Τα «Αρκουδόσκυλα» είναι το νέο, μη θανατηφόρο εργαλείο των δασοφυλάκων άγριας ζωής και εκπαιδεύονται κατάλληλα ώστε να διώχνουν μακριά τις αρκούδες- προκειμένου να τις προστατεύσουν.
Όταν δεκάδες πολικές αρκούδες κατέβηκαν στο ρωσικό αρχιπέλαγο Νόβαγια Ζεμλιά, κανείς δεν ήξερε τι να κάνει. Οι αρκούδες έμπαιναν σε σπίτια και δημόσια κτίρια και ο κόσμος φοβόταν να βγει έξω. Επειδή όμως αποτελούν προστατευόμενο είδος στη Ρωσία, η κυβέρνηση είχε αρνηθεί να εκδώσει κυνηγετικές άδειες για να τις πυροβολούν.
Η «εισβολή», όπως την χαρακτήρισαν, πυροδότησε έντονη αντιπαράθεση σχετικά με τον βαθμό ετοιμότητας απέναντι σε μια εισροή πολικών αρκούδων στη Βόρεια Αμερική, κάτι ολοένα και πιο πιθανό λόγω του λιωσίματος των πάγων που καταστρέφει τους βιοτόπους τους με αποτέλεσμα να ψάχνουν τροφή σε περιοχές πιο κοντά στους ανθρώπους. Και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει πλέον με τις καφέ αρκούδες.
Γενικά αν μια αρκούδα εμφανιζόταν σε χωματερή ή έψαχνε στα σκουπίδια κάποιου, «είτε στρίμωχνες το ζώο και το θανάτωνες, είτε του έριχνες βέλος με υπνωτικό, το έβαζες σε κλουβί και το πήγαινες πολλά μίλια μακριά. Αυτές ήταν οι δυο επιλογές και καμιά τους δεν ήταν αποτελεσματική», εξηγεί ο Άλαν Μάιερς, από το Washington Department of Fish & Wildlife.
Η Κάρι Χαντ, βιολόγος που μελετά τις αρκούδες, έκανε σκοπό της ζωής της να βρει αποτελεσματικούς, μη θανατηφόρους τρόπους να αποφεύγεται όλο αυτό. Έχοντας δει πως οι σκύλοι που έχουν οι δασοφύλακες άγριας ζωής μπορούν να διώχνουν μακριά τις αρκούδες, εμπνεύστηκε να δημιουργήσει το 1996 το Wind River Bear Institute, όπου ειδικές ράτσες εκπαιδεύονται να γίνουν κάτι σαν τσοπανόσκυλα αλλά για αρκούδες. Αυτό που κάνουν πρακτικά είναι να γαβγίζουν μέχρι να τρομάξουν τις αρκούδες και να φύγουν, όταν εκείνες έχουν πλησιάσει κοντά σε κατοικημένες περιοχές.
Η μέθοδος έχει έκτοτε εφαρμοστεί σε πολλές περιοχές των ΗΠΑ και του Καναδά, ακόμη και στην Ιαπωνία, ενώ την έχουν υιοθετήσει επίσης πολλά εθνικά πάρκα, «επιστρατεύοντας» τέτοιους σκύλους για να διώχνουν τις αρκούδες.
Όπως εξηγεί η Κάρι Χαντ, «οι αρκούδες από την φύση τους φοβούνται τα κυνοειδή επειδή αγέλες από κογιότ μπορούν να κλέψουν τα μωρά τους».
Η πιο συνηθισμένη ράτσα που εκπαιδεύεται για τον συγκεκριμένο σκοπό είναι το «Αρκουδόσκυλο Καρελίας» (Karelian bear dog). Οι εκτροφείς αρχικά προόριζαν το ζώο για κυνηγόσκυλο, αλλά αποδείχθηκε πως είναι εξαιρετική επιλογή και για θέματα άγριας ζωής, όπως αυτό. Το ινστιτούτο της Κάρι Χάντ εκτρέφει, εκπαιδεύει και πουλά τέτοιους σκύλους.
«Μπορώ με βεβαιότητα να πω, πως χιλιάδες αρκούδες έχουν γλιτώσει την σφαίρα χρησιμοποιώντας αυτήν την μη θανατηφόρα τεχνική. Το καλό με τις αρκούδες είναι πως είναι αρκετά έξυπνες και μαθαίνουν πολύ γρήγορα. Έρευνες έχουν αποδείξει πως πλέον υπάρχει ένα πολύ καλό ποσοστό μη επιστροφής τους», σημειώνει ο Άλαν Μάιερς.
Τα «αρκουδόσκυλα» χρησιμοποιούνται με επιτυχία εδώ και περίπου 20 χρόνια και μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει καμία αναφορά τραυματισμού τους από την επαφή με τις αρκούδες. Ωστόσο δεν ενδείκνυνται για όλες τις περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα πυκνοκατοικημένες περιοχές, αφού επιτρέποντας στους σκύλους να κυνηγούν τις αρκούδες μέσα σε γειτονιές, πολυσύχναστους δρόμους, πάρκινγκ από εμπορικά κέντρα γινόταν επικίνδυνο.
Επίσης τα «αρκουδόσκυλα» χρειάζονται πολλή δουλειά και εκπαίδευση και δεν έχουν όλοι την διάθεση να το κάνουν. Αυτό σε συνδυασμό με τον χρόνο που απαιτείται και το κόστος, έχει αρχίσει να φθίνει την ανάπτυξη του προγράμματος. Άλλωστε για πολλούς είναι πολύ πιο εύκολο απλώς να σκοτώσουν την αρκούδα, αφού σε πολλές περιοχές το κυνήγι αρκούδας είναι κάτι σαν παιχνιδιού, οπότε πολλοί θεωρούν περιττό να αφιερώσουν χρήματα και χρόνο για ένα ζώο που λίγο αργότερα μπορεί απλώς να σκοτώσει κάποιος κυνηγός.
Με πληροφορίες από National Geographic
σχόλια