Οι επιστήμονες του τομέα της εγκληματολογίας πρέπει να κάνουν πολλά παράξενα πράγματα για να λύσουν τις υποθέσεις και να μπορέσουν να αναγνωρίσουν πτώματα ή να εντοπίσουν τα στοιχεία που κρύβονται σε αυτά.
Μια από τις πρακτικές μελέτης που ακολουθούν περιλαμβάνει το να αφεθούν πτώματα σε υπαίθριο χώρο προκειμένου να γίνει κατανοητή η διαδικασία της αποσύνθεσης.
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν ολόκληρες εγκαταστάσεις αφιερωμένες στη μελέτη της αποσύνθεσης ανθρωπογενών υπολειμμάτων, όπως η FARF, μια μονάδα 26 στρεμμάτων στο San Marcos του Τέξας.
Τον Ιούλιο του 2014, οι ερευνητές άφησαν ένα πτώμα σε ένα δασώδες τμήμα του FARF. Ήθελαν να μάθουν πώς τα διάφορα πτωματοφάγα ζώα θα άφηναν το ίχνος τους στα ανθρώπινα υπολείμματα. Κοντά στα πτώματα τοποθετήθηκαν κάμερες που κατέγραφαν τους επισκέπτες οι οποίοι είναι συνήθως αλεπούδες, γύπες, ρακούν, κογιότ και τρωκτικά. Αλλά, μετά από μερικούς μήνες, ένας αναπάντεχος επισκέπτης εμφανίστηκε στο σημείο.
Στις 5 Ιανουαρίου 2015, η κάμερα κατέγραψε ένα νεαρό ελάφι να στέκεται κοντά στον σκελετό με ένα ανθρώπινο οστό στο στόμα του. Το ίδιο συνέβη και στις 13 Ιανουαρίου με ένα άλλο ελάφι που είχε στο στόμα του και μασούσε ένα οστό από τα ανθρώπινα πλευρά.
Αυτή είναι η πρώτη γνωστή καταγραφή τέτοιας συμπεριφοράς σε ελάφια και οι συγγραφείς δημοσίευσαν τα ευρήματά τους στην Εφημερίδα των Εγκληματολογικών Επιστημών.
Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά που έχουμε δει ελάφια που παραβιάζουν τη χορτοφαγική δίαιτά τους. Στην πραγματικότητα, είναι γνωστό ότι έχουν εντοπιστεί να τρώνε ψάρια, νυχτερίδες και νεκρά κουνέλια. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα ελάφια και άλλα φυτοφάγα ζώα μπορούν να αναζητήσουν περιστασιακά σάρκα και οστά για να βρουν ορυκτά - όπως ο φώσφορος, το αλάτι και το ασβέστιο - που μπορεί να λείπουν από τις συνήθεις δίαιτες, ειδικά το χειμώνα.
Το άρθρο περιγράφει τα σημάδια των ελαφιών στα οστά ώστε να βοηθήσει άλλους εγκληματολογικούς επιστήμονες να διερευνήσουν ύποπτους θανάτους. Με βάση αυτή την περιπτωσιολογική μελέτη οι συγγραφείς σημειώνουν ότι τα οπληφόρα έχουν την τάση να αναζητούν ξηρά οστά και ειδικότερα οστών με ορθογώνια διατομή. Προκαλούν τη μεγαλύτερη ζημιά στα άκρα του οστού, όπου με ζιγκ-ζαγκ κινήσεις των σαγονιών τους αφήνουν πίσω τους ένα "απογυμνωμένο, διχαλωτό μοτίβο στο κόκκαλο", σημειώνουν οι συγγραφείς. Τα σαρκοφάγα, αντίθετα, αναζητούν φρέσκα υπολείμματα και αφήνουν τρύπες και λάκκους στο οστό.
Παρόλο που είναι πιθανόν σπάνιο το ελάφι να βρει και να τραφεί με ανθρώπινα υπολείμματα, η ικανότητα αναγνώρισης των σημαδιών μιας τέτοιας συμπεριφοράς μπορεί να βοηθήσει τους ανακριτές να εντοπίσουν από πού προέρχεται ένα σώμα και πόσο καιρό είναι νεκρό.
Με πληροφορίες από popsci.com
σχόλια