Πειραιώτης είμαι, γέννημα-θρέμμα, με ένα μικρό διάλειμμα από τα 6 έως τα 12, που μετακομίσαμε στο Χαλάνδρι, αλλά μετά επιστρέψαμε στον Πειραιά. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πολλή αγάπη, κατανόηση και αγκαλιά, και από τον μπαμπά και από τη μαμά. Πραγματικά δεμένη οικογένεια – ίσως σε αυτό να συνέβαλε το γεγονός ότι ο πατέρας μου έχασε και τους δυο γονείς του πάρα πολύ μικρός, σε ηλικία 9-10 ετών. Κάθε φορά που σκέφτομαι τους γονείς μου, πιστεύω πως αυτό ήταν το ταλέντο τους, να είναι ζευγάρι και γονείς.
• Ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος, πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού. Έκανε μια προσπάθεια, όταν γεννήθηκα, να μείνει στη στεριά, αλλά επειδή ήταν από τους ανθρώπους για τους οποίους η χειραψία και η μπέσα σημαίνουν τα πάντα, δεν τα πήγε καλά στο εμπόριο. Καταστραφήκαμε οικονομικά και αναγκάστηκε να ξαναμπαρκάρει, όταν εγώ ήμουν 12-13. Έχω και μια αδερφή, δυο χρόνια μικρότερη, παντρεμένη, με τρεις γιους.
• Τότε που κάναμε Ιλιάδα και Οδύσσεια, όταν φτάσαμε στον θάνατο του Αχιλλέα, έκανα να κοιμηθώ τρεις μέρες από τη στενοχώρια μου. Η κ. Τασία Μπενέα μού είχε χαρίσει στο δημοτικό, ως βραβείο αριστείας, ένα βιβλίο μυθολογίας. Δεν το άφηνα από τα χέρια μου. Καταλάβαινα ότι η μυθολογία κρύβει έναν συμβολισμό, δεν ήξερα ποιος είναι, αλλά με μάγευε το τοπίο. Είχα την τύχη, σε όλα μου τα μαθητικά χρόνια, να έχω κάποιους δασκάλους – καθηγητές είναι πολλοί, εκπαιδευτικοί περισσότεροι, δάσκαλοι λίγοι. Εκπαιδευτές έχουν τα ζώα, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από δασκάλους που να τους μαθαίνουν πώς να σκέφτονται και όχι τι να σκέφτονται. Τα πράγματα που με βοήθησαν αληθινά, ως γνώσεις, τα έμαθα μετά το σχολείο και τα έμαθα μόνος μου.
Όταν πάτησα στο set, είπαμε το πρώτο «πάμε» και βρέθηκα πίσω από τα μόνιτορ, ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι τα προηγούμενα χρόνια ζούσα σαν ναρκωμένος. Σαν να μου είχαν κάνει μια ένεση ξυλοκαΐνης στο κούτελο και πήγαινα ρομποτικά.
• Ήμουν παιδί πολύ ντροπαλό, αργούσα να εγκλιματιστώ. Ακόμα και σε παιδικά πάρτι, μέχρι να σηκωθώ από τον καναπέ, είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Όταν γινόταν όμως κανένα τραπέζι, ήμουν αυτός που θα με ανεβάζανε να κάνω καμιά μίμηση, να πω ένα ποίημα. Το είχα αυτό από μικρός, εκφραζόμουν καλύτερα έτσι. Ήμασταν από τους πρώτους που είχαμε, στα '80s, να πάρουμε βίντεο και μόλις κατάφερα να μαζέψω, από κάλαντα και γιαγιάδες, λίγα χρήματα, πήγα και αγόρασα μια βιντεοκασέτα 180άρα, στην οποία έγραφα μόνο το «Θέατρο της Δευτέρας» και καθόμουν και το έβλεπα μετά με τις ώρες. Η πρώτη μου έντονη κινηματογραφική πώρωση ήταν οι ταινίες του Ρόκι. Υπάρχουν τραγούδια που μπορεί να τα θεωρούμε λιγότερο ποιοτικά, όμως κρύβουν στίχους-διαμάντια και χάνονται γιατί μπορεί να είναι κακή η μουσική – ή ανάποδα. Αν τον απομονώσεις, ο Ρόκι έχει πολλά ποιοτικά χαρακτηριστικά που χάνονται μέσα στο mainstream ύφος. Οι ταινίες έχουν φλοιούς – όσο μπορείς, όσο θες, μπαίνεις. Όσο μπαίνεις, κάτι θα βρίσκεις.
