¡QUE SE VAYAN TODOS!
ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ!
Είμαστε πολλοί που αυτές τις τελευταίες μέρες ξεχυθήκαμε στους δρόμους για να διαδηλώσουμε. Όλοι μας μοιραζόμαστε μια κοινή άπόρριψη προς τους πολιτικούς, τα συνδικάτα και τ’ αφεντικά. Πάνω απ’ όλα, τη συνείδηση ότι έχουμε φτάσει στα όριά μας, και δεν αντέχουμε άλλο να είμαστε οι παρίες αυτού του κόσμου. Ότι πια δε θ’ ανεχτούμε άλλο να μας αδειάζουν τις τσέπες και να ζουν σα βασιλιάδες ενώ άλλοι σφίγγουν το ζωνάρι πέρα από κάθε όριο για να διατηρηθεί το ιερό και απαραβίαστο της οικονομίας. Γνωρίζουμε ότι για ν’ αλλάξει αυτό πρέπει να αγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι, έξω από κόμματα, συνδικάτα και λοιπούς εκπροσώπους που θέλουν να μιλούν στ’ όνομά μας.
Πάνω απ’ όλα, αυτή η πραγματικότητα εκφράζει ένα ζήτημα που αγγίζει όλον τον κόσμο: η αντίθεση μεταξύ των οικονομικών συμφερόντων και των ανθρώπινων. Γι αυτό και καταλαβαίνουμε απόλυτα τα εξεγερμένα αδέρφια μας στη Βόρεια Αφρική, γι αυτό και καταλαβαίνουμε επίσης αυτούς που εδώ έχουν φτάσει στο απροχώρητο και που βγαίνουμε για να αγωνιστούμε. Έχουν υπομείνει τα πάντα, έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μια χειροτέρευση των συνθηκών ζωής άνευ προηγουμένου εδώ και δεκαετίες. Μα τελικά λέμε Basta! και είμαστε παρόντες, εκφράζοντας και τη δική μας άρνηση αυτού του φαύλου συστήματος που μετατρέπει τις ζωές μας σε εμπόρευμα.
Θέλουμε, ασφαλώς, να εκφράσουμε την απόλυτη περιφρόνησή μας στην ταμπέλα του πολίτη. Κάτω απ’ αυτήν την ταμπέλα συγκολλούνται τεχνητά οι πάντες, απ’ τους πολιτικούς μέχρι τους ανέργους, απ’ τους ηγέτες των συνδικάτων μέχρι τους φοιτητές, απ’ τα πιο πλούσια αφεντικά μέχρι τους πιο εξαθλιωμένους εργάτες. Ανακατώνει τρόπους ζωής απόλυτα ανταγωνιστικούς. Για μας, δεν πρόκειται για κάποιο κίνημα πολιτών. Είναι ένας ταξικός αγώνας, μεταξύ εκμεταλλευτών κι εκμεταλλευομένων, μεταξύ προλεταριάτου και μπουρζουαζίας όπως λένε. Άνεργοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μετανάστες, φοιτητές… είμαστε κομμάτι μιας παγκόσμιας τάξης η οποία βαρύνεται με όλες τις θυσίες. Πολιτικοί, τραπεζίτες, αφεντικά… είναι μέρος μιας άλλης τάξης η οποία επωφελείται λιγότερο ή περισσότερο απ’ τις στερήσεις μας. Όποιος αρνείται να δει την πραγματικότητα αυτής της ταξικής κοινωνίας ζει σ’ έναν κόσμο παραμυθιών.
Κατεβαίνοντας στον δρόμο, διαδηλώνοντας στα διάφορα σημεία της χώρας, είναι καιρός να σκεφτούμε, και καιρός να συγκροτήσουμε τις θέσεις μας και να προσανατολίσουμε την πρακτική μας. Η ετερογένεια είναι χωρίς αμφιβολία μεγάλη. Υπάρχει μια συρροή συντρόφων που αγωνίζονται εδώ και καιρό ενάντια σ’ αυτό το σύστημα, και άλλοι που κατεβαίνουν για πρώτη φορά, ορισμένοι για τους οποίους είναι σαφές ότι “πρέπει να το πάμε μέχρι τέλους” (“Θέλουμε τα πάντα και τα θέλουμε τώρα” έγραφε ένα πλακάτ στην Puerta del sol). Ορισμένοι επιθυμούν την αλλαγή ορισμένων πραγμάτων, άλλοι ακόμα είναι πολύ μπερδεμένοι, ενώ άλλοι θέλουν απλά να εκφράσουν το ότι δεν αντέχουν άλλο… Υπάρχουν επίσης, δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό, αυτοί που ψαρεύουν σε θολά νερά, αυτοί που θέλουν να χειραγωγήσουν αυτή τη δυσαρέσκεια, επωφελούμενοι απ’ τις αδυναμίες και την αναποφασιστικότητα του κινήματος.
