Στο τεύχος Θεσσαλονίκης (που είχε κυκλοφορήσει με τη μορφή περιοδικού) του 2008, ο Άρης Δημοκίδης είχε μιλήσει με τον Γιάννη Μπουτάρη και είχε καταγράψει τις σκέψεις του αλλά και τα αγαπημένα του μέρη στην πόλη - πόλη την οποία σύντομα θα διοικεί.
Άνθρωπος του κέντρου
Ο Γιάννης Μπουτάρης κάνει βόλτα στα αγαπημένα του στέκια στη Θεσσαλονίκη, μέχρι τα θεμέλια του τείχους, και εύχεται κάποιος να ξεματιάσει την πόλη.
Μικρός, με τον μπαμπά μου, λόγω επαγγέλματος έμαθα τα διάφορα μέρη, από ουζερί (π.χ. τον Ανάπηρο στην οδό Πολωνίας, το Δαλαμάγκα στην Αγίας Σοφίας και τα Φεγγάρια στην Κομνηνών στη Μοδιάνο), εστιατόρια (π.χ. Όλυμπος Νάουσα, Κάιρο, Αθηναϊκό, Κρικέλας), ψαροταβέρνες (Χαμόδρακας, Ρέμβη, Παράδεισος, Μανώλης, Σωτήρης, Λέλος στο Μπεχτσινάρ, Αίγλη του Δημάκη στην Περαία, Κιόσκια στον Μπαξέ) και τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης αλλά και καμπαρέ όπως το Moulin Rouge, το Λουξεμβούργο, το Rouge και τέλος τα ζαχαροπλαστεία του Φλόκια, του Αργύρη, το Ελληνικόν, η Ήβη και καφενεία όπως το Ποσειδών, το Ίλιον, η Αστόρια, το Petit Palais.
Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ μεγάλωσα, άλλαξε ο τρόπος φαγητού, διασκέδασης, εξόδου. Σήμερα κυριαρχεί το σικ ρεστοράν που πολλές φορές προσέχει πιο πολύ τη διακόσμηση του χώρου και τη διακόσμηση των πιάτων και λιγότερο ρόλο παίζει η ποιότητα του φαγητού. Κυριαρχεί η disco cafeteria ή το disco bar ή το café bar που ζητάς καφέ στις 22:30 και σου λενε έκλεισε η μηχανή ή η μουσική είναι τόσο δυνατή στις επτά το απόγευμα που αναρωτιέσαι τι ήρθα να κάνω εδώ ή αν πάει λάθος το ρολόι σου.
Παρ' όλα αυτά, τα μέρη έγιναν πιο πολλά, οι «έξοδοι» συνεχής πρακτική, το «να φάω καμιά σαλάτα να μην παχαίνω» δεν προκαλεί έκπληξη σε κανέναν πια, όπως και το σερβίρισμα περίτεχνης σαλάτας σαν πρώτο πιάτο... Το πού θα πάμε πάλι απόψε μοιάζει σαν καθημερινή, σχεδόν υποχρεωτική απασχόληση και όχι σαν έξοδος για διασκέδαση. Εγώ τώρα, φορτωμένος με ιδιοτροπίες και απαλλαγμένος από επαγγελματικές σκοπιμότητες, φτιάχνω τη μέρα μου ανάλογα με τη διάθεσή μου, όταν φυσικά δεν υποκύπτω στον πειρασμό της δουλειάς, που δυστυχώς είναι πολύ συνηθισμένο.
Το Zucca ή το Streto, κλασικά όρθια καφέ μπαρ στην Καρόλου Ντηλ μόλις στρίψεις από την Τσιμισκή δεξιά, είναι ίσως μια στάση της μέρας μου γύρω στο μεσημέρι, όταν έχω μπουκώσει. Κάνω εκτροπή του αφόρητου κινητού και χαβαλέ με τον Γιάννη, όταν τον πετυχαίνω. Το Καρόλου Ντήλ ή το Garçon είναι επίσης δυο στάσεις θα 'λεγα λίγο πιο «αναπαυτικές». Πολύ τακτικά πηγαίνουμε με τη δημοτική κυρίως ομάδα στο Eden της Κομνηνών. Ήσυχο (δηλαδή δεν έχει εκκωφαντική μουσική), πολύ καλές ποιότητες σε όλα, καλή κεντρική τοποθεσία, συναντάς πολλούς καλούς ανθρώπους. Τελευταία το Haven στη Ρογκότη, απέναντι από το μαγαζί του Αρκτούρου, είναι καλή στάση για όλες τις ώρες.
Κι όταν θες να φας, μεσημέρι ή βράδυ; Το Clochard κρατάει πάντα τα σκήπτρα, έχει γίνει κλασικό. Το Yamas δίπλα, με όλα τα γούστα και με πρωτοποριακή αντίληψη, κυρίως για τα κρασιά. Ο Λεπέν στην Αριστοτέλους, ο Σωτήρης στη Χάψα στην περιοχή του λιμανιού, το Μακεδονικό στα Κάστρα ή ο Κρεωνάς, ο Κρικέλας στα Λαδάδικα, το Tre Marie στην Παλαιών Πατρών ή το Λιόπεσι στην πλατεία Ναυαρίνου είναι αναπαυτικές λύσεις που κρατάνε πάντα καλές γεύσεις. Τελευταία το Room 22, το Bistrot Mignon και το Es του Πέγκα στην Ολυμπίου Διαμαντή στο τείχος των Δικαστηρίων όπως και ο Αχινός στη Μοδιάνο από την Ερμού, αλλά και το Meat me είναι εξαιρετικές επιλογές.
Είμαι άνθρωπος του κέντρου. Για μένα η πόλη αρχίζει και τελειώνει στα θεμέλια του τείχους που την περιστοιχίζει. Η στάση Αγία Τριάδα, ας πούμε, είναι προάστιο, η Τούμπα και η Αρετσού εξοχή, θέλει οργάνωση, μετακίνηση για να πας εκεί. Η πόλη δεν αγαπιέται από τους κατοίκους της. Η επέλαση βαρβάρων δημιούργησε και αποκατέστησε άλλη ατμόσφαιρα. Αισθάνεσαι λεηλατημένος από τη συμπεριφορά αυτών που έχουν κυριαρχήσει στην πόλη. Και δεν μιλάω φυσικά για τους οικονομικούς μετανάστες. Όποιος δεν πέρασε από τα στέκια τους θα έλεγα να κάνει μια βόλτα για να δει τη ζωντάνια που μπορούν να δώσουν στην πόλη, την έρμη Θεσσαλονίκη, που μάτι κακό την είδε και πως θα την ξεματιάσουμε!
*επίσης, το πολυσυζητημένο χτεσινό άρθρο του Lifo.gr:
Μακάρι Μπουτάρη: η σοκαριστική κατάληξη ενός μάλλον απαισιόδοξου σλόγκαν.
σχόλια