• Μεγαλώνοντας, όταν πήγα να πω στους γονείς μου ότι ήθελα να γίνω σκηνοθέτης, τα πράγματα δεν ήταν πολύ θετικά. Τότε, σε αντίθεση με σήμερα, υπήρχαν επαγγέλματα στην Ελλάδα που μπορούσαν να θεωρούνται ασφαλή, οπότε ήταν ανένδοτοι. Σπούδασα ναυτιλιακά σε ένα κολέγιο εδώ, μετά έκανα bachelor στο Πανεπιστήμιο του Πλίμουθ και master στο Λίβερπουλ πάνω στα οικονομικά της ναυτιλίας. Επιστρέφοντας, δούλεψα σε μια εταιρεία και τέσσερα χρόνια μετά άνοιξα μια δική μου. Τα κατάφερα, μου πήγε καλά και τότε αποφάσισα να προσφέρω στον 15χρονο εαυτό μου αυτό που του είχα στερήσει, οπότε άρχισα να σκηνοθετώ.
• Δεν έβγαλα σχολή σκηνοθεσίας. Στην αρχή το είχα άγχος, βέβαια, αλλά όταν άρχισα να γκουγκλάρω για να δω αν υπάρχουν αυτοδίδακτοι σκηνοθέτες, και είδα τον Κουροσάβα, τον Νόλαν, τον Ταραντίνο, είπα ότι μπορώ. Στην ουσία, τα τεχνικά μέρη της σκηνοθεσίας τα μαθαίνει κανείς σε μερικές μέρες. Η επιλογή που είχα τότε, με τα χρήματα που είχα μαζέψει, ήταν ή να γραφτώ σε μια σχολή ή να κάνω μια ταινία και να ψηθώ στην πράξη. Διάλεξα το δεύτερο και έκανα τον Κοινό Παρονομαστή.
• Όλη μου η καλλιτεχνική φύση μού ξύπναγε έντονα τα καλοκαίρια, όταν πήγαινα στο νησί μου, στα Ψαρά, τόπο καταγωγής της μαμάς, αλλά τελικά και του Πελοποννήσιου μπαμπά, όπως μάθαμε αργότερα. Η προέλευση του επωνύμου μου, Λαΐνης –όπως έχω ονομάσει και τον ήρωα του Έτερος Εγώ–, είναι από κει, το Τσαφούλιας είναι παρατσούκλι. Είναι ασύλληπτο μέρος, βαθιά ενεργειακό, όσοι πάνε ή θέλουν να βρουν σπίτι εκεί ή δεν θέλουν να το ξαναδούν, ούτε στον χάρτη. Είναι νησί που βγάζει μεγάλα πάθη.
Εμένα μου έβγαζε πάντα έντονη την ανάγκη να γράψω κάτι. Το πρώτο μου σενάριο ήταν το Έτερος Εγώ. Μου φάνηκε πολύ δύσκολο να γυριστεί, γιατί ήμουν άσχετος. Μετά έγραψα τον Παρονομαστή, που τελικά ήταν πιο δύσκολος σκηνοθετικά. Στην αρχή πλησίασα άλλους σκηνοθέτες, αλλά μου απάντησαν ότι τέτοια σενάρια καταστρέφουν καριέρες. Τελικά, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης με παρακίνησε να το σκηνοθετήσω. Του χρωστάω πολλά.
