"Είναι κακό να νοιάζεται ο κόσμος για το αν μία διασημότητα είναι έγκυος ή όχι", αναρωτιόταν πριν από λίγες μέρες αναγνώστρια του Guardian. Αλήθεια, είναι κακό; Όχι ακριβώς. Όχι, αν αναλογιστεί κανείς το πώς οι γυναίκες του star system αντιμετωπίζονται από τα media, και αυτό γιατί υπάρχει ένα εντυπωσιακό χάσμα ανάμεσα στη φεμινιστική πρόοδο που συναντάμε στην κανονική ζωή και στην κάπως ρετρό παραμυθένια βάση, στην οποία επιλέγει να πατήσει συγκεκριμένη μερίδα του Τύπου για να προσεγγίσει - και να αφηγηθεί - τέτοιου είδους γεγονότα.
Και φυσικά υπάρχει και το μέσο που οι ίδιοι οι celebrities επιλέγουν για να μιλήσουν γι' αυτές τις υποθέσεις. Για παράδειγμα, μόλις πρόσφατα η Τζένιφερ Άνιστον επέλεξε το πολυχρησιμοποιημένο -πλην αποτελεσματικό- τέχνασμα της ανοιχτής επιστολής, για να απαντήσει στις εικασίες που την ήθελαν έγκυο: "Στην περίπτωση που αποτελώ πρότυπο για κάποιους ανθρώπους εκεί έξω, τότε σίγουρα είμαι ένα παράδειγμα του πρίσματος μέσα από το οποίο βλέπουμε - ως κοινωνία - τις μητέρας μας, τις κόρες, τις αδελφές, τις νύφες, τις φιλενάδες και τις συναδέλφους", είχε γράψει χαρακτηριστικά.
Γι' αυτού του είδους τα Μέσα όλο αυτό είναι μία πρακτική αιώνιας ανακύκλωσης θεμάτων, ένας τρόπος για να μη μένει ποτέ άδειο το πρωτοσέλιδο. Για τον υπόλοιπο κόσμο, ωστόσο, και κυρίως για τους ανθρώπους που αντικρίζουν τον εαυτό τους σ' αυτά τα εξώφυλλα, ο Τύπος αυτής της φιλοσοφίας είναι σαν τον πιο ενοχλητικό, περίεργο, ενίοτε και ασύλληπτα αδιάκριτο γείτονα.
Σ' αυτό το σημείο η Άνιστον είχε δίκιο. Από την εποχή του διαζυγίου της με τον Μπραντ Πιτ - που συζητήθηκε, αναλύθηκε και εξαντλήθηκε τόσο ωσάν να ήταν το καθοριστικό ιστορικό γεγονός του 21ου αιώνα - κατά κάποιον τρόπο έγινε ένα είδος συμβόλου. Τα tabloids εκείνων των ημερών τη συμπονούσαν ως νέα, χωρισμένη και μόνη και η προσωπική της ζωή, τα απανωτά φλερτ και τα αποτυχημένα ραντεβού περιγράφονταν ως τραγικά υποκατάστατα του διαλυμένου γάμου της.
(Όλα αυτά, τη στιγμή που ο πάνω κάτω συνομήλικος της, επίσης χωρισμένος και επίσης από ραντεβού σε ραντεβού Τζορτζ Κλούνι προσεγγιζόταν από τα media με τελείως διαφορετικούς όρους: ως ο ευτυχισμένος εργένης, που ζει ζωή χαρισάμενη μετά το διαζύγιο. Καθόλου ισότιμο, σίγουρα καθόλου ευγενές).
Όταν πια η Άνιστον παντρεύτηκε, και ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα ο Τύπος λάτρευε τις εικασίες για το πότε, αν και με ποιόν θα ξαναπαντρευτεί, τα tabloids προς στιγμήν φάνηκε να χάνουν το αγαπημένο τους παιχνίδι. Ο γάμος της ηθοποιού με τον Τζάστιν Θέρου ήταν ένας πραγματικός πονοκέφαλος για τον αρχισυντάκτη αυτού του είδους των ειδήσεων. Τώρα; Πώς αυτού του είδους η παραγωγή ειδήσεων (και τα παράγωγα της) θα ασχολούνταν με μία ομολογουμένως επιτυχημένη, εύπορη, ταλαντούχα και εμφανώς ευτυχισμένη γυναίκα; Τι είχε απομείνει; Μα, το επόμενο στάδιο. Οι ενοχλητικές, κάποτε οδυνηρές, εικασίες για το αν είναι έγκυος ή όχι.
