Παρά την οικειότητα με το πεδίο και τους χαρακτήρες της σειράς, κάθε φορά που ξεκινά ένας καινούριος κύκλος αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να μπω στον κόπο. Δεν θα έπρεπε μάλλον – όσο εξαπλώνεται η υπερτροφική πίστα της τηλεοπτικής αγοράς τόσο πείθομαι ότι όλες οι σειρές θα έπρεπε να είναι ένας αυτοτελής κύκλος και τέλος – αλλά τελικά υποκύπτω και μένω να παρακολουθώ προβληματισμένος κι αμήχανος το σύγχρονο γεωπολιτικό δράμα του πλανήτη υπό το βλέμμα κλονισμένων αξιωματούχων, πρακτόρων και σταθμαρχών των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Πού να πάω άλλωστε; Πού να πας πια στον πλανήτη για να βρεθείς εκτός των υπερεξελιγμένων συστημάτων παρακολούθησης και εκτός της νέας μισαλλοδοξίας που μοιάζει να κυριαρχεί παντού; Αυτή είναι και μία από τις κυρίαρχες αγωνίες που αναδεικνύει η σειρά η οποία αν μη τι άλλο, κάνει σε κάθε νέο κύκλο μια αξιέπαινη προσπάθεια να παραμένει κοντά στην επικαιρότητα της παγκόσμιας πυριτιδαποθήκης – όσο είναι αυτό δυνατό στο εξαιρετικά ασταθές, ρευστό και εύθραυστο σύγχρονο σύστημα διεθνών σχέσεων.
Προσπαθεί να είναι η σειρά διακριτική στη σχέση της με την CIA και το Πεντάγωνο – όπως π.χ. στις αναφορές της στις επιθέσεις με drones και στις «μαύρες» παραστρατιωτικές επιχειρήσεις που ΔΕΝ απαιτούν προεδρική έγκριση – και συγχρόνως να είναι εύστοχη και έγκυρη στις προβλέψεις της, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο καθώς η πραγματικότητα τρέχει πιο γρήγορα και αψηφά προβολές και δημοσκοπήσεις. Έτσι, ο νέος κύκλος που γυρίστηκε λίγο πριν τις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές και μεταφέρει τη δράση από το Βερολίνο στο Μπρούκλιν με ολίγη από Μέση Ανατολή όπως πάντα, περιλαμβάνει στους κεντρικούς χαρακτήρες τον νεο Πρόεδρο, που είναι γυναίκα από τη Νέα Υόρκη με σκληρή liberal ατζέντα και απόψεις που φρικάρουν το βαθύ στρατιωτικό – βιομηχανικό σύμπλεγμα («αυτή μας μισεί και πιστεύει ότι ο Εντ Σνόουντεν είναι ήρωας»). Ουπς...
Δεν βλέπει κανείς τη σειρά για την πιστή απεικόνιση της σχιζοειδούς έτσι κι αλλιώς γεωπολιτικής πραγματικότητας. Η γοητεία έγκειται κυρίως στα διλήμματα και τις κυκλοθυμίες που μαστίζουν τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές, την Κάρι (Κλερ Ντέινς) και τον Σολ (Μάντι Πατίνκιν) και τους τρόπους που διαχειρίζονται ή αδυνατούν να διαχειριστούν τις νευρώσεις, τις ιδεοληψίες και τα αδιέξοδά τους, ακόμα κι όταν (ή μάλλον ειδικά όταν) παίρνουν αθώο κόσμο στο λαιμό τους.
Λεπτομέρειες. Δεν βλέπει κανείς τη σειρά για την πιστή απεικόνιση της σχιζοειδούς έτσι κι αλλιώς γεωπολιτικής πραγματικότητας. Η γοητεία έγκειται κυρίως στα διλήμματα και τις κυκλοθυμίες που μαστίζουν τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές, την Κάρι (Κλερ Ντέινς, για πάντα respect που μας χάρισε κάποτε μια ιδανική indie pop Ιουλιέτα για τους εφήβους όλων των εποχών) και τον Σολ (Μάντι Πατίνκιν) και τους τρόπους που διαχειρίζονται ή αδυνατούν να διαχειριστούν τις νευρώσεις, τις ιδεοληψίες και τα αδιέξοδά τους, ακόμα κι όταν (ή μάλλον ειδικά όταν) παίρνουν αθώο κόσμο στο λαιμό τους. «Νομίζεις ότι είσαι καλύτερα μόνη σου, νομίζεις ότι οι αμαρτίες σου το απαιτούν», λέει στην Κάρι ο Γερμανός επιχειρηματίας – φιλάνθρωπος που την θέλει δική του, αλλά αυτή τον διώχνει αποκαλώντας τον με το μικρό του όνομα (η διπολική Κάρι, όπως γνωρίζουμε από την αρχαιολογία της σειράς, τους άντρες που γουστάρει πραγματικά τους αποκαλεί με τα επίθετά τους: Μπρόντι, Κουίν κλπ). Ο Σολ από την άλλη, κρατά το ενδιαφέρον κυρίως εξαιτίας της μονίμως σύνθετης και τεταμένης σχέσης που έχει αυτός, ενός φιλελεύθερος (μετριοπαθούς τέλος πάντων) Αμερικανοεβραίος αξιωματούχος των μυστικών υπηρεσιών με το επίσημο Ισραήλ. Υπάρχουν και οι οπαδοί του Πίτερ Κουίν φυσικά, ο οποίος έχει πηγαινοέρθει δυο τρεις φορές στην κόλαση και είναι πλέον και τζάνκι, εκτός από ψυχάκι (μίνι spoiler) και όπως έχει γραφτεί μπορεί αυτός να ενσαρκώνει πιο βαθιά την ουσία της σειράς στον έκτο κύκλο της: στοιχειωμένη από το παρελθόν, αποπροσανατολισμένη στο παρόν, αμήχανη στην πορεία της προς το μέλλον. Μέλλον υπάρχει πάντως για το Homeland, αφού έχουν ήδη εγκριθεί άλλοι δύο κύκλοι (τουλάχιστον). Κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα είναι ο κόσμος μέχρι τότε.
σχόλια