• Τα ωραιότερα σημεία μιας παραγωγής είναι η συγγραφή του σεναρίου και τα γυρίσματα. Το έργο γεννιέται στο μυαλό, πεθαίνει στο χαρτί, ανασταίνεται στο γύρισμα και παίρνει πια τον δρόμο του. Όταν πάτησα στο set, είπαμε το πρώτο «πάμε» και βρέθηκα πίσω από τα μόνιτορ, ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι τα προηγούμενα χρόνια ζούσα σαν ναρκωμένος. Σαν να μου είχαν κάνει μια ένεση ξυλοκαΐνης στο κούτελο και πήγαινα ρομποτικά. Με τη σκηνοθεσία άλλαξαν οι ισορροπίες μου αυτόματα. Ήξερα, βέβαια, ότι είχα δομήσει έναν τρόπο ζωής που δεν θα μπορούσα να βγάλω από πάνω μου, γιατί είναι πολλές οι οικογένειες που ζουν από τις αποφάσεις μου και τη δουλειά μου στον επιχειρηματικό τομέα. Οπότε, αποφάσισα να τα συνδυάσω. Δεν το έχω μετανιώσει. Η δουλειά μου μού έδωσε τη δυνατότητα να κάνω το σινεμά που θέλω, χωρίς υποχωρήσεις.
Οι δύο πρώτες ταινίες μου ήταν δικές μου παραγωγές, όλο το σύμπαν, από τη γραφή μέχρι το ποιοι θα παίξουν, ήταν δικό μου θέμα. Αν ήταν να κάνω αυτό που αγαπώ με εκπτώσεις, έμενα και στη δουλειά μου, όπου κάνω συμβιβασμούς κάθε μέρα. Το προσέγγισα παιδικά το σινεμά, για να με αποσυμπιέζει – ο πατέρας μου έλεγε ότι ξεκούραση είναι να κουράζεσαι με έναν άλλον τρόπο. Ακόμα και στη σειρά, που δεν ήταν δική μου παραγωγή, η COSMOTE TV και ο Δημήτρης Μιχαλάκης (σ.σ. o executive director) με στήριξαν. Σε εποχή που άλλοι επενδύουν κολοσσιαία ποσά σε προγράμματα που ευτελίζουν το ανθρώπινο είδος, η COSMOTE TV επένδυσε στη μυθοπλασία. Υπάρχουν άνθρωποι πολύ πιο ταλαντούχοι από μένα που ευνουχίζονται στην πορεία. Νομίζω, όμως, ότι έχει ανοίξει ο δρόμος.
• Για μένα το σινεμά είναι έρωτας, οπότε παίζω με άγνοια κινδύνου. Όταν μου είπαν ότι μετά το Έγκλημα στα παρασκήνια δεν είχε γίνει ταινία είδους στην Ελλάδα, σκεφτόμουν ότι αν ο ελληνικός κινηματογράφος δεν ανοίξει σε είδη, δεν θα πάψει να αποτελεί είδος ο ίδιος. Πήγα και έκανα στο σινεμά κάτι που μου έλειπε και ήθελα ο ίδιος να δω. Ωραίος ο αστακός και τα φιλέτα, κάποια στιγμή θα θες να φας κι ένα βρόμικο. Δεν το έπαιξα Δον Κιχώτης, είχα μια ιστορία που μου άρεσε και τη μοιράστηκα με τον κόσμο.