Γι' αυτού του είδους τα Μέσα όλο αυτό είναι μία πρακτική αιώνιας ανακύκλωσης θεμάτων, ένας τρόπος για να μη μένει ποτέ άδειο το πρωτοσέλιδο. Για τον υπόλοιπο κόσμο, ωστόσο, και κυρίως για τους ανθρώπους που αντικρίζουν τον εαυτό τους σ' αυτά τα εξώφυλλα, ο Τύπος αυτής της φιλοσοφίας είναι σαν τον πιο ενοχλητικό, περίεργο, ενίοτε και ασύλληπτα αδιάκριτο γείτονα. Σαν τον συγγενή που βλέπει κανείς μια - δυο φορές τον χρόνο σε γιορτινά οικογενειακά δείπνα και είναι εκ των προτέρων βέβαιο το οπλοστάσιο των ερωτήσεων του: "Είσαι ακόμη μόνη;", "Τώρα που επιτέλους βρήκες κάποιον, πότε θα παντρευτείτε;", "Τόσο καιρό παντρεμένοι, πότε με το καλό θα αποκτήσετε παιδάκι;", "Κάνατε το πρώτο, δεν θα του κάνετε αδελφάκι". Μια γυναίκα - διάσημη ή όχι - ποτέ δεν έχει πετύχει αρκετά, ώστε να μη χρειαστεί να απαντά σε αυτές τις ερωτήσεις. Ακόμη κι αν είναι εκπαιδευμένη στο να το κάνει.
Ακριβώς όπως έγραψε στην επιστολή της η Άνιστον: εκείνο που υπονοείται είναι ότι μία γυναίκα που δεν έχει δημιουργήσει συμβατική οικογένεια είναι ατελής, μισή, ανολοκλήρωτη. Ακριβώς όπως η Γκουέν Στεφάνι, που ναι μεν χώρισε, αλλά επειδή έχει τρία παιδιά και είναι σε μία σχέση -χωρίς γάμο και όλο το σετ - έχει οδηγήσει στην παράνοια αυτού του είδους τις εφημερίδες. Την παρουσίασαν ως έγκυο, γράφουν ό,τι σενάριο μπορεί να εμπνεύσει μια δημοφιλής διαζευγμένη μητέρα, πολύ σύντομα από ΜΜΕ θα μετατραπούν σε εργοστάσια παραγωγής υπερηχογραφημάτων.
Και φυσικά υπήρξαν και αρθρογράφοι που άσκησαν εντονότατη κριτική στο ξέσπασμα της Άνιστον, απαντώντας της ότι εκείνη φταίει γι' αυτές τις εικασίες που από τη μία πρωταγωνιστεί σε ταινίες σχετικές με τη μητρότητα και από την άλλη φωτογραφίζεται με τέτοιο τρόπο, που επιτρέπει το όργιο φημών. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει γυναίκα που θα μπορούσε να εμπλακεί σε αυτή τη συζήτηση, χωρίς να εκραγεί. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει τρόπος να συνδεθεί μία τυχαία φωτογραφία με την ατέλειωτη σεναριολογία για το περιεχόμενο της κοιλιάς της και την απόφαση της ή όχι να τεκνοποιήσει.
Όπως επισημαίνεται σε άρθρο του Guardian, το μόνο εύκολο είναι να γίνει ο δημοσιογράφος σαρκαστικός με την Άνιστον, με την Έμα Γουότσον, με τη Λένα Ντάναμ και άλλες διάσημες κυρίες που μπορεί να θίγουν φεμινιστικά ζητήματα, χωρίς όμως να ακολουθούν ζωή ορκισμένης φεμινίστριας. Και φυσικά, τα όσα κατά καιρούς λένε, ακόμη και ένας τους μορφασμός για ένα τέτοιο ζήτημα, θεωρείται απείρως πιο επιδραστικός από τη βαριεστημένη άποψη μερικών δημοσιογράφων, κυρίως γιατί φτάνουν και σ' ένα εξαιρετικά ευαίσθητο κομμάτι του πληθυσμού: τις έφηβες.
"Η Άνιστον έχει διαβολεμένα δίκιο", τονίζεται στο άρθρο, "είναι σα να λέμε ότι οποιαδήποτε γυναίκα έχει ποζάρει για τη Vogue, έχει τολμήσει να φορέσει crop top και έχει παίξει και σε ταινίες για τη μητρότητα απαγορεύεται να μιλά για φεμινιστικά ζητήματα".
Και για να απαντηθεί το αρχικό ερώτημα, - αν είναι κακό να ενδιαφέρεται ο κόσμος για το αν οι διάσημοι θα γίνουν επιτέλους γονείς - ας κρατήσουμε το εξής (αν όχι τις κυκλοφορίες περιοδικών, που τα εξώφυλλα τους είναι αφιερωμένα σε τέτοια θέματα): είναι πάντα ωραίο να μαθαίνεις ότι κάποιος που θαυμάζεις, περιμένει παιδί. Αλλά είναι απολύτως λανθασμένο να πιστεύεις ότι μία γυναίκα - είτε αυτή είναι η καλύτερη μας φίλη, είτε κάποια διάσημη - είναι ατελής, επειδή δεν απέκτησε παιδί. Και υπό αυτό το πρίσμα; Αυτού του είδους η αρθρογραφία, το γεμάτο ενδιαφέρον και συμπάθεια ρεπορτάζ; Κάνει κακό. Όχι μόνο στις διάσημες. Σε όλες.
Με στοιχεία από τον Guardian
σχόλια