Αυτό που συμβαίνει με τις γυναίκες στο Μεξικό τείνει να γίνει κανονικότητα: κανείς δεν εκπλήσσεται πια που δολοφονούνται, βιάζονται, ακρωτηριάζονται, ταπεινώνονται και στο τέλος η είδηση περνά στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων.
Όλοι θυμούνται τις φωτογραφίες της αστυνομίας από το σημείο της δολοφονίας, όλοι ξεχνούν τα πρόσωπα και τα ονόματα αυτών των κοριτσιών. Ήταν δασκάλες, γιατροί, μαθήτριες, μητέρες, ανήλικα κορίτσια, γιαγιάδες, έφηβες, βρέφη. Το να είσαι γυναίκα στη Λατινική Αμερική είναι η πιο θανάσιμη αμαρτία, όμως, κάποιοι θέλουν να θυμούνται αυτές τις γυναίκες όπως υπήρξαν όσο ζούσαν.
Χαμογελαστές, έτοιμες να προσφέρουν, παραγωγικές, γεμάτες αγάπη για τη ζωή. Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα πίσω από ένα σπαρακτικό πρότζεκτ που έχουν ξεκινήσει δύο ανώνυμοι για την ώρα δημιουργοί, ελπίζοντας ότι δεν θα ξεχαστεί η ζωή, επειδή ο θάνατος αυτών των ανθρώπων υπήρξε τόσο βίαιος.
«Είχαν ονόματα, δουλειές, ηλικίες, παιδιά, οικογένειες. Ήταν κάποιες και όχι ακόμη ένα θύμα βίας», λένε οι δημιουργοί των τρυφερών κόμικ που αναφέρονται σε κάθε γυναίκα ξεχωριστά, με το όνομα και την ηλικία της και μια απεικόνιση από τις καλές ημέρες της ζωής της. Η σειρά έχει τον σπαρακτικό τίτλο «Δεν είμαστε όλες εδώ»...
Οι ζωγραφιές των γυναικών βασίζονται στον «χάρτη δολοφονιών» που δημιούργησε η ακτιβίστρια, Maria Salguero. Πρόκειται για έναν χάρτη που έχει γίνει πολιτικό εργαλείο, προκειμένου να τεκμηριωθεί η βία βάσει φύλου στη Λατινική Αμερική και να υπάρξει αλλαγή στο πλαίσιο των ποινών εναντίον των δραστών.
Όπως αποκαλύπτει η ακτιβίστρια σε καθημερινή βάση περίπου 10 γυναίκες ή κορίτσια δολοφονούνται στο Μεξικό, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό των υποθέσεων συνήθως μένει ανεξιχνίαστο. Εξηγεί ότι στους εφιάλτες της έβλεπε όλες αυτές τις ορδές των δολοφονημένων γυναικών.
Τώρα, όμως, ξέρει πως έκανε ό,τι μπορούσε για να μη θεωρείται πια κανονικότητα η εγκληματική βία εναντίον γυναικών στη Λατινική Αμερική...
σχόλια