• Με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη γνωριστήκαμε στον Κοινό Παρονομαστή, σε μια περίοδο κομβική για τις ζωές και των δυο μας, και δέσαμε πολύ γρήγορα. Όταν του έδωσα την πρώτη γραφή του Έτερος Εγώ –η ταινία γράφτηκε 21 φορές–, του άρεσε πολύ η ιστορία. Εγώ είχα κουραστεί με το πρότυπο του κούκλου - «δεν μασάω» - πρωταγωνιστή, ήθελα κάτι διαφορετικό, έναν γοητευτικό αντιήρωα, με τον οποίο να μπορεί ο θεατής να ταυτιστεί σε πολλά επίπεδα. Παράλληλα, επειδή έχω στην οικογένειά μου άτομο με Asperger σε χαμηλή βαθμίδα, ακριβώς σαν να βλέπεις τον Λαΐνη, ήταν ένας τρόπος να πω στο παιδί «μην ακούς τι σου λένε, βλέπεις αλλιώς τον κόσμο, αυτό δεν σε κάνει καλύτερο ή χειρότερο από κανέναν άλλον».
• Το περιστατικό με τον θεατή της ταινίας που θεωρήθηκε ύποπτος για την υπόθεση δολοφονίας του ταξιτζή στην Κηφισιά το θυμόμουν, γιατί μου έκανε εντύπωση η ερώτησή του. Συνήθως, στα Q&A οι ερωτήσεις είναι τυποποιημένες. Εκεί, ξαφνικά, σηκώθηκε ένας άνθρωπος νεαρός και με ρώτησε αν είχα φανταστεί, την ώρα που έγραφα την ιστορία, ότι μπορεί να εμπνεύσω κάποιον στην πραγματική ζωή. Έδωσα όλη μου την προσοχή γιατί θεώρησα χρέος μου να ξεκαθαρίσω σε αυτόν τον άνθρωπο κάποια πράγματα. Του είχα απαντήσει: «Όχι, δεν το σκέφτηκα και δεν το σκέφτεται κανείς που κάνει μυθοπλασία. Αλλιώς δεν θα είχαν γραφτεί η "Μήδεια", η "Σιωπή των Αμνών", το "Seven". Δεν κινούμαστε με το σκεπτικό πως όταν γράφουμε κάτι μπορεί να υπάρχει ένας λανθάνων νους που θα το πάρει διαφορετικά».
Αυτό μου είχε πει και η αστυνομία τότε. Δεν τον ενέπνευσε η ταινία, αλλά επειδή είχε βιώσει ένα παρόμοιο περιστατικό σε τρυφερή ηλικία, τον πυροδότησε. Οι ταινίες σε φέρνουν αντιμέτωπο με το τέρας που μπορεί να έχεις μέσα σου. Όταν άρχισε το πράγμα να παίρνει διαστάσεις, μετά την εκπομπή «Φως στο τούνελ», η ταινία ήταν έτοιμη να κατέβει, μειώνονταν οι αίθουσες. Και ξαφνικά όλοι οι κινηματογράφοι της Αθήνας ζήταγαν το Έτερος Εγώ. Βγήκαν σε κάποιες εκπομπές και είπαν ότι αυτό είναι διαφημιστικό κόλπο για να πουλήσουμε. Ε, εκεί τελείωσε, το θεώρησα πολύ ανήθικο να νομίζει κάποιος ότι θα πατήσω στον θάνατο ενός ανθρώπου για να κάνω τι; Πενήντα χιλιάδες εισιτήρια παραπάνω. Έτσι, την απέσυρα.
Από την άλλη, είναι ένα έργο για το οποίο έχω δαπανήσει πολλά χρήματα και ενέργεια, δεν είχα το δικαίωμα να το στερήσω από τον κόσμο. Γι' αυτό το άνοιξα στο YouTube, σε κανάλι χωρίς διαφημίσεις, οπότε δεν έχω έσοδα. Είναι πολύ τιμητικό να είναι η πιο viral ταινία. Σήμερα το πρωί έλαβα το πρώτο mail από το Λος Άντζελες, ότι πρέπει να την κατεβάσω σιγά-σιγά, λόγω Netflix. «Παιδιά, δώστε μου κάτι πιο χειροπιαστό για να την κατεβάσω, για εσάς τα 5 εκατομμύρια views μπορεί να μη λένε κάτι, αλλά για εμάς είναι τεράστιο νούμερο».
