— Ευγενία, νιώθεις να σε έχει πιάσει καθόλου η άνοιξη;
Εσύ τι λες; Αν δεν σε πιάσει, δεν είναι άνοιξη! Είναι λίγο νωρίς ακόμα, αλλά κάτι που ο χειμώνας φέτος ήταν βαρύς, κάτι το γενικότερο δυσοίωνο κλίμα, με την πρώτη λιακάδα ξετρελαθήκαμε όλοι, νομίζω. Εντάξει, δεν θα πρωτοτυπήσω, αλλά θα το πω: η άνοιξη είναι η πιο όμορφη εποχή για την Αθήνα. Ρομαντζάδες, ονειροπολήματα, τσάρκες, το χρώμα του ουρανού που αλλάζει, η μέρα που μεγαλώνει, η θάλασσα που στραφταλίζει, μικρές εκδρομές, αλλεργίες, φτερνίσματα, αυτό το «δεν με χωρά ο τόπος» ή, αλλιώς, «στασιό δεν έχεις» που θα μου έλεγαν και στην Κυπαρισσία.
— Ποιο είναι το ιδανικό ανοιξιάτικο ντύσιμο;
Αυτό που θυμίζει καλοκαίρι, ξεγελιέσαι, το γουστάρεις, το κυκλοφορείς και μετά αρχίζεις να κρυώνεις μόλις πέσει ο ήλιος. Να υποθέσω ότι η «σωστή» απάντηση θα ήταν το layering;
— Έχεις κόλλημα με κάποιο αξεσουάρ;
Πάντα φοράω κάτι σχεδόν αόρατο στον λαιμό. Επίσης, μου αρέσουν τα λεπτά σκοινάκια στα χέρια, τα μαντίλια στο κεφάλι και τα πολύχρωμα scrunchies για τον «κότσο της απελπισίας», όπως τον έχω βαφτίσει, γιατί πάντα έτσι καταλήγουν τα μαλλιά μου μετά από ώρες στο γραφείο.
Λόγω δουλειάς παρακολουθώ κάποιες fashion bloggers που το έχουν εξελίξει λίγο το θέμα, ειδικά στο εξωτερικό. Απλώς, μόλις πάω να φορέσω κάτι ανάλογο με αυτά που βλέπω, μου φαίνομαι αστεία... οπότε back to basics.
— Ποια είναι η σχέση σου με τη μόδα;
Δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα, απλώς κατά καιρούς υπάρχουν πράγματα που με ενθουσιάζουν, φέτος π.χ. ήταν τα διαφορετικά patterns που μπερδεύονται μεταξύ τους, τα κεντημένα σχέδια, τα κοντά και φαρδιά παντελόνια, τα παλιομοδίτικα τζιν... Μου αρέσει όμως να χαζεύω δημιουργίες σχεδιαστών, από αυτές που διακρίνεις πάνω τους την καλλιτεχνική δημιουργία, το όνειρο, την άπειρη δουλειά που έχει χρειαστεί για να γίνουν, τα υφάσματα και το ράψιμο που σε ταξιδεύουν σε μια εποχή κατά την οποία τα ρούχα δεν φτιάχνονταν κάπου στη μέση του πουθενά υπό λίγο-πολύ άγνωστες σ' εμάς συνθήκες. Λόγω δουλειάς παρακολουθώ κάποιες fashion bloggers που το έχουν εξελίξει λίγο το θέμα, ειδικά στο εξωτερικό. Απλώς, μόλις πάω να φορέσω κάτι ανάλογο με αυτά που βλέπω, μου φαίνομαι αστεία... οπότε back to basics.
— Πόση ώρα σού παίρνει να ετοιμαστείς;
Ανάλογα με τη διάθεση. Από 15 λεπτά μέχρι 2 ώρες, λόγω αναποφασιστικότητας και μόνο. Βάφομαι ελάχιστα, χτενίζομαι σπάνια, οπότε όλο τον χρόνο τον καταναλώνω για να αποφασίσω τι θα φορέσω, σε αναβλητικές σκέψεις του στυλ «κρυώνω-ζεσταίνομαι», άρνηση να βγω, πάρλα στο τηλέφωνο −γιατί όλες οι κρίσεις ξεσπάνε, όταν βιάζομαι να φύγω− και παιχνίδι με τον Ζισκάρ που μόλις με βλέπει να ετοιμάζομαι γίνεται το ακόμα-πιο-αξιαγάπητο σκυλί του κόσμου και δεν μπορώ να τον αποχωριστώ με τίποτα.
— Πώς θα περιέγραφες το στυλ σου;
Έλα ντε! «Μια εφηβεία επιεικής που γίνεται 40» ή «ένα βήμα πριν από το πιτζάμα πάρτι», αλλιώς άνετo και απλό με ένα κάποιο twist. Πάντως, αλλάζει, όσο συχνά αλλάζει η διάθεσή μου. Η οποία με τη σειρά της αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο τι φοράω κάθε μέρα, ακόμη και τις μέρες που κουτρουβαλάω από το κρεβάτι στο γραφείο.
— Τι δεν θα φορούσες με τίποτα;
Πολλά πράγματα, ειδικά μερικά από αυτά που βλέπω γύρω μου καθημερινά, αλλά ας μη γίνω κακιά... Σίγουρα δεν θα φορούσα ποτέ πολύ ψηλά τακούνια, γιατί είναι αδύνατον να τα περπατήσω και αισθάνομαι σαν κινούμενη αποτυχία 1,80 και βάλε. Καταστροφή!
— Τι φοράς σήμερα και πόσο κοστίζει;
Πουκάμισο American Vintage, τζιν Join Life Zara, παπούτσια Vans, κοσμήματα Νίκος-Γιώργος Παπουτσίδης, Daphne P στον λαιμό (το σχεδόν αόρατο), δαχτυλίδι Kimale. Με τα χρήματα δεν τα πάω καλά – δεν θυμάμαι καθόλου τιμές.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια