Αν απλώς θυμάσαι τα sixties τότε δεν τα έχεις ζήσει πραγματικά», λέει ένα πολύ γνωστό ρητό που δέχεται πολλές ερμηνείες. Σήμερα ζούμε στον απόηχο των sixties, βιώνουμε τα ψυχολογικά επακόλουθα της υπερέκθεσης μας σ' αυτά -αν και οι περισσότεροι από μας δεν είχαν καν γεννηθεί για να συμμετέχουν- και έχουμε αποκτήσει μία σχεδόν μυθοποιημένη εικόνα της ατμόσφαιρας τους μέσα από τις ταινίες και τη μουσική και βέβαια μέσα από την θολή αντανάκλαση των ανθρώπων που είχαν πραγματικά ζήσει (ή έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται) την εποχή τους. Μπορούμε πάντως να αποκτήσουμε μια πολύ πιο αυθεντική αίσθηση των sixties μέσα από το ψηφιοποιημένο αρχείο του Oz (the complete digital archives of Oz), που για πολλούς ήταν το πιο αντιπροσωπευτικό και σίγουρα το πιο αμφιλεγόμενο περιοδικό της εποχής.
Στη Guardian, η Chitra Ramaswamy περιγράφει το Oz ως το πρότυπο -και βεβαίως το τρομερό μωρό- του underground τύπου. Δημιουργήθηκε σε ένα υπόγειο διαμέρισμα του Notting Hill και έγινε γρήγορα γνωστό για τα ψυχεδελικά του εξώφυλλα από τον pop καλλιτέχνη Martin Sharp, τα κόμικς του από τον Robert Crumb, από τα ριζοσπαστικά φεμινιστικά μανιφέστα της Germaine Greer και την γενικότερα προκλητική και αντικομφορμιστική θεματολογία του. Τον Αύγουστο του 1971 πρωταγωνίστησε στην μεγαλύτερη υπόθεση βωμολοχίας της Βρετανικής δικαιοσύνης. Τίποτε περισσότερο απ' αυτό δεν θα μπορούσε να είναι πιο 60ς. Ακόμα και όταν σταμάτησε η έκδοσή του -ξεκίνησε το 1967 και τελείωσε το 1973- ταίριαζε τόσο με το πνεύμα της εποχής που οι άνθρωποι όταν μιλούσαν για τα 60ς το χρησιμοποιούσαν σα σημείο αναφοράς..
Το διαθέσιμο διαδικτυακά αρχείο ανέβηκε στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου του Wollongong, το οποίο δύο χρόνια πριν ανέβασε μία παρόμοια ψηφιοποιημένη συλλογή από όλα τα τεύχη του ομώνυμου σατυρικού προκατόχου του Oz στο Σίδνεϋ. Στην εισαγωγική του σελίδα αναγράφεται: «αυτή η συλλογή γίνεται διαθέσιμη λόγω της ιστορικής και ερευνητικής της σπουδαιότητας. Περιέχει προκλητική γλώσσα και εικόνες που αντανακλούν το πνεύμα της εποχής, και αυτό ίσως δυσαρεστήσει κάποιους θεατές». Είναι πάντως γεγονός ότι ο απόλυτα υπερβατικός ζήλος που διακρίνεται στις σελίδες του περιοδικού όταν ήταν το απόγειό του, εντυπωσιάζει ακόμα.
"Σαράντα χρόνια μετά το Oz είναι σημαντικό και σαν χρονομηχανή που σε μεταφέρει στην εποχή του αλλά και σαν ένα έργο τέχνης"αναφέρει ο Michael Organ ο διευθυντής της βιβλιοθήκης του πανεπιστημίου στο άρθρο της Guardian. "Το Oz είναι η καταγραφή της πολιτιστικής επανάστασης. Πολλά από τα θέματα που έθιξε όπως το περιβάλλον, η σεξουαλικότητα και η χρήση ναρκωτικών και δεν είναι πια αμφιλεγόμενα. Στην πραγματικότητα σήμερα θεωρούνται mainstream".
Εκτός από το σκόπιμα προκλητικό περιεχόμενο οι θεατές στις σελίδες του αρχείου θα έρθουν σε επαφή και με την ενδιαφέρουσα θεματολογία του. Διαφημίσεις για μυθιστορήματα του Henry Miller και του Jean Genet, θέματα όπως: "ημερομηνίες στον υπολογιστή που ταιριάζουν με την προσωπικότητα και το γούστο σας", μια μηχανή που υπόσχεται "ταξίδι στην αιωνιότητα / ταξίδι μέσα στα απίστευτα τοπία του μυαλού σας/ καλειδοσκοπικά κινούμενη εικόνα που αλλάζει όταν το μυαλό σας προβάλλει την δική του/εντυπωσίασε τον εαυτό σου και κατέπληξε τους φίλους σου" ή "η υγρή πολυτέλεια ενός στρώματος νερού".
Ναι πραγματικά δεν γίνεται πιο 60ς απ αυτό.
σχόλια