• Από τους κριτικούς έφαγα πάρα πολύ ξύλο. Το εντυπωσιακό είναι ότι άνθρωποι που επίσημα αποκαλούσαν εμένα «ανίκανο να στήσω μια παραγωγή» και τη σκηνοθεσία μου ένα «ευτελές τηλεοπτικό τρικάμερο», μιλάνε σήμερα για τον «πολυτάλαντο σκηνοθέτη». Στην αρχή, μου είχε έρθει ο ουρανός σφοντύλι, γιατί είχα μπει πολύ ρομαντικά στον χώρο και προσπαθούσα να καταλάβω τι κακό είχα κάνει. Είχα κάνει μια ταινία που, σ' αρέσει δεν σ' αρέσει, τεχνικά είναι άρτια. Δεν είχα πάρει ούτε ένα φράγκο από το κράτος, από το υπουργείο Πολιτισμού, από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, από κανέναν. Λεφτά που δούλεψα, τα έβαλα εκεί, πράγμα που πιστεύω ότι το 95% των σκηνοθετών στην Ελλάδα δεν θα έκανε ποτέ. Γιατί τόσο ξύλο;
Τώρα καταλαβαίνω ότι αυτό έγινε γιατί δεν με γνώριζαν, ήρθα ουρανοκατέβατος και τους προκάλεσα αμηχανία, ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω, να πειραματιστούμε. Δεν υπάρχουν καλές ή κακές κριτικές. Υπάρχουν κριτικές και άρθρα της πλάκας, που τα υπογράφει κάποιος που απλώς μπορεί να έχει δει πολύ σινεμά. Αν θες, θεωρώ μεγαλύτερη επιτυχία ότι 5 εκατομμύρια άνθρωποι έμαθαν τους φίλιους αριθμούς του Πυθαγόρα και μετά τον Θησέα, τη Μέδουσα, που είναι τόσο επίκαιρη, με το θύμα που τιμωρείται αντί του βιαστή της, παρά το βραβείο στην Ταορμίνα.
Όταν διαβάζω, πια, μια κριτική, παίρνω πληροφορίες για τον άνθρωπο που τη γράφει. Το έργο μου το ξέρω, και τις παθογένειες και τα προβλήματά του. Δεν μένω στις κριτικές, όπως δεν μένω ούτε στα βραβεία. Τα 'χω στολισμένα, τα κοιτάω, αλλά, όπως είχε πει και ο αείμνηστος Χριστιανόπουλος, «βραβεύω κάποιον σημαίνει αναγνωρίζω την αξία του ως κατώτερου εμού, που τον βραβεύω». Αποδέχομαι βραβείο σημαίνει αποδέχομαι πνευματικά αφεντικά. Είναι πολύ επικίνδυνα τα βραβεία. Όσο δεν τα έχεις, πας κάτι να φτιάξεις. Μόλις σου 'ρθουνε 5-6 τέτοια, λες «είμαι βραβευμένος, να προσέξω το επόμενο βήμα» και δεν κάνεις τίποτα.
• Ξέραμε από την αρχή ότι, τεχνικά τουλάχιστον, κάνουμε κάτι παραπάνω από τα εγχώρια δεδομένα. Όταν έφτιαχνα την ταινία, μου είπαν ότι με απλές κάμερες θα γλίτωνα 150.000-200.000, άρα γιατί να τραβήξω 2Κ και 4Κ; Γιατί έτσι ήθελα. Όταν άρχισε το έργο να αγκαλιάζεται από τον κόσμο και ήρθε η COSMOTE TV να επενδύσει μυθοπλαστικά σε αυτό το σύμπαν και να το πάμε παρακάτω, τότε είχε μπει έντονα στη ζωή μας το Netflix. Αν εξαιρέσεις, όμως, κάποιες σειρές επικών διαστάσεων, θα μπορούσαμε άνετα να σταθούμε σε αυτό.
