν ένα γραμματόσημο π.χ. και σε υπαλλήλους που εργάζονται σκληρά (οι περισσότεροι), αναλαμβάνοντας να διεκπεραιώνουν δουλειά που αφορά και εφορίες, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, τράπεζες κ.λπ.
Κάποτε, σ' ένα ταχυδρομείο, έτυχε να είμαι παρών σε φάση ληστείας. Ήταν πρωί, ήμασταν γενικά αγουροξυπνημένοι, υπήρχε ακμαία ουρά και πάνω εκεί σκάνε δύο τύποι με κουκούλες και σιδερικά κι αρχίζουν να φωνάζουν «πέστε όλοι κάτω, μην κουνηθεί κανένας» και άλλα τέτοια. Πέσαμε, αν και δεν το έχουμε εύκολο πια το πρηνηδόν. Μάζεψαν ό,τι ήταν να μαζέψουν κι εξαφανίστηκαν. Φυσικά, το κατάστημα διέκοψε αυτοστιγμεί κάθε συναλλαγή. Τα γκισέ έκλεισαν, κατέβηκαν τα ρολά και όσοι προλάβαμε να φύγουμε πριν έρθει η αστυνομία ήμασταν τυχεροί, γιατί μπορεί να ήμασταν ακόμη εκεί. Τώρα, να πω πως πέρασα την επόμενη μέρα και το ταχυδρομείο ήταν ακόμη κλειστό; Ας μην το πω...
Πάντως, δεν μπορεί να υπάρξει χειρότερη εμπειρία από το να παίζεται, κάπου, έστω και για λίγο, έστω και ξώφαλτσα, η ίδια σου η ζωή.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
