Είμαστε καταρχάς συναισθηματικά όντα και κατά δεύτερον λογικά. Με το να πληγώνεις συναισθηματικά έναν άνθρωπο, τον καθιστάς ανήμπορο για ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα της ζωής του, ανάλογα το πώς διαχειρίζεται ο καθένας αυτό που ονομάζουμε «τραύμα». Γι' αυτό κάποτε η μόνη συμβουλή που είχε να μου δώσει για τη δουλειά μου, τον χώρο του σεξ και τον σχέσεων, ένας λάμα που πάσχιζε -μάταια- να μου μάθει τον διαλογισμό, ήταν: «Μην πληγώνετε τους σεξουαλικούς σας συντρόφους». Και γι' αυτό μιλάω για μισογυνισμό και μισανθρωπισμό.
Ο πρώτος μισογύνης που διάλεξα από τα date club του ίντερνετ ήταν ο A. Κατάλαβα ότι δεν θα τα έβγαζα πέρα μαζί του, οπότε του μίλησα ανοιχτά για την έρευνά μου. Έκανε ψυχανάλυση κι είχε συναίσθηση του είναι του. «Δεν έχω κάνει ποτέ σχέση που δεν έχω απατήσει. Είμαι αθεράπευτος γυναικάς. Ίσως έτσι να νιώθω ζωντανός και χρήσιμος στην κοινωνία. Θέλω να ασχολούνται όλοι μαζί μου. Παλιά πήγαινα στο ραντεβού με άλλη, για να φανταστείς. Για να την πληγώσω. Κι έπιανε. Όταν είμαι τρελά ερωτευμένος, απατώ περισσότερο. Οι ορμές μου είναι μεγαλύτερες λόγω έρωτα. Αν δεν απατήσω ένα διάστημα, νιώθω άσχημος κι άρρωστος». Το καλύτερό του, να κλέβει τα κορίτσια άλλων. Και φίλων του. Συνήθως έχει μια επίσημη σχέση με την οποία θέλει να περνά πολλές ώρες και πολλές ανεπίσημες που βλέπει λίγο. «Η επίσημη όμως είναι εκείνη που μου δίνει την όρεξη να βλέπω και τις άλλες. Αν αυτό χαλάσει, αν δεν με αντέξει και με χωρίσει, πέφτω ψυχολογικά και δεν θέλω να δω καμία». Πολλοί αναγνώστες μου ίσως νομίσουν ότι με αυτή την έρευνα ήθελα κάτι να αποδείξω για το ανδρικό φύλο. Να ξεκαθαρίσω ότι είμαι από τις γυναίκες που έχουν άντρες στη ζωή τους τούς οποίους αγαπούν κι εκτιμούν ειλικρινά - φίλους και πρώην. Είναι απλά μια παράμετρος των σχέσεων αυτή που πιάνω τώρα - στο μέλλον θα γράψω και για ανάλογους τύπους γυναικών.
Για αντίβαρο στους μισογύνηδες με τους οποίους ασχολιόμουν, εκείνο τον καιρό επικοινωνούσα καθημερινά με έναν όμορφο σαραντάρη Τούρκο φίλο μου που μένει στο Λονδίνο. Είχε απορρίψει την τούρκικη κοινωνία μέσα στην οποία είχε μεγαλώσει, όπως κι εγώ είχα απορρίψει την ελληνική. Προσπαθούσαμε κι οι δύο να σπάσουμε τις πεποιθήσεις, τα κλισέ και τα πρέπει με τα οποία μεγαλώσαμε και με τα οποία διαλέγαμε συντρόφους, αλλά να κρατήσουμε όσο μπορούμε κάποιες αξίες. (Κάπου διάβαζα τις προάλλες ότι είναι καλό ο άνθρωπος να ξεκινάει με πολλές αξίες στη ζωή του. Εφόσον στον δρόμο θα χάσει έτσι κι αλλιώς τις μισές, να του μείνει και κάτι). Εκείνος είχε για καλύτερη φίλη του την πρώην γυναίκα του κι εγώ είχα για καλύτερο φίλο τον πρώην άντρα μου. Πιστεύαμε κι οι δυο ότι οι άνθρωποί μας μάς καθορίζουν κι ότι η ποιότητα των σχέσεων που κάνουμε στη ζωή μας μάς καθορίζει. «Ξέρεις ότι σε αγάπησαν πραγματικά όσοι σου έδωσαν όμορφες αναμνήσεις» μου έλεγε ο Ujio. Αυτό ήθελε κι εκείνος, να τον θυμούνται όμορφα. Ήταν το αντίθετο του Α., των επόμενων που γνώρισα, και των γυναικών που παρέμεναν για λόγους εκδίκησης σε ανθυγιεινές σχέσεις με μισογύνηδες που επίσης γνώρισα σε αυτή την έρευνα. Και όλοι αυτοί φυσικά δεν πίστευαν πλέον στις σχέσεις - εφόσον είχαν καταστρέψει μόνοι τους όλες τις σχέσεις της ζωής τους. Όχι ότι ο Ujio είχε πια πολλούς ανθρώπους στη ζωή του, ελάχιστους είχε, μόνο τις πραγματικά καλές του αναμνήσεις. Κι εγώ, άλλωστε, κάθομαι μια στις τόσες και γράφω σε ένα χαρτί τους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μου. Σκέφτομαι μία μία τη σχέση μου με τον καθένα τους, μήπως βασίστηκε στα ψέματα, την ίντριγκα και την ιδιοτέλεια, παίρνω έναν μαρκαδόρο και διαγράφω το όνομα. Τα ονόματα που μένουν στο τέλος, είναι οι άνθρωποι στους οποίους πρέπει να διαθέτω τον ελεύθερό μου χρόνο. Γιατί σήμερα μόνο δουλεύουμε, κι έχουμε ελάχιστο χρόνο για τους ανθρώπους. Οπότε, ας τον διαθέτω στις σχέσεις ζωής μου. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι σε αυτή την κόλλα χαρτί καινούργια ονόματα μπαίνουν κάθε τόσο, τόσα διαγράφονται, αλλά μένει πάντα ανέπαφος ο ίδιος πυρήνας. «Καταλαβαίνω τι εννοείς» μου είπε ο Ujio και μου έστειλε με mail ένα ποίημα του Olav Rex της Νορβηγίας. Θα προσπαθήσω να το μεταφράσω: «Όταν κοιτάζω πίσω / Βλέπω το τοπίο / Στο οποίο περπάτησα / Αλλά είναι διαφορετικό / Όλα τα μεγάλα δέντρα έχουν φύγει / Φαίνεται να υπάρχουν απομεινάρια από αυτά / Αλλά είναι η αντανάκλαση μέσα σου / Από όλους εκείνους που συνάντησες / Οι οποίοι σήμαιναν κάτι στη ζωή σου».
(συνεχίζεται)
σχόλια