Το πρόβλημα πολλών δικών μας σειρών είναι τεχνικό, ότι η πλατφόρμα είναι στα 2Κ και τώρα πάει στα 4Κ. Είναι δαιδαλώδες πράγμα το Netflix, δεν τους βρίσκεις εύκολα, αλλά δεν έχανα κάτι να δοκιμάσω. Με τη βοήθεια του Φρανσουά Κλουζέ και του φίλου μου, του Νίκου Αλιάγα, βρήκα ένα mail και αρχίσαμε να μιλάμε.
• Πλέον είμαστε στη διαδικασία των κλειδιών. Το Netflix, για να κάνει άνοιγμα σε μια χώρα, με γραφείο που να ασχοληθεί με τη μυθοπλασία, πρέπει να ανοίξουν πέντε κλειδιά. Το ίδιο και με τις σειρές τους. Το πρώτο και βασικό είναι η αισθητική, γενικά η δομή. Το δεύτερο είναι η σκηνοθεσία και οι συντελεστές. Το τρίτο είναι τα τεχνικά χαρακτηριστικά, ήχος 5.1, 7.1, διεθνής μπάντα και από 2Κ και πάνω σε εικόνα. Εμείς είμαστε στα 6Κ στις σειρές, εκτός από την «Κάθαρση», που έχει δύο επεισόδια σε 8Κ. Το τέταρτο είναι το οικονομικό και το τελευταίο, αφού έχουν λυθεί όλα, τα δικαιώματα: πότε, πού, σε ποιες πλατφόρμες.
Με το «Έτερος Εγώ» έχουμε περάσει τα τρία πρώτα κλειδιά και είμαστε στο τέταρτο, που κι εκεί δεν θα έχουμε θέμα. Στο πέμπτο δεν ξέρω τι θα γίνει. Είμαστε σε καλό δρόμο, δεν είναι κάτι που επίσημα θα ανακοινωθεί αύριο, αλλά πιστεύω ότι μέσα στο '21 θα έχουμε ανακοίνωση. Λόγω της επιχειρηματικής μου εμπειρίας, μιλάω μαζί τους επί ίσοις όροις και επικοινωνούμε καλά.
• Χθες, στις 4 το πρωί, τελείωσα το πρώτο επεισόδιο της «Νέμεσης» (σ.σ. του επόμενου, τρίτου κύκλου του «Έτερος Εγώ»). Στόχος μας με τη συν-σεναριογράφο Κατερίνα Φιλιώτου είναι να έχουμε τελειώσει και τα 8 μέχρι τέλη Μαρτίου, ούτως ώστε, αν όλα πάνε καλά, Σεπτέμβριο με Οκτώβριο να πάμε σε γύρισμα. Η «Νέμεση» θα έρθει όχι με τη μορφή της εκδίκησης αλλά με τη μορφή της θείας δίκης. Όλοι οι χαρακτήρες θα βρεθούν σε δίλημμα και θα εισπράξουν το συμπαντικό, αν θες, αποτέλεσμα των πράξεών τους. Το δύσκολο δεν είναι να κάνεις επιλογές αλλά να ζεις με τις συνέπειές τους. Θέλουμε ένα κλείσιμο πιο κοντά στο φιλοσοφικό υπόβαθρο της αρχικής ταινίας.
• Το αν θα μπει συμπαραγωγός το Netflix, μαζί με την COSMOTE TV, στον τρίτο κύκλο είναι μέσα στη διαπραγμάτευση. Σαφώς έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον, αλλά σε αυτή την περίπτωση θα μου ζητήσουν άλλον έναν κύκλο, ως Netflix Original. Εγώ κινούμαι προς την επιλογή να κάνω τον τελευταίο κύκλο μόνο με την COSMOTE TV και να αγοράσει όλο το πακέτο το Netflix, την ταινία και τους τρεις κύκλους, και να δούμε τι κάνουμε μετά. Είμαι εξουσιοδοτημένος από την COSMOTE TV να κάνω όλες τις διαπραγματεύσεις, αλλά, όταν συμφωνήσω, θα πρέπει να κάτσουν με το Netflix σε ένα τραπέζι για τα τελικά δικαιώματα.