Συζητήσαμε με συντρόφους στους δρόμους και συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό που αποτελεί τη δύναμή μας είναι αυτή η άρνηση, αυτό το κίνημα της άρνησης όλων αυτών που μας εμποδίζουν να ζήσουμε. Αυτό είναι που μας ενώνει στους δρόμους. Πιστεύουμε ότι πρέπει ν’ ακολουθήσουμε αυτήν την πορεία, να τη βαθύνουμε, και να συγκροτήσουμε πιο συνεκτικά τις αρνήσεις μας. Επειδή η δύναμή μας είναι σ’ αυτήν μας την άρνηση, είναι σαφές για μας ότι δε θα φέρουμε κάποια λύση στα προβλήματά μας ζητώντας μια βελτίωση της δημοκρατίας, όπως αφήνουν να εννοηθεί συγκεκριμένοι αρχηγίσκοι, ακόμα κι αν διεκδικούσαμε την καλύτερη δημοκρατία. Η δύναμή μας βρίσκεται στην άρνηση που διαδηλώνουμε απέναντι στην υπαρκτή δημοκρατία, “με σάρκα και οστά”, απ’ την οποία υποφέρουμε καθημερινά, και η οποία δεν είναι παρά η δικτατορία του χρήματος. Δεν υπάρχει άλλη δημοκρατία. Είναι μια παγίδα ότι υπάρχει μια ιδανική και τέλεια δημοκρατία, για την οποία μας έχουν πιπιλίσει τ’ αυτιά από παιδιά. Αναλόγως, δεν τίθεται θέμα εξυγίανσης την μια ή την άλλη όψη του συστήματος, καθώς η ουσία του συνεχίζει να αναπτύσσεται: η δικτατορία της οικονομίας. Το θέμα είναι να μεταμορφώσουμε συνολικά τον κόσμο, να αλλάξουμε τα πάντα απ’ τα νύχια ως την κορφή. Ο καπιταλισμός δεν εξυγιαίνεται, καταστρέφεται. Μέση λύση δεν υπάρχει. Πρέπει να πάμε στη βάση του προβλήματος, πρέπει να πάμε στην κατάργηση του καπιταλισμού.
Έχουμε καταλάβει τους δρόμους λίγες μέρες πριν το εκλογικό πανηγύρι, αυτό το πανηγύρι όπου εκλέγεται δημοκρατικά αυτός που θα εκτελέσει τις ντιρεκτίβες της αγοράς. Λοιπόν, είναι ένα πρώτο βήμα. Όμως δεν μπορούμε να μείνουμε εκεί. Πρέπει να εξελίξουμε το κίνημα, να δημιουργήσουμε και να σταθεροποιήσουμε οργανώσεις και δομές για τον αγώνα, για τις συζητήσεις μεταξύ των συντρόφων, για να αντιμετωπίσουμε την καταστολή που έχει ήδη χτυπήσει στην Μαδρίτη και στη Γρανάδα. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι χωρίς κοινωνική αλλαγή, χωρίς κοινωνική επανάσταση, τα πάντα θα συνεχίσουν όπως πριν.
Καλούμε σε συνέχιση της διαδήλωσής μας της άρνησης του θεάματος του εκλογικού τσίρκου και κάθε πιθανής μανούβρας. Καλούμε σε υποστήριξη του συνθήματος “Να φύγουν όλοι!” όμως καλούμε επίσης στη συνέχιση του αγώνα και μετά την Κυριακή 22 του μηνός. Να είμαστε πολλοί περισσότεροι απ’ αυτές τις μέρες. Δεν μπορούμε να αφήσουμε να χαθούν οι δεσμοί που έχουμε φτιάξει.
Καλούμε σε σχηματισμό δομών αγώνα, ελάτε σε επικοινωνία μαζί μας, για να συντονίσουμε τον αγώνα μας, για να αγωνιστούμε στις συνελεύσεις που στήνονται ώστε να να τις κάνουμε όργανα του αγώνα, της συνομωσίας, της συζήτησης για τον αγώνα, και όχι για meetings πολιτών. Καλούμε σε οργάνωση σ’ όλες τις χώρες για να αγωνιστούμε μαζί ενάντια στην τυραννία του εμπορεύματος.
A LA CALLE, ¡A LUCHAR!
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ!
LA DEMOCRACIA ES LA DICTADURA DEL CAPITAL
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
EL CAPITALISMO NO SE REFORMA, ¡SE DESTRUYE!
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ!
BLOQUE “¡QUE SE VAYAN TODOS!
[email protected]
19 de Mayo de 2010
Η μετάφραση είναι του Indymedia
σχόλια