Ο Ameer Mehtr έχασε το σπίτι και όλα του χρήματα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου που μαίνεται τα τελευταία πέντε χρόνια στη Συρία. Μην μπορώντας να πληρώσει τους δουλεμπόρους για να τον μεταφέρουν με τις βάρκες τους στην Ευρώπη, επιστράτευσε το μοναδικό πράγμα που ήξερε. Την αντοχή και τις ικανότητες του στο κολύμπι.
Πρώην μέλος της εθνικής κολυμβητικής ομάδας της Συρίας στη Δαμασκό, ο Ameer συνειδητοποίησε ότι ο μόνος τρόπος για να ξεκινήσει μία νέα ζωή στην Ευρώπη ήταν να κολυμπήσει αυτά τα τέσσερα μίλια που χωρίζουν τα τουρκικά παράλια από τις ακτές της Σάμου.
Ο Ameer, που η ακριβής του ηλικία δεν έχει διευκρινιστεί, προετοιμάστηκε επί πολλούς για το επικίνδυνο ταξίδι, κάνοντας καθημερινές προπονήσεις με τη βοήθεια ενός προπονητή κολύμβησης στις παραλίες της Βυρητού, στο Λίβανο.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, έχοντας μάλιστα περάσει πολλές ώρες μελετώντας τους χάρτες του Αιγαίου ώστε να εντοπίσει τη συντομότερη διαδρομή μεταξύ Τουρκίας και Σάμου, ένιωσε πια έτοιμος να επιχειρήσει το ριψοκίνδυνο ταξίδι.
Τη νύχτα που αποφάσισε να πέσει στο νερό κοντά στην τουρκική παράκτια πόλη Guzelcamli,ο Αmeer ομολόγησε ότι χρειάστηκε να τρέξει για πάνω από μία ώρα ώστε να διαφύγει από τους αστυνομικούς που περιπολούσαν στις ακτές ψάχνοντας για παράνομους διακινητές προσφύγων.
Ήδη εξαντλημένος από την προσπάθεια, έπεσε στο νερό και ξεκίνησε να κολυμπά χωρίς δεύτερη σκέψη, φορώντας μόνο το μαγιό του, ένα καπέλο, προστατευτικά γυαλιά και ένα κλιπ μύτης που χρησιμοποιούν οι αθλητές στους αγώνες κολύμβησης. Στα λιγοστά υπάρχοντα που είχε δέσει στη μέση του συμπεριλαμβάνονταν ένα κινητό τηλέφωνο και μερικές κάρτες μνήμης που περιείχαν παλιές οικογενειακές φωτογραφίες. Σε μία πλαστική μεμβράνη είχε πάρει μόνο μερικούς χουρμάδες τζίντζερ, τη μοναδική πηγή ενέργειας και θρεπτικών συστατικών που θα μπορούσε να φάει κατά τη διάρκεια του εξαντλητικού επτάωρου «διάπλου».
«Κάθε δευτερόλεπτο της διαδρομής, νόμιζα ότι θα πέθαινα», δήλωσε ο Ameer στη βρετανική εφημερίδα Sunday Times, η οποία τον εντόπισε σε ένα καταυλισμό προσφύγων στη Σουηδία. «Συνέχισα όμως. Κοίταζα τους λόφους που διαγράφονταν μπροστά μου και έλεγα "εκεί είναι το μέλλον σου"».
Διαψεύδοντας όλες τις πιθανότητες που ήταν προφανώς εναντίον του, ο Ameer έφτασε στη Σάμο, όπου και φωτογραφήθηκε μπροστά στη θάλασσα ποζάροντας με τα χέρια υψωμένα και με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη.
Ακόμη όμως και όταν έφτασε στην ακτή, χρειάστηκε να περπατήσει για επτά μίλια πριν φτάσει στο λιμάνι της Σάμου για να καταγραφεί ως πρόσφυγας από τις αρχές του νησιού.
Έπειτα πέρασε ένα μήνα ταξιδεύοντας σε τρένα ασφυκτικά γεμάτα με πρόσφυγες και ζώντας σε διάφορους καταυλισμούς προσφύγων στην Ευρώπη, ώσπου έφτασε στη Σουηδία.
Σήμερα o Αmeer ζει σε ένα άσυλο προσφύγων στη σκανδιναβική χώρα και ισχυρίζεται ότι η δική του ιστορία δεν είναι η μοναδική.
«Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που έχει κάνει αυτό το ταξίδι. Υπάρχουν πολλοί που έχουν κολυμπήσει», λέει στην εφημερίδα και προσθέτει: «Έχουμε φτιάξει ένα group στο facebook και έχω ενημερώσει πολλούς για το πως πρέπει να προετοιμαστούν ώστε να μπορέσουν να διασχίσουν αυτή την απόσταση. Αλλά τώρα κανείς δεν θέλει να κολυμπήσει, τα νερά είναι πολύ παγωμένα».
Πηγή: Sunday Times / Independent
σχόλια