Πάντως, θεωρώ πως, ενώ το Netflix δεν ήξερε καν την Ελλάδα μυθοπλαστικά, όλο αυτό τώρα, ακόμα κι αν δεν μπει τελικά η σειρά στην πλατφόρμα, είναι κάτι μεγάλο. Ξαφνικά, βλέπουν ότι μπορούμε. Πολλοί δημιουργοί που γράφουν «δύο σκάφη κυνηγιούνται» και σταματάνε, «σβήσ' τα σκάφη, πού θα τα βρούμε, πώς θα πάρουμε άδεια από το Λιμενικό, τι καιρό θα κάνει, βάλ' τους να κυνηγηθούν σε ένα σπίτι να τελειώνουμε», θα πάψουν να σκέφτονται έτσι. Θα γράφουν με τα μυαλά τους ανοιχτά. Το Netflix μάς ξέρει πια ως χώρα, ξέρει ότι μπορούμε να παραγάγουμε υλικό.
• Έχω έτοιμα τρία κινηματογραφικά σενάρια και την επόμενη σειρά, αυτή που είναι πιθανό να είναι παραγωγή εξωτερικού, η οποία βασίζεται στο βιβλίο Το γονίδιο της αμφιβολίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό τοπίο, όπου κάνουν μια εξέταση αίματος και βλέπουν αν κάποιος έχει ταλέντο. Μόνο όσοι βγαίνουν θετικοί στο ταλέντο μπορούν να γράψουν. Ένας συγγραφέας, όμως, πιστεύει ότι το ταλέντο έγκειται στην αμφιβολία και αρνείται να κάνει το τεστ. Έτσι ξεκινά η ιστορία.
• Πιστεύω πάρα πολύ στη νέα γενιά. Είναι ακομπλεξάριστοι με το σώμα τους, με τις σχέσεις τους, ρωτάνε για τα πάντα, φιλτράρουν τη γνώση, έχουν καταλάβει την αποτυχία των προηγούμενων γενιών. Δεν περνάει πια το «έτσι μου το μάθανε». Το βλέπω και από τις κόρες μου, τη Δέσποινα και την Κωνσταντίνα, που είναι 13 και 10. Δεν υπάρχει πράγμα που να με ρωτήσουν, να δώσω απάντηση και να μην ακολουθήσει ένα «γιατί». Είναι καιρός να αλλάξει η κοινωνία μας, που είναι δομημένη με λάθος στοιχεία. Δεν είναι σοβαρή, είναι σοβαροφανής, είναι βαθιά ανήθικη, με μια θρησκευτικού υπόβαθρου ηθικολογία του τύπου «νηστεύω τη Μεγάλη Παρασκευή, αλλά μόλις ακούσω ότι βίασαν ένα κορίτσι, "τα 'θελε, το πουτανάκι"». Τι «γιατί τώρα;». Ευτυχώς τώρα! Γιατί τώρα μπόρεσε να το πει, τώρα εξελίσσεται ως άνθρωπος. Και μένα η κόρη μου ασχολείται με τον αθλητισμό, κάνει ιππασία. Θα της πει ο προπονητής «έλα λίγο στο δωμάτιο» πριν από τον αγώνα και δεν θα πάει; Θα πάει. Φταίει το παιδάκι;
• Οι κόρες μου είναι το μοναδικό έργο στη ζωή μου που δεν χρειάστηκε δεύτερο draft. Ήταν τέλειες από το πρώτο. Η περίπτωσή μας, με τη μαμά τους, είναι ο ορισμός του ότι το διαζύγιο υπάρχει για να σώζεται μια σχέση και όχι για να τερματίζεται. Χρειάστηκε να χωρίσουμε για να καταλάβουμε πόσο αγαπάμε, πόσο εκτιμάμε ο ένας τον άλλον, κάτι που, αν μέναμε μαζί, δεν θα το βλέπαμε και θα περνάγαμε παθογένειες στα παιδιά. Το βλέπω και ως ένα μήνυμα στα κορίτσια μου για το μέλλον: να μη βρεθούν ποτέ εγκλωβισμένες αν περνάνε άσχημα. Η ζωή είναι μία, η ευτυχία είναι επιλογή.
Σαφώς και θεωρώ σωστή τη συνεπιμέλεια. Έχουν αλλάξει οι γενιές, οι μπαμπάδες είμαστε πολύ πιο ενεργοί. Όταν δεν έχει υπάρξει περιστατικό βίας και άλλες ακρότητες, το θεωρώ δεδομένο ότι πρέπει να μοιράζονται ισότιμα τον χρόνο με τις μαμάδες. Τα παιδιά βιώνουν πολύ καλύτερα έναν χωρισμό όταν καταλαβαίνουν ότι το μόνο που αλλάζει είναι σε επίπεδο χωροταξικό. Αυτό που θέλουν είναι αγάπη και σταθερότητα. Θεωρώ αδιανόητο να ισχυρίζεται κάποιος ότι αγαπάει τα παιδιά του και μισεί τον άνθρωπο με τον οποίο τα έκανε.
• Πριν από τη Βάρκιζα ζούσα στη Βούλα και πιο πριν στο Λαγονήσι. Τον Πειραιά τον αγαπώ, αυτό που με απομάκρυνε από κει είναι ότι όσο μεγαλώνω, παθαίνω δυσανεξία στη φασαρία, θέλω απομόνωση. Ούτε η Βούλα μού έκανε και στο Λαγονήσι ήμουν σε ένα σπίτι που αν συνέβαινε κάτι, δεν θα μπορούσε ούτε ελικόπτερο να με βρει. Είμαι, γενικά, μοναχικός. Εδώ απολαμβάνω κυρίως την ησυχία. Δεν είμαι του έξω, χωρίς να είμαι αντικοινωνικός. Απλώς, αν με έβαζες και προ κορωνοϊού να διαλέξω ανάμεσα στο να πάμε σε ένα μαγαζί πατείς με πατώ σε, να μην ακούμε την αναπνοή μας, και να κάτσουμε εδώ, να ανάψουμε το τζάκι και με ένα μπουκάλι κρασί να μιλάμε μέχρι το πρωί, το δεύτερο θα επέλεγα. Ήμουν σε καραντίνα από μόνος μου, πολύ πριν από τον κορωνοϊό. Είμαι λίγο μούχλας, που λέει και η μάνα μου.
• Αν προσεύχομαι για κάτι στο σύμπαν, είναι να πεθάνω πριν από τα παιδιά μου, όποτε κι αν γίνει αυτό. Δεν φοβάμαι κάτι άλλο. Με τον θάνατο είμαι πλήρως εξοικειωμένος. Μου πήρε πολύ καιρό να το καταφέρω, βέβαια, γιατί όταν θεωρείς ότι ο θάνατος είναι η απόλυτη ανυπαρξία, είναι λίγο τρομακτικό να το διαχειριστείς.
«Έτερος Εγώ» - Ολόκληρη η ταινία
Η ταινία «Έτερος Εγώ» του Σωτήρη Τσαφούλια είναι διαθέσιμη (για λίγο καιρό ακόμα) δωρεάν στο YouTube.
Ο πρώτος και ο δεύτερος κύκλος της σειράς «Έτερος Εγώ: Χαμένες Ψυχές» και «Έτερος Εγώ: Κάθαρσις» είναι διαθέσιμοι στους on demand καταλόγους της COSMOTE TV.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